غریزه خود آرائی برای دیگران؛ خوب یا بد

در انسان غریزه ای به نام تبرج و خود آرائی برای جذب دیگران وجود دارد. این غریزه می تواند در راستای جنبه های مثبت و یا منفی زندگی قرار بگیرد.
همه ی ما حتما در این زمینه تجربه های مشابهی داشته ایم؛ همه دوست دارند وقتی در یک جمع فامیلی یا دوستانه هستند، بقیه به آنها توجه ویژه ای داشته باشند.

حال اگر سعی و تلاش جامعه ای در این باشد که با آرایش، لباس جذاب پوشیدن و ... خود را نشان دهد، مسابقه ای به راه می افتد که نتیجه های منفی آن بسیار بیشتر از پدیده های مثبت آن می باشد. ترویج فرهنگ مصرف گرایی، به هدر رفتن عمر، عدم تلاش برای پیدا کردن صفات مثبت و ... گوشه ای از این فرهنگ غلط می باشد. اگر شما در محافل این افراد باشید، همیشه سخن از آخرین مدهای روز، بهترین مغازه های لباس فروشی و ... می باشد.

ولی اگر افراد جامعه برای نشان دادن خود، سعی در بروز استعدادها و توانائی های خود بکنند، نتیجه بر عکس خواهد شد. در چنین جوامعی افتخار هر شخصی به مقدار تلاش و فایده ای که به جامعه می رساند بستگی دارد. از این رو حتی در محافل دوستانه ی خود نیز از مطالبی صحبت می کنند که به رشد و ترقی آنان کمک می کند نه کت و شلوار و دامن و ... .
شاید به همین خاطر باشد که در دانشگاه های معتبر یا در ادارات موفق دنیا، دانشجویان و کارمندان حق پوشیدن هر لباس یا آرایشی را ندارند و برای آن قانون و قاعده ی خاصی را وضع می کنند.

از این رو به نظر می رسد، جامعه را نباید به طرف تبرج و خود آرائی در لباس و ... هدایت کرد؛ به حدی که کلاس هر شخصی به لباس و آرایش او باشد؛ بلکه جامعه باید به طرفی برود که میزان کلاس هر شخص، به مقداری باشد که به دیگران فایده می رساند و به آنان از نظر علمی یا ... کمک می کند.