محبت کردن از اساسی‌ترین شیوه‌های تربیتی مکتب امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.
همه انسان‌ها بر اساس فطرتشان با محبت جذب می‌شوند. ازاین‌رو والدین و مربیان باید برای جذب فرزندان و شاگردان خود از این روش استفاده کنند و بدانند اگر خانواده از محبت لبریز باشد و اعضای خانواده اهل مهر و محبت باشند، فرزندان کمتر به ناهنجاری‌های جامعه تن می‌دهند .
اوج محبت و عاطفه نسبت به فرزندان، در مکتب تربیتی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام، قابل مشاهده است؛ برای نمونه ایشان به امام حسن مجتبی علیه‌السلام چنین فرمودند: « وَ وَجَدْتُكَ بَعْضِي بَلْ وَجَدْتُكَ كُلِّي حَتَّى كَأَنَّ شَيْئاً لَوْ أَصَابَكَ أَصَابَنِي وَ كَأَنَّ الْمَوْتَ لَوْ أَتَاكَ أَتَانِي فَعَنَانِي مِنْ أَمْرِكَ مَا يَعْنِينِي مِنْ أَمْرِ نَفْسِي فَكَتَبْتُ إِلَيْكَ كِتَابِي مُسْتَظْهِراً بِهِ إِنْ أَنَا بَقِيتُ لَكَ أَوْ فَنِيتُ»؛[1] «فرزندم! تو را دیدم که پاره تن من، بلکه همه جان منی؛ آن گونه که اگر آسیبی به تو رسد، به من رسیده است و اگر مرگ به سراغ تو آید، زندگی مرا گرفته است. پس کار تو را کار خود شمردم و نامه‌ای برای تو نوشتم تا تو را در سختی‌های زندگی رهنمون باشد؛ خواه من زنده باشم یا نباشم».
پی‌نوشت:
[1]. شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، قم، مؤسسة دارالهجرة، 1414ق، ص391.