امامت در قرآن

عقیده به وجود امام معصوم در هر زمان، از جمله دوران حاضر، از مهمترین ارکان دین است که دلایل محکم قرآنی آن را اثبات می کند.

خداوند تبارک و تعالی در آیات متعددی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیتش علیهم السلام را به عنوان تنها مرجع رسمی و قانونی تفسیر قرآن معرفی کرده است.

عده ای برای رسیدن به مقاصد سوء خودشان در مورد قرآن شبهه کرده اند که خداوند در قرآن از پیاز و عدس

خداوند متعال حکیم است و از اینکه نام مستقیم ائمه اطهار به خصوص امیرالمومنین(علیه‌السلام) را در قرآن کریم بیان نکرده هدف خاصی دارد، یکی از آن‌ها جلوگیری از تحریف است.

گرچه در قرآن کریم نامی از امامان دوازده‌گانه شیعه نیامده ولی در مورد اصل مساله امامت و ولایت و نیز تعیین مصادیق آن صاحبان ولایت سخنان متعددی فرموده که فهم و تعیین آن صاحبان ولایت و امامت، سخت نیست ولی با این حال، پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در روایات متعدد نیز نام این صاحبان ولایت را بیان فرموده است تا جای هیچ شکی را باقی نگذارد. 

چکیده: در آیاتی از قرآن کریم بر ضرورت انتخاب امام از جانب خداوند اشاره شده است، چه کسی جز خدا می‌تواند مسیر هدایت را به مردم نمایان کند. بنابراین از آیات قرآن کریم به تنهایی می‌توان حقانیت تشیع را اثبات کرد. حقانیتی که برگرفته از مقام و منصب الهی امامت است.

چکیده: امامت در معنای خاصّ آن امتداد نبوّت و رسالت است و از این جهت قرین عصمت است و کسی جز خداوند قادر به تشخیص چنین صلاحیّتی در افراد نیست. در قرآن کریم هم به صورت روشن به انتصابی بودن امامت اشاره شده است.

چکیده: منظور از إمامتی که به حضرت ابراهیم داده شد، غیر از نبوّت است زیرا ابراهیم(علیه‌السلام) در همان هنگام، پیامبر مرسَل بوده و طبق صریح آیات قرآنی هر پیامبر مرسلی واجب الاطاعة است. بنابراین دیگر وجهی برای اعلام مجدّد إمامت به این معنی نبوده است.