مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با عرض سلام و خسته نباشید  خدمت شما کاربر محترم: هیچ‌گاه سن، ملاک آمادگی یک شخص برای ازدواج نیست؛ بلکه ملاک ازدواج هر پسر یا دختری از نظر اسلام و عرف این است که به لحاظ جسمی و فکری به حدی از بلوغ رسیده باشد تا بتواند نقش همسر بودن خود را به خوبی ایفا نماید، همچنین در آینده بتواند مادر یا پدر خوبی برای فرزندان خود باشد. تاریخ حاکی از آن است که در زمان پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله ازدواج در این سنین یک امر طبیعی بوده است و دختران در این سن به لحاظ جسمی و فکری به بلوغ می‌رسیده‌اند، خصوصا در منطقه گرم حجاز که یک دختر در سن بلوغ یک زن کامل بوده است؛ به همین دلیل است که حضرت زهرای مرضیه سلام‌الله‌علیها قبل از امیرالمومنین علیه‌السلام چند خواستگار داشتند و نه خود ایشان که جواب منفی دادند و نه پدر بزرگوارشان سن پایین را دلیل این پاسخ منفی ندانستند و لذا به حضرت علی علیه‌السلام پاسخ مثبت دادند و پس از ازدواجشان نیز رضایت کامل داشتند. این امر اختصاص به زمان پیامبر نداشته است، بلکه در همین یک قرن گذشته ازدواج دختران در سنین پایین کاملا مرسوