بی‌تردید خدای مهربان برای برقراری امنیت عمومی مردم و جلوگیری از اذیت و آزار مسلمانان و برقراری عدالت نسبی، دستور به کشتن برخی از کافران حربی داده است.
خدای مهربان بعد از آفرینش انسان، برای زندگی راحت و آسوده‌ی او قوانین و آموزه‌هایی را قرار داد که در دنیا زندگی آرام و در آخرت از آرامش ابدی برخوردار شود.
یکی از آموزه‌ها و قوانین خدای مهربان در قرآن کریم، دستور به کشتن کافرانی است که امنیت عمومی مسلمانان را به هم می‌زنند[1] و به عبارت دیگر، کافر حربی هستند، به گونه‌ای که هرجا دستشان به مسلمانان برسد، از کشتن آنان درنگ نمی‌کنند. بنابراین، خدای مهربان نیز برای جلوگیری از تنش‌های زیاد و ظلم و ستم بر مظلومان، چنین دستوری را صادر کرده و بی‌شک برای چنین دستوری حکمت‌هایی وجود دارد که عبارتند از:
یک. آرامش و آسایش
آرامش، نخستین آموزه‌ای است که هر انسانی به جست‌وجوی آن است و برای رسیدن به آن هر کاری که از دستش برآید، انجام می‌دهد. بنابراین، اگر شخص یا گروهی به دلیل زیاده‌خواهی و خودبرتربینی بخواهد، امنیت و آرامش عمومی مردم را به خطر بیندازد، اسلام با آن برخورد مناسب دارد و این یکی از قوانین همگانی اسلام است و همه کشورها نیز چنین قانونی دارند.
دو. جلوگیری از کشتار مسلمانان
زنده‌ماندن کافر حربی، علاوه بر اینکه باعث کشته شدن مسلمانان در نقاط جهان می‌شود، باعث تزلزل در اعتقادات و مباحث معرفتی آن‌ها شده و از نظر اعتقادی نیز گاهی تأثیرپذیر می‌شوند.
سه. تخفیف در عذاب و کمتر شدن آن
وقتی زنده‌گذاشتن چنین کافری[حربی] باعث ظلم بیشتر او به مردم و به‌هم‌ریختگی امنیت بیشتر در جامعه می‌شود، بهتر آن است که کشته شود و همین کشته شدن زودتر، به نفع خود کافر است؛ زیرا گناهانش کمتر خواهد بود و در نتیجه عذابش نیز کمتر می‌شود؛ هرچند خود کافر، اعتقادی به قیامت نداشته باشد.
براین اساس است که خدای مهربان نسبت به کافران حربی حساسیت بیشتری نشان داده است.
پی‌نوشت:
[1]. بقره: 191.