قدرت نظامی جمهوری اسلامی ایران، یکی از مظاهر اصلی بازدارندگی در مقابل دشمنان این مرز و بوم به شمار می‌رود.
در این روزها، هم‌زمان با سالروز فتح خرمشهر، آنچه در مقیاس کلی و مجموعی، در عرصه کشوری قابل‌تحلیل است، ایرانِ پس از جنگ است. در معنی کلی، وقتی کشوری مورد هجوم نظامی قرار می‌گیرد، اثر اولی و اصلی این هجوم، تخریب زیرساخت‌ها و خسارت به دارایی‌ها در حجم بسیار وسیع و گسترده است؛ به‌طوری‌که معمولاً، زمانی طولانی برای جبران و تعمیر این خرابی‌ها صرف می‌شود، تا اینکه تازه شرایط به روال قبل از جنگ برگردد.
ایران اسلامی، به‌عنوان کشوری که یکی از سخت‌ترین جنگ‌های تاریخ را تجربه کرد، از این روند طبیعیِ پساجنگ، فاصله گرفته و می‌توان گفت در یک‌روال فوق‌العاده از رشد و ترقی، علاوه بر جبران خرابی‌ها، در میدان رسیدن به تازه‌ترین‌هایِ پیشرفت و مدرنیته نیز، جزء اولین‌ها به‌حساب می‌آید.[1]
ادعای مذکور، وقتی ثابت می‌شود که شاخص‌های مختلفی از رشد و توسعه در زمینه‌های متعدد را مورد بررسی قرار دهیم. به‌عنوان نمونه، ایران در زمان جنگ هشت‌ساله، به لحاظ توان داخلی در عرصه تجهیزات جنگی، در شمار ضعیف‌ترین کشورهای جهان قرار داشت، اما اینک، یکی از مظاهر قدرت ایران اسلامی، توان نظامی و به‌خصوص موشکی آن است.[2]
مسلماً اطلاعات کامل در خصوص این نوع از دستاوردها، در اختیار عموم قرار نمی‌گیرد، اما بر اساس اطلاعات محدودی که در سطح رسانه‌ها مخابره می‌شود، می‌توان به میزان توان حقیقی ایران در این زمینه پِی برد. یکی از موشک‌هایی که هم‌زمان با سالروز فتح خرمشهر، توسط وزارت دفاع، رونمایی و رسانه‌ای شد، موشک "خرمشهر 4 " است. بر اساس اطلاعاتی که درباره این موشک منتشر شده است، می‌توان گفت که یکی از کم‌نظیرترین‌ها در عرصه نظامی و دفاعی به شمار می‌رود.[3]
این موشک دارای بردی بالغ بر دو هزار کیلومتر است که مسلماً به همین دلیل، یک موشک دوربرد محسوب می‌شود که قادر است اهداف را در این فاصله زیاد، به‌صورت نقطه‌ای مورد هدف قرار دهد. سرِجنگی این موشک، 1500 کیلوگرم وزن دارد که البته باتوجه‌به قابلیت‌های طراحی شده در این نوع خاص از موشک، سَری‌های جنگی متنوع، با کارایی‌های مختلف را می‌تواند حمل کند.
این موشک توان گریز از هر نوع رادار نظامی را نیز داراست. توان مقاومت در برابر جنگ الکترونیک نیز یکی از قابلیت‌های دیگر این موشک به شمار می‌رود که فناوری آن در اختیار چند کشور محدود قرار دارد. بر اساس تحلیل کارشناسان عرصه صنعت نظامی، سرعت بالای اصابت سرِجنگی به هدف، باعث می‌شود که سیستم‌های پدافندی دشمن، قادر به تشخیص و رهگیری و اقدام جهت انهدام سرِجنگی نباشد.[4]
پی‌نوشت:
1. موسسه استنادی و پایش علم و فناوری جهان اسلام، https://zaya.io/xa9lj
2. مهرنیوز، mehrnews.com/xRbtR
3. فارس، http://fna.ir/3cvups
4. ایسنا، isna.ir/xdNW2W