مخالفت با واجبی چون امر به معروف و نهی از منکر به‌طور قطع مردود است، اما اظهار نظر درباره چگونگی اجرای آن ممکن و مفید است. در اعلام نقد و نظر، باید شرایط اجتماعی واحتمال برداشت‌های غلط از اظهار نظر لحاظ شود.
امر به معروف و نهی از منکر، فریضه واجب الهی است. با این فریضه، بقیه احکام اسلام زنده می‌مانند. بنابر این مخالفت با امر به معروف و نهی از منکر، مانند مخالفت با نماز، روزه و هر واجب دیگری است و قطعا مردود است.
امر به معروف و نهی از منکر، فریضه واجب الهی است.
اما روش اجرای واجب، غیر از خود واجب است. فرض کنید شخصی نماز خود را غلط می‌خواند، در این فرض انتقاد به سبک نماز خواندن این شخص، مخالفت با نماز محسوب نمی‌شود. در حوادث اخیر، برخی افراد، نسبت به روش اجرای قانون حجاب و برخی رفتارها در ستاد امر به معروف و برخی رفتارهای پلیس امنیت اخلاقی انتقاد داشتند. به نظر می‌آید فارغ از وارد بودن یا نبودن این انتقادات، مخالفت با روش اجرا، مخالفت با واجب عظیمی مانند امر به معروف و نهی از منکر نیست.
حق بودن یک انتقاد به معنای بجا بودن آن نیست. این نکته‌ای است که غفلت از آن ممکن است خسارت‌های جبران‌ناپذیر داشته باشد، در فضای غبارآلود فتنه باید در انتخاب کلمات و انتشار مطالب دقت دوچندان کرد. هر حرف راستی در هر شرایطی شایسته نیست به زبان جاری شود؛ حرف راست فتنه‌انگیز گاهی از دروغ خطرناک‌تر است.
هرچند مخالفت با روشِ اجرای امر به معروف و نهی از منکر به معنای مخالفت با واجبات الهی نیست، اما بررسی صحت‌وسقم انتقادهای مطرح‌شده و دستیابی به بهترین روش برای تحقق آن نیاز به فضایی دور از التهاب و احساسات کور دارد. در شرایط حساس، انتقاد بی‌موقع، بازی در زمین دشمنان اسلام و انقلاب محسوب می‌گردد.