امیدواری

نااميد كردن ملت‌ها از استقلال و دور کردن آنان از پیشرفت، گشودن دروازه‌های كشور به سوی تسلط استکبار است. برای ملت نااميد، آینده درخشان و مستقل بی‌معناست و ازاین‌رو گامی برای تحقق آن برنخواهد داشت. حضرت بقیةالله عجل‌الله‌تعالی‌فرجه از بین برنده‌ راهبرد مستکبران، و امید واپسین امت اسلامی خواهد بود.

مصلح جهانی، هر آنچه را که به صلاح دین و دنیای مردم است، به اجرا در خواهد آورد و فسادها را نابود می‌کند.

مهدی‌باوری و انتظار ظهور منجی سبب می‌شود تا روح اميد و نشاط، احساس تعهد و مسئوليت، و پيوند روحی با امام موعود در فرد و جامعه زنده نگه داشته شود. جامعه منتظر، پيوندی گسست‌ناپذير با هدف‌ها و آرمان‌های امام موعود خود دارد و در آن راستا گام برمی‌دارد.

منتظر راستين هرگز با گذشت روزگاران، انبوه حوادث، تاریکی عالم و  ديرپايی نظام‌های ستم‌بنياد، از آينده مأيوس و ناامید نمی‌شود.

انتظار، افراد رنج‌کشیده را به کارهای نیک وامی‌دارد و این‌گونه آنان را مهیای برپایی حکومت عدل جهانی می‌کند.

بی‌تردید امید به ظهور امام زمان علیه‌السلام، با فضیلت‌ترین جهادهاست، پس تحقق ظهور مستلزم انتظار همگانی به ظهور و امیدواری به آن خواهد بود.  

انتظار و امید، در جامعه نقش سازنده‌ای دارد و از برکات امام غایب، امیدبخشی اوست.

اعتقاد به مهدویت و انتظار فرج صرفاً یک فعالیت ذهنی نیست؛ بلکه بینشی است که اگر در عمل پیاده شود، موجب بقای حیات واقعی انسان می‌گردد.

بشر ناخواسته در پس‌زمینه همه خستگی‌های خود، منتظر موعودی است تا با آمدنش کویر تشنه و تفتیده دل‌‌ها بارانی، و عقل‌ها شکوفا شود و بدین وسیله شور‌ و‌ نشاط و امید به زندگی را برای آنها به ارمغان آورد.

در ابیات شعرای پارسی‌زبان، موضوع مهدویت و حس امید و امیدواری به ظهور منجی و مصلح جهانی بازتاب زیادی داده شده است. تبیین مسئله مهدویت، صفات مهدی، امید و امیدآفرینی با اندیشه مهدویت، تأکید بر عدالت‌گستری دولت مهدوی، نابودی تاریکی، و روشنایی عالم به نور مهدی از جمله مصادیقی است که در این اشعار آمده است.

هر چند حرکت کلی دنیای امروز، به سوی ناامیدی آحاد جامعه پیش می‌رود؛ ولی از آنجا که امیدواری، امری فطری بوده، اسلام در راستای تقویت آن، انتظار ظهور امام زمان علیه‌السلام را با فضیلت‌ترین اعمال دانسته است.

باور به مهدویت و امیدواری به آینده‌ای روشن و اثرگذار، نشانه منتظر واقعی است.