یکی دیگر از ثمرات بلا و مصیبت و سختی ها، یاد خداست. به طور کلی انسان ها در زمان سختی و مشکلات به نیرویی برتر از خود متوسل می شود تا به او کمک کند. و چون نیرویی را برتر و بالاتر از خداوند متعال وجود ندارد، بلکه همه نیروها از جانب اوست؛ به خداوند متعال متوسل می شود.
لذا این بلاها قطعا ما را متوجه خدا می کنند، به عنوان مثال خاطره ای را از یکی از دوستانم نقل می کنم؛ دوستم می گفت: در هواپیما بودم و به سمت مقصد در حرکت بودیم، توی آن هواپیما هیچ کس به یاد خدا نبود و بیشتر زن ها بی حجاب بودند؛ اتفاقا برای هواپیما مشکلی پیش آمد، می گفت: در آن حال تمام مسافرین که تا چند دقیقه قبل اصلا به فکر خدا نبودند، صدای خدا خدای انها تا آسمان بلند شد و شروع کردند به آیه الکرسی خواندند و فریاد زدن و از خدا کمک گرفتن که آنها را نجات بدهد، و خدا هم لطف کرد و نجات داد.
بله غالبا انسان ها این خصلت را دارند که در خوشی ها و لذات ها خدا را فراموش می کنند، لذا خدا هم چون مومنان را دوست دارد، آنها را به بلا مبتلا می کند تا بیشتر به یاد او باشند؛ قرآن در این باره می فرماید: «وَ ما أَرْسَلْنا فی قَرْیَةٍ مِنْ نَبِیٍّ إِلاَّ أَخَذْنا أَهْلَها بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ یَضَّرَّعُونَ» یعنی: ما هیچ پیغمبری را به هیچ دیاری نفرستادیم، مگر آنکه اهل آن دیار را به شدائد و گرفتاریها و بلاها مبتلا ساختیم، تا شاید به درگاه ما تضرع و زاری کنند.(اعراف- 94)