قبول معنویات و اثر آن‌ها در حل مشکلات دنیایی، هیچ‌گونه منافاتی با علم تجربی و استفاده از امکانات مادی ندارد. گریه در مجلس روضه، ایجاد نشاط می‌کند و ضدافسردگی است.
زندگی آخرت، باطن زندگی دنیای ما را نمایان می‌کند. ازجمله صفات درونی که فهم و درک عقلی آن بسیار سخت است، شادی است. شادی و نشاط را نمی‌توان با معیارهایی مانند میزان رقص و آواز حتی خنده افراد سنجید. چه‌بسا بدن‌های رقصان و لب‌های خندان که قلب محزون و افسردگی را پوشانده است.
آمار فزاینده خودکشی و افسردگی در کشورهای صنعتی و پیشرفته باوجود جشن‌ها و تفریحات فراوان، خود نشانه‌ای قابل‌پیگیری و مطالعه است. از منظر اسلامی برای آنکه بدانیم چه کسی در عمق جان شاد است و حزنی ندارد، باید دید در قیامت که باطن جان‌ها نمایان می‌شود چه افرادی شاد هستند.
گریه برای امام حسین علیه‌السلام؛ کلید شادی عمیق و واقعی
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام می‌فرماید: «هر دیده‌ای روز قیامت، گریان و هر چشمی خواب‌زده و نگران است، مگر چشم کسی که خداوند او را بر کرامت خود اختصاص داده باشد و بر هتک حرمتی که از حسین علیه‌السلام و خاندان پیامبر می‌شود، گریسته باشد».[1] گریه بر مصائب اباعبدالله علیه‌السلام موجب شادی عمیق دل و رفع افسردگی است. اگر کسی این مطلب را به دیده انکار می‌نگرد، می‌تواند امتحان کند. امتحان کردن یک عمل عبادی و بی‌ضرر، امری معقول و پذیرفتنی است، کم نیستند افرادی که نشاط فوق‌العاده را پس از مراسم روضه تجربه کرده‌اند و آن را گزارش نموده‌اند.
عدم منافات عوامل معنوی با علت‌های مادی
بسیار واضح است که تأکید بر تأثیر گریه در مصائب سیدالشهدا علیه‌السلام برای رفع افسردگی با مراجعه به مشاور، روان‌شناس و روان‌پزشک منافاتی ندارد و این عوامل در طول یکدیگرند. همان‌گونه که اثر دعا منافاتی با مراجعه به پزشک و مصرف دارو ندارد. نمی‌توان به استناد این ادعای معنوی، اسلام را ضد علم و دانش تجربی به‌حساب آورد و بر آن تاخت.
آنان که در قیامت شادند، در زندگی این جهان نیز از شادی باطنی و عمیق برخوردارند. گریه برای امام حسین علیه‌السلام موجب ایجاد شادی حقیقی و معنوی می‌شود و برای رفع افسردگی و غم دنیایی مؤثر است.
پی‌نوشت:
[1]. محمد بن علی، شیخ صدوق، الخصال، چاپ اول، جامعه مدرسین، 1362ش، ج2، ص625.