حضرت، بسیار روزه می‌گرفت و بسیار پنهانی صدقه می‌داد و احسان می‌کرد و بیشتر این کار را شب‌های تاریک انجام می‌داد.
شیخ صدوق در روایاتی چند، زندگی حضرت را این‌گونه توصیف می‌کند: «در تابستان فرش حضرت رضا(علیه‌السلام) حصیر و بوریا بود و در زمستان روی نمد می‌نشست و پیراهنی زبر و خشن می‌پوشید، مگر آن که بخواهد پیش مردم آید که در آن وقت لباس سنگین و بهتری می‌پوشید.»
ادب معاشرت
شخصی به نام «ابراهیم بن عباس» که آن حضرت را ظاهراً بارها زیارت کرده و مدت ها از نزدیک با امام حشر و نشر داشته است، می‌گوید: «هرگز ندیدم حضرت رضا(علیه‌السلام) در سخن گفتن با کسی درشتی کند و هیچ گاه ندیدم سخن کسی را پیش از تمام شدن قطع کند، بلکه صبر می‌کرد تا طرف سخنش تمام شود و بعد اگر لازم می‌دید سخن می‌گفت، هرگز درخواست کسی را که قادر به انجام دادن آن بود، رد نمی‌کرد و هرگز نزد کسی پای خود را دراز نمی‌کرد و در برابر هم‌نشینان تکیه نمی‌داد، هرگز او را ندیدم که از خدمت‌کاران و کارگزاران خود کسی را بد بگوید یا در پیش چشم کسی آب دهان بیندازد، هرگز ندیدم که هنگام خندیدن قهقهه بزند، بلکه خنده‌اش تبسم بود و چون مجلس او از مردم خالی و سفره غذا انداخته می‌شد، همه خدمت‌کاران را فرا می‌خواند و دور سفره غذا می‌نشاند.»
نقل شده حضرت، بسیار کم خواب بود و بیشتر شب را به بیداری سپری می‌کرد. بسیار روزه می‌گرفت و سه روز روزه هر ماه از ایشان فوت نمی‌شد و می‌فرمود: این روزه مانند روزه گرفتن همه سال است و بسیار پنهانی صدقه می‌داد و احسان می‌کرد و بیشتر این کار را شب‌های تاریک انجام می‌داد.
_____________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/6433