وعده الهی به آینده‌ای روشن

یکی از خصوصیات انسان در زندگی روزمره، آینده‌نگری و توجه به سرنوشت خود و جامعه است. این خصلت، برخاسته از حس کنجکاوی اوست؛ زیرا اگر انسان، احساس کند که در آینده، چیزی به او ضرر می‌رساند، آن را از خود دور می‌کند و اگر احساس کند، چیزی در آینده به نفع اوست، به آن دل بسته و تلاشش را در جهت رسیدن به آن قرار می‌دهد. بر این اساس، اسلام در کنار احتیاط،[1] همواره انسان را به امیدواری و خوش‌بین بودن به آینده، سفارش کرده[2] و ناامیدی را گمراهی،[3] کفر[4] و بلای بزرگ[5] معرفی می‌کند .

ترسیم آینده‌ای روشن

اسلام همواره انسان را به آینده‌ای روشن، امیدوار کرده و گاه زیبایی آینده را نیز برای او ترسیم می‌کند. قرآن کریم می‌فرماید: «وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُون‏»؛[6] «بعد از تورات، در زبور نوشتیم: بندگان شایسته‌ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد». در این آیه برای وارثان زمین، دو صفت عبد بودن، و صالح بودن، بیان شده است، که از صفات منتظر نیز می‌باشد.

خداوند به پیامبرش بشارت می‌دهد که وارثان زمین، اهل بیت او خواهند بود، که آغاز آن، در آخرالزمان، توسط آخرین امید شیعیان، حضرت مهدی علیه‌السلام و اصحابش رقم خواهد خورد.[7]  

قرآن کریم با این بشارت، رشته امید را در جان انسان‌ها می‌تَند و آنها را از هر گونه یأس و ناامیدی، بر حذر می‌دارد، بنابراین انسان، باید همواره تلاش کند خود را برای آن آرمان بزرگ، آماده کند و به معنای واقعی از منتظران حضرت باشد.

بر این اساس، خداوند با ترسیم آینده‌ای روشن، منفعت انسان و جامعه را در ظهور امام زمان علیه‌السلام قرار داده و انتظار او را ستوده است.

پی نوشت:
[1]. اسراء: 36.
[2]. یوسف: 87.
[3]. حجر: 56.
[4]. یوسف: 87.
[5]. آمدی، عبدالواحد، غررالحکم، دارالکتب الاسلامیه، 1410ق، چاپ دوم، ص186.
[6]. انبیاء: 105.
[7]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، دارالکتاب، 1414ق، چاپ سوم، ج2، صص77 و297.