منتظر راستين هرگز با گذشت روزگاران، انبوه حوادث، تاریکی عالم و ديرپايی نظام‌های ستم‌بنياد، از آينده مأيوس و ناامید نمی‌شود.
تنها نوری که نشاط بشر را در این جهان روشن نگه می‌دارد و او را به تولد جهانی نو امیدوار می‌سازد، بشارت به ظهور مهدی موعود است. بشریت در لوای ظهور چنین نوری است که به تحول درونی و برونی و نشاط حقیقی می‌رسد؛ نشاطی که در سایه تلاش امیدوارانه رهروان و منتظران واقعی برای آمدن آن حضرت شکل می‌گیرد؛ وعده‌ای که به یقین محقق، و جهان از وجود پرفیض او بهره‌مند خواهد شد؛ چنان‌که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید: «اگر از عمر دنیا تنها یک روز باقی مانده باشد، خداوند آن یک روز را به‌قدری طولانی می‌کند تا مهدی بیاید و زمین را پر از قسط و عدل کند» . [1]
امید به آمدن منجی، چندین قرن است که نه تنها جامعه شیعی را، بلکه مهدی‌باوران عالم را امیدوار به آمدن او نگه داشته و همین امید، آن‌ها را به اصلاح امور و حرکت برای ساخت آینده‌ای روشن سوق داده است. ازاین‌رو شاعر اهل دل، پدر آیت‌الله صافی گلپایگانی رحمه‌الله چنین سروده است:
البشارة! ای کـــه داری انتـــــــظار می‌شود آخر سحر این شام تار
البشارة! مصلح نیـــــــــکو سرشت آید و گیتی کند رشـــک بهشـت
صبر كن صبر ای به هجران مبتلا كه رسد دوران وصلش بر ملا[2]
با وجود تمام این وعده‌ها به آمدن منجی، که سازنده اصلی حس امید و امیدواری به آینده‌ای روشن در آخرالزمان است، اما گروه زیادی از مردم به یأس و ناامیدی دچار شده، برای خود هویتی نمی‌بینند و در نتیجه زندگی خود را بی‌معنا می‌دانند. گسترش چنین اندیشه‌ای، جهان را با خطر و تاریکی بزرگی روبه‌رو می‌کند. در این هنگام است که ظهور منجی موعود محقق می‌گردد و زمین از لوث فساد و پلیدی و ظلم و فساد رهایی می‌یابد و از عدالت پر می‌شود: «یکُونُ عِنْدَ اِنقِطَاعٍ مِنَ الزَّمانِ وَظُهُورِ الفِتَنِ رَجُلٌ یُقالُ لَهُ المهدی عَطاؤهُ هَنیِئاً»؛[3] «هنگام پایان زمان و آشکار شدن فتنه‌ها، مردی هست که به او "مهدی" گفته می‌شود و بخشش بسیار دارد».
پی‌نوشت:
[1]. اربلی، کشف الغمه، ج3، ص274 و ج2، ص976.
[2]. صافی گلپایگانی، سلسله مباحث امامت و مهدویت، ج3، ص13.
[3]. جمعی از نویسندگان، دانشنامه مهدویت و امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، ص7.