امیدواری

از جمله عناصر امیدبخش در فرهنگ انتظار، خداشناسی و خداباوری، صبر و بردباری و تقوا و خویشتن‌داری است.

فردِ انقلابی چند شاخصه دارد: اول؛ امیدواری وامیدبخشی در سرلوحه قول و عملش است. دوم؛ اعتماد مردم بواسطه قول و عمل او به مسئولین و کارآمدی نظام افزایش می یابد. سوم؛ در نقد و مطالباتش، خدشه‌ای به امید و آینده مردم وارد نمی‌شود، چون هم منصفانه نقد می‌کند و هم دلسوزانه راهکار را نشان می‌دهد، تا مردم تصور نکنند کشور به بن‌بست رسیده است.

اگر احساس می‌کنید از زیبایی بهره زیادی نبرده‌اید، به جای احساس زشت بودن و ناامیدی و سرخوردگی، چرا روی بقیه فاکتورهایی که دست خودتان هست، کار نمی‌کنید؟!

من نمی‌گویم به خاطر ناامیدی و احساس زشت بودن، آرایش نکنید یا عمل زیبایی انجام ندهید؛ اتفاقاً توصیه می‌کنم که به زیبایی خود اهمیت بدهید؛ اما سعی کنید سهم بیشتری از این اهمیت را برای نگاه، رفتار و افکار خود قائل شوید.

در نگاه اسلام، امید مهم‌ترین آموزه‌ای است که در تمام ابعاد زندگی انسان، نقش آفرینی می‌کند، بر همین اساس بیشترین سرمایه‌گذاری دشمن بر ناامید کردن جامعه بنا شده است.

امام خمینی رحمه‌الله: قضیه غیبت حضرت صاحب، قضیه مهمی است که به ما مسائلی می‌‏فهماند؛ مِن جمله این

توبه، مسیری برای رهایی از اضطراب و تشویش بوده و بازگشت انسان‌ها به سوی خدا و پیمودن مسیر سعادت را نوید می‌دهد.

برخی از افراد امیدواری را صرفاً به عنوان یک شعار مطرح می‌کنند؛ درحالی‌که امیدواری بدون عمل معنا ن

امید و حس خوب زندگی، در یک نگاه در گرو داشتن هدف خوب، راهکار و ایده‌های مناسب برای رسیدن به هدف است.

نقل شده است که پیامبر خدا حضرت محمد صلی‌الله علیه‌ و آله سه بار فرمودند: «خدا لعنت کند مبترین (مب

امیدورزی به غیرخداوند متعال و داشتن امیدهای واهی از جمله مواردی است که انسان مؤمن باید از آن برحذر باشد.

امید‌واری و توکل به خداوند، گامی در جهت افزایش میل به زندگی، و تأثیر آن بر سلامت روان انسان است.