نکته 1. عدم حضور صحيح و منطقي مردم پس از رحلت پيامبر گرامي اسلام (ص) موجب پيدايش پديده شوم سقيفه شد و كاروان بشريت را از نيل به كمال اجتماعي و سياسي خود محروم ساخت و تلاش‌ها براي به صحنه كشاندن مردم در آن مقطع، بي‌ثمر ماند.
نکته 2. به راستی آیا نظام دینی نیز ساز و کارهایی مناسب برای درک و فهم و به کار بستن خواست و اراده همگانی تدارک دیده است؟!
با نگاهی گذرا به ماهیت احکام،قوانین و مقررات دینی گویای آن است که اسلام همواره در جهت پررنگ کردن حضور مردم در عرصه های سیاسی، نظامی و به طور کلی اجتماعی گام برداشته و برای آن اهمیت ویژه ای قائل است تا آنجا که در این میان حتی پاره ای از عبادات به ظاهر فردی نیز آهنگ اجتماعی به خود گرفته است.
با توجه به این دو نکته به نظر شما آیا جايگاه خطير مسئوليت و حضور در صحنه خصوصا در صحنه انتخابات از نظر دین دارای اهمیت می باشد؟
در نگاه دینی؛ حضور در صحنه‌های اجتماعی و سیاسی علاوه بر آنکه حق قانونی افراد است، به عنوان یک عمل عبادی و فریضه ای الهی هم به حساب می آید که در نتیجه نیاز به قصد قربت دارد و این از بابت این است که هر کس به خاطر حفظ و تثبیت نظامی دینی در صحنه حضور یابد (بعنوان مثال در انتخابات) پیش خدا مأجور خواهد بود.