مطالب دوستان Mahnax

با سلام خدمت شما. در پاسخ به سوال اولتون باید عرض کنم: این آیه که می‌فرماید: «قُلْ لَنْ يُصِيبَنَا إِلَّا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا» ناظر به تکوین است، یعنی چون همه نیروها و توان‌ها و تمام افعال آدمی از خداوند متعال هست، پس هیچ حرکتی در عالم نمیشه مگر به اذن و اراده الهی، لذا هر چیزی که به انسان برسه از خوب و بد، با اذن و اراده الهی بوده و فاعل  بعید اون خداوند متعال هست. این مطلب در اصطلاح کلام و فلسفه به توحید افعالی معروفه؛ یعنی هیچ حرکتی و هیچ کاری در جهان هستی انجام نمیشه مگر اینکه خداوند متعال بخواد. این مطلب در مورد امور تکوینی درسته و حرفی در اون نیست. اما در اموری که مربوط به اختیار انسان هست، یه شرط دیگه لحاظ شده، و اون اختیار و تصمیم انسان هست، یعنی خود خداوند متعال اراده و اختیار انسان رو در مجرای اراده و اختیار خودش قرار داده، یعنی این‌گونه فرموده: این انسان آنچه که تو اراده کردی منم اراده می‌کنم و اجازه میدم، مثل این می مونه که خداوند متعال ابتدا بگه ای انسان چیکار می‌کنی، انسان بگه می‌خوام نماز بخونم، سپس خدا بگه اجازه دادم و اراده کردم برو نماز بخون. لذا این آیه که می‌فرماید: « وَمَا أَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ» موید همین سخن هست، یعنی چون خودت بدی رو انتخاب کردی و عمل نادرستی انجام دادی، فلان مصیبت به تو رسید، پس این‌گونه نیست که همه چیز در زندگی انسان به خدا بستگی داشته باشه، خیر همه چیز به اراده و انتخاب خود ما بستگی داره و خدا هم کمک خواهد کرد، هم در زمینه خوب کمک خواهد کرد و هم در زمینه بد، یعنی اگر کسی بدی رو انتخاب کنه و بخواد در مسیر بد حرکت کنه، خدا هم مشکلی براش پیش نمیاره، ومانع رو بر طرف میکنه تا بره و غرق بشه، چون خودش خواسته و انتخاب کرده. دقت کردید، پس در امور تکوینی و خلقت همه کاره خود خداست و هیچ چیز دیگری دخالت نداره، خودش بر اساس مصلحت و مفاسدی که خودش میدونه، خلق میکنه یا خلق نمی‌کنه، اما در امور اختیاری انسان، خود خداوند متعال اومده و اختیار انسان رو هم جزء علت ها قرار داده و انسان هم خودش باید بخواد تا کاری پیش بره یا نه. بر این اساس، گاهی انسان گناهی بزرگ انجام میده و همون گناه عاملی میشه برای انحرافات بعدی، و مصیبت هایی برای انسان، پس در واقع عامل اون گرفتاری ها و بدبختی ها خود انسان بوده نه خداوند متعال، گاهی هم برعکسه و انسان عمل خوبی انجام میده و همون عمل خیر باعث میشه بسیاری از گرفتاری هاشو خدا حل کنه و مسیر زندگیش روی ریل بیافته، اینجا هم در واقع عامل رفع گرفتاری ها خود او بوده است. این نکته هم لازمه تذکر داده بشه که گاهی انسان اعمالش خوبه، اما خداوند متعال به خاطر اینکه بخواد ازش امتحان بگیره اونو مبتلا میکنه به گرفتاری ها و سختی های زیادی مثل بیماری و مرگ عزیزان و ... تا ایمان طرف رو بسنجده که چقدر تحمل میکنه. پس هیچ گاهی یهویی و گتره ای زندگی مانند تغییر نمیکنه، همه چیز از قبل مشخصه، اما علمی که بر اساس اراده و اختیار ماست، نه اینکه جبری در کار باشه و ما مجبور باشیم، یعنی خدا می‌دونه من اینکار رو انجام میدم و بر اساس اون خدا نیز کار دیگه ای رو برای من رقم میزنه، لذا همه چیز از قبل تعیین شده اما بر اساس اختیار و اراده ما، خدا میدونه ما چه تصمیمی میگیریم.

