در منابع اسلامی، از امید به عنوان مشوق و ترغیب‌کننده انسان‌ها برای انجام کارهای شایسته بهره فراوانی برده می‌شود.
امید در منابع اسلامی، که در رأسشان قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم‌السلام است، جایگاه و اهمیت بسیاری دارد. خداوند در قرآن کریم، براى تشویق و ترغیب انسان به کارهاى شایسته بهره فراوانى از امید برده است؛ مثلاً در آیه‌ای نسبت به دیدار خود امید مى دهد و می‌فرماید: «مَن کَانَ یَرْجُوا لِقَاء اللهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللهِ لاَت وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ»؛[1] «کسى که به دیدار خداوند امید دارد [بداند که] اجل [او از سوى] خدا آمدنى است و اوست شنواى دانا» .
در واقع طبق این آیه شریفه، امیدواران به لقاى الهى، که همان مؤمنان هستند، باید بدانند ملاقات با خداوند، وعده‌اى حتمى و قطعى از طرف پروردگار است و مرگ نیز پلى جهت این دیدار است که باید براى آن آمادگى داشت. بنابراین باید امیدوارانه به تلاش و فعالیت روى آورند تا با سربلندى به لقاى پروردگارشان برسند.
اگر امید در دل انسان وجود داشته باشد، منشأ اثر خواهد شد و نشانه بارز امید به خداوند و روز قیامت، انجام عمل شایسته است: «فَمَن کَانَ یَرْجُوا لِقَاء رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلا صَالِحاً وَلاَ یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً»؛[2] «هرکس امید به لقاى پروردگارش (روز قیامت) دارد، باید عمل صالح به جاى آورد و کسى را در عبادت پروردگارش شریک نسازد».
طبق این آیه، راه رسیدن به رضایت خداوند و پاداش‌هاى وى، کارهاى شایسته و پرستش خالصانه اوست. تا وقتى اخلاص و انگیزه الهى در عمل انسان نباشد، رنگ عمل صالح به خود نمى‌گیرد. کسى که عمل شایسته ندارد، نباید به رحمت و آمرزش خدا امید داشته باشد.
پی‌نوشت:
[1]. عنکبوت: 5.
[2]. کهف: 110.