چگونه محبّت ويژه خدا را به خود جلب كنيم؟

رهروان ولایت ـ در مورد محبّت خدا این سوال مطرح است که: با وجود اعمال ناپسند بشر، باز خدا انسان‌ها را دوست دارد؟
ابتدا در پاسخ باید گفته شود، خداوند دو نوع محبّت به انسان ها دارد: يكي محبّت عام كه شامل تمام آفريدگان از جمله انسانهاست و يك محبّت خاص كه تنها شامل بندگان ويژ‌ه‌ با عملکرد شایسته است.

خداوند، محبّت عام به همه آفريدگان دارد؛ زيرا همه مخلوق و آفريده او هستند و هر موجودي به آفريده خود محبت و عشق مي‌ورزد؛ لذا به جهت همين محبت و براي هدايت انسان‌‌ها، نيروي خرد و عقل را در وجودشان قرار داده و پيامبران را برای هدایت آنها فرستاده است.

اما محبّت خاص خداوند شامل همه بندگان نيست، بلکه بستگی به عملکرد شایسته آنها دارد؛ که قرآن شریف، به نمونه‌هایی اشاره می‌نماید: از جمله اینکه خداوند به پيروان پيامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) [آل عمران، آيه 31]، احسان كنندگان [بقره، آيه 195]، توبه كنندگان، پاكيزگي‌جويان، با تقوايان [بقره،آيه 222]، صابران [آل عمران،‌ آيه 76]، توكل كنندگان [آل عمران، آيه 146] و عدالت خواهان [آل عمران، آيه 159] محبت خاص داشته و آنها را بصورت ویژه دوست دارد .

اما از سوی دیگر عملکرد بد بعضی انسان‌ها باعث می‌شود خداوند آنها را دوست نداشته باشد؛ که قرآن شریف، به بخشی از این رفتارهای ناشایست اشاره می‌کند. از جمله اینکه خداوند تجاوزگران [مائده، آيه 42]، كافران گناه پيشه [بقره، آيه 190]، ستمگران [بقره، آيه 276]، خيالبافان فخرفروش [آل عمران، آيه 57]، خيانتكاران گناهكار [نساء، آيه 36]، فسادگران [نساء، آيه 107]، اسرافكاران [مائده،‌ آيه 64]، متكبران خودبزرگ بين [انعام، آيه 141] و سرمستان [نحل، آيه 23] را دوست ندارد.

این نكته هم کاملاً طبیعی است که اگر در زمره گروه‌هاي اوّل باشيم، خداوند ما را دوست دارد امّا اگر از افراد گروه‌هاي دوم باشيم، مورد محبّت خداوند قرار نمي‌گيريم. بنابراين،‌ عملكرد ما تعيين مي‌كند آيا از محبوبان خاص خداوند هستيم يا خداوند ما را دوست ندارد؟
قطعاً هم اين گونه نيست كه در هر صورت؛ چه مؤمن و چه كافر، چه نيكوكار و چه بدكار، مورد محبّت خاصّ خداوند باشيم. البته خداوند انسان را آفريده و او را به سوي خود دعوت كرده، مي خواهد انسان، اعمالي انجام دهد و راهي برود كه محبوب حق تعالي گردد.
خدا راضي نيست انسان‌ها رفتار و روشي پيشه كنند كه مورد غضب واقع شوند؛ کما اینکه قرآن شریف درسوره زمر، آيه 7 می‌فرماید: "خداوند كفر را از بندگانش نمي‌پسندد و اگر شكرگزاري پيشه كنند، اقدام آنان ـ‌ مورد پسند اوست". چون خدا ارحم الراحمين است، و باب رحمت خود را هميشه براي پذيرفتن بندگان گريز پا گشوده، از توجه و بازگشت آنان شادمان مي گردد؛ زيرا آنان را براي رحمت و مغفرت خلق كرده نه براي شكنجه شدن و عذاب ديدن؛ کما اینکه درسوره هود، آيه 119 می فرماید: «إِلاَّ مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ » لذا از اين رو توبه‌پذير است و گناهان انسان‌ها، هر چند زياد باشد، بر توبه‌پذيري، رحمت و مغفرت خداوند چيره نمي‌شود، هرگاه انساني به واقع و به راستي از گناه خود توبه كند و به سوي خدا باز گردد و بندگي پيشه كند، خداوند او را پذيرفته و همه گناهانش را مي‌بخشد و با این عمل شایسته، محبوب خود مي‌گرداند.