رهروان ولایت ـ شیعیان علی(علیه‌السلام) انسان‌های پاک نهادی هستند که از خاندانی سپید سیرت به وجود آمده و همواره مهر ولایت و عشق امامت آن حضرت را در قلب خود جا داده‌اند.
حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) آنها را به این صورت ستوده است: «همانا سعادت و رستگاری، همه خوبی‌ها و نیک بختی‌ها، حقیقت رستگاری و سعادت، در کسی است که علی را در دوران زندگی و پس از شهادتش دوست داشته باشد».[1]
آن حضرت، شخصیت ملکوتی شیعیان را اینگونه توصیف می‌کند: «روزی پدرم رسول خدا نگاهی به علی(علیه‌السلام) کرد، سپس با اشاره به او فرمود: این مرد و پیروان او در بهشت هستند».[2]
روایتی دیگر از زبان پيامبر(صلي‌الله‌عليه‌وآله) شنیده شد که فرمودند: «ای علی، همانا تو و شیعیان و پیروان تو در بهشت الهی خواهید بود».[3]
امّا سوالی که برای مردم علی‌الخصوص جوانان مطرح می‌شود این است که: با توجه به وجود این همه روایات که می‌گویند شیعیان وارد بهشت می‌شوند آیا تنها با دوست داشتن علی و اولاد او و سخن گفتن از ولایتش می‌توان به سعادت رسید؟ به بیان دیگر: آیا با گناه کردن، راه رسیدن به سعادت بسته می‌شود؟
جواب این سوال را می‌توان از سخنان گهربار فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) شنید: یکی از شیعیان اهل بیت(علیهم‌السلام) همسرش را به نزد حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) فرستاد تا سوال کند که آیا من از شیعیان شما هستم؟ تا بدین گونه بتواند معیار شیعه بودن را به دست بیاورد.
حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) فرمود: «اگر به آنچه که به شما امر می‌کنیم اطاعت می‌کنی و از آنچه که شما را بر حذر می‌داریم دوری می‌کنی از شیعیان ما هستی و الا نه».
آن شخص، بعد از شنیدن پاسخ خود ناراحت شد و با توجه به آن گناهان و ضعف‌هایی که داشت، گفت: ای وای بر من که همیشه در آتش دوزخ الهی خواهم بود.
همسرش درد و اندوه او را خدمت حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) برد و آن حضرت پاسخ دادند که: «از قول من به همسرت بگو چنین نیست که او قضاوت کرده است. شیعیان ما از بهترین افراد اهل بهشت هستند و همه‌ی دوستان ما و دوستان دوستان ما و دشمنان دشمنان ما در بهشت خواهند بود».
آری کسی که با قلب و زبان تسلیم ما اهل بیت شده، اما از اوامر ما سرپیچی کند و نواحی ما را محترم نشمارد، از شیعیان واقعی ما نخواهد بود. گر چه این گروه نیز بعد از پاک شدن گناهان و تحمل مشکلات روز قیامت و قرار گرفتن اندک زمانی در طبقات بالای جهنم و چشیدن عذاب، اهل بهشت خواهند بود و ما به خاطر دوستی شان با ما، نجاتشان داده و آنان را به پیشگاه خودمان انتقال خواهیم داد.[4]
از این سخنان حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) که با مهربانی جواب دادند، می‌توان اشاره کرد به روزهای آخرین زندگی ايشان: بعد از انجام غسل و عوض کردن لباس‌های خود، رو به قبله نشستند و دست‌ها را رو به آسمان دراز کرده و عرضه داشتند: «پروردگارا! سرورا! به حق پیغمبرانی که آنها را برگزیدی و به گریه‌های حسن و حسین در فراق من، از تو می‌خواهم که شیعیان من و شیعیان فرزندان مرا ببخشی.»[5]
---------------------------------
پی‌نوشت:
(1). مقتل الحسین. ص46. مناقب خوارزمی. ص47.
(2). ینابیع الموده. ص40.
(3). تاریخ بغداد. ج12. ص289.
(4). بحار الانوار. ج65. ص155.
(5). کوکب الدری. ج1. ص254.
نظرات
اللهم اجعلنا من شيعة آل محمد عليهم السلام .