با سلام خدمت شما. در مورد سوال بالا باید گفت اگر چیزی از امام معصوم رسیده باشه و سندش درست باشه و ضعیف نباشه و مطمئن باشه، بدون شک تاثیر داره و دفع بلا خواهد شد. اما چرا اینجوریه، علتش اینه که خداوند متعال نظام عالم رو نظام اسباب مسببات قرار داده، مثلا آتش رو سبب سوزاندن قرار داده، لذا فرق نمی‌کنه انسان باشه یا چوب، خصوصیات آتش اینه که بسوزونه و سنت خدا بر اینه که نظام اسباب مسببات تغییر نکنه و هر سببی، مسبب خودش رو به دنبال داشته باشه مگر در شرایطی خاص که خود خدا جلوی اون سبب رو بگیره به خاطر مصحلتی که لازمه. اینجا هم میگیم: ما که از اسرار عالم خبر نداریم، علم امام معصوم، متصل به علم خداست و تمام اسرار هستی رو می‌دونه، وقتی میگه که این ذکر مانع تصادفه، این ذکر عمر رو زیاد می‌کنه، یعنی یکی از اسباب هست، اسباب که فقط مادی نیست، هم مادی هست و هم معنوی، لذا بدون شک اون ذکر مانع میشه و طوری شرایط و خصوصیات رو تغییر میده که ما تصادف نکنیم. پس دعا و ذکر و کارهای نیک دیگه مثل صدقه دادن، صله رحم، نماز خوندن و... اسباب معنوی هستن که تاثیر دارن و باعث میشن کارهای دیگه ای به وجود نیاد. پس پذیرفتن این موارد مشکلی نداره و با رابطه علت و معلول هم مشکلی نداره.

با سلام خدمت شما. بدون شک چون خداوند متعال حکیم است، تمام کارهایی که توسط خداوند متعال انجام میشه از روی حکمت هست، این امور رو امور تکوینی میگن، مثلا خلقت درخت، خلقت مورجه، آمدن باران، آمدن برف و ... اینها همه به اراده الهی است و همه از روی حکمت است. اما امور مربوط به انسان که افعال اختیاری انسان محسوب میشن، اینها چون از اراده و اختیار انسان ناشی میشن، از اون حکم استثنا میشن، یعنی خداوند متعال دستور داده بر اساس حکمت، مثلا نماز بخونید، این دیگه خود انسان هست که تصمیم می‌گیره و نماز می‌خونه یا نه. در این موردی هم که شما مثال زدی که اصلا حکمتی نیست، به انسان ربط داره. پس اعمال اختیاری انسان به اراده و تصمیم انسان بر می‌گرده و خداوند متعال انسان رو آزاد گذاشته که هر تصمیمی که خواست بگیره و خودش انجام بده. در پاسخ به سوال دومتون هم باید گفت: چون امتحانات الهی به خدا بر می‌گرده و فعل خداست، بدون شک دارای علت و حکمت است و هیچ وقت گتره‌ای و یهویی نبوده است، خداوند متعال حتی قبل از خلقت انسان می‌داند که ظرفیت وجودی او چه مقدار است و بر اساس آن ظرفیت، امتحان می‌گیره. یعنی کاملا مشخص و معلومه. فقط نکته‌ای که باید دقت کنیم اینه که برخی از مصیبت‌هایی که برامون پیش میاد، امتحان الهی نیست، بلکه نتیجه اعمال خودمون هست، یعنی کار بدی انجام دادیم و نتیجه اون عمل زشت، این مصیبتی است که دچار اون شدیم. پس اگر مصیبتی یا هر نوع امتحانی از جانب خدا برسه، بر اساس حکمت هست و بر اساس ظرفیت وجودی ما، لذا می بینیم امتحانات و ابتلائات انبیا بسیار بیشتر از انسان های عادی است.  

با سلام خدمت شما. سند تاریخی آن، قضیه سلیمان بن صرد است، او با مسلم به نیت امام حسین(ع) بیعت کرد، اما چون مسلم به حمایت از هانی قیام کرد، او اطاعت نکرد و در شمار یاران مسلم قرار نگرفت، با این بهانه که مسلم معصوم نیست و این قیام اشتباه است و باید سکوت کنیم تا خود امام بیاید، لذا اولین تفرقه در بین صفوف شیعه ایجاد شد. همچنین مختار نیز در کوفه نبود و خود را به مسلم نرساند و در زمره یاران مسلم نبود، این موارد دستمایه خیلی خوبی بود برای ابن زیاد که سپاه مسلم را در هم بشکند. منبع: سایت ویکی فقه