در ابیات شعرای پارسی‌زبان، موضوع مهدویت و حس امید و امیدواری به ظهور منجی و مصلح جهانی بازتاب زیادی داده شده است. تبیین مسئله مهدویت، صفات مهدی، امید و امیدآفرینی با اندیشه مهدویت، تأکید بر عدالت‌گستری دولت مهدوی، نابودی تاریکی، و روشنایی عالم به نور مهدی از جمله مصادیقی است که در این اشعار آمده است.
در آینه شعر شاعران اسلامی، مخصوصاً شاعران پارسی‌زبان، موضوع مهدویت و موعود منجی مورد توجه ویژه قرار گرفته است. جامعه آرمانی بشارت‌داده‌شده در حکومت جهانی حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، دست‌مایه‌ای بود تا این شاعران، پدیده ظهور مهدی را با پیوندی عاطفی و با نگاه امیدآفرینی در قالب شعر، به نظم بکشانند.
گذری در ابیات شاعران پارسی‌زبان ایرانی نشان می‌دهد بیشترین مصادیقی که در این اشعار مورد توجه قرار گرفته، معانی‌ای چون عدالت‌گستری، امنیت جهانی، دفاع از مظلوم، مبارزه با تبعیض و ظلم، وفور نعمت، پادشاه جهانی، فقرزدایی، نابودی تاریکی و... است.
برای مثال لسان‌الغیب و لسان‌العرفا، حافظ شیرازی، شاعر پرآوازه ایرانی، در غزلی زیبا امام عصر را مورد خطاب قرار داده و از دل‌های عاشق و مشتاق به ظهور سخن رانده و از غم تنهایی و دوری عالم از نور پرفروغ او شکایت کرده است:
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
دائم گل این بستان شاداب نمی‌ماند دریـاب ضـعیفـان را در وقــت تــوانــایــی[1]
وی در ابیاتی دیگر، از امید به روشنایی جهان و دمیدن حیاتی تازه در کالبد روح عالم پس از فراگیری ظلم خبر می‌دهد:
یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور[2]
یا چنین می‌سراید:
زهى خجسته زمانى که یار باز آیــــد به کام غمزدگان غمگسار باز آیـد
به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم بدان امید که آن شهســوار باز آیـد
چه جورها که کشیدند بلبـلان از دی به بــوى آنکه دگـر نوبهار باز آیـد[3]
بنابراین ایمان به وعده الهی و انتظار به تحقق آن، از نشانه‌های انسان امیدوار و منتظر واقعی است؛ انتظاری که روح امید را در وجود انسان زنده می‌کند و او را به سوی بسترسازی برای تحقق آرمان‌های اسلام و برپایی حکومت مصلح جهانی سوق می‌دهد.
پی‌نوشت:
[1]. حافظ، غزلیات، غزل شماره 493.
[2]. همان، غزل شماره 255.
[3]. همان، غزل شماره 235.