انتظار، افراد رنج‌کشیده را به کارهای نیک وامی‌دارد و این‌گونه آنان را مهیای برپایی حکومت عدل جهانی می‌کند.
امید سرچشمه حیات کار و تلاش آدمی است. اگر امید از زندگی مردمان رخت ببندد، پیشرفت و توسعه متوقف می‌شود و عدالت‌خواهی جای خود را به ظلم و ستم نسبت به ضعیفان می‌دهد. زندگی بشر، هر لحظه محتاج امید است. تنها امید می‌تواند درد‌ها و زخم‌های بیچارگان را التیام بخشد و درمان کند:
خوش است درد که باشد امید درمانش
دراز نیست بیابان که هست پایانش [1]
دین اسلام همانند هر آیین و مکتب فکری بشری دیگری سعی کرده است که مسلمانان را امیدوار نگه دارد. امید توجه‌داده‌شده توسط مکتب اسلام، هدفمند است. این امید در گذر زمان دچار زوال و کاستی نشده است؛ بلکه هر لحظه بالنده‌تر از گذشته، بال‌های کشیده‌اش را بر سر ملتی می‌نوازد و آن‌ها را همراه خود می‌کند .
انتظار فرج، امید رهایی انسان از قفس تنگ و تاریک جاهلیت است. انتظار یعنی آمادگی برای روزهای سخت. منتظر آینده را می‌بیند و برای رسیدن به آن مهیا می‌شود. انتظار، افراد رنج‌کشیده را به کارهای نیک وامی‌دارد و این‌گونه آنان را مهیای برپایی حکومت عدل جهانی می‌کند. ازاین‌رو امام صادق علیه‌السلام شرط همیاری با امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه را این‌چنین بیان می‌دارد: «من سرّه أن يكون من أصحاب القائم فلينتظر و اليعمل بالورع و محاسن الأخلاق و هو منتظر»؛[2] «هركس آرزو دارد از ياران حضرت بقیةالله عجل‌الله‌تعالی‌فرجه باشد، بايد منتظر او باشد و در حال انتظار، بر اساس تقوا و اخلاق نيك رفتار كند».
پی‌نوشت:
[1]. سعدی، دیوان اشعار، غزلیات، غزل شماره ۳۲۹.
[2]. مجلسی، بحارالأنوار، بیروت، دار إحياء التراث العربي، 1368ش، ج۵۲، ص140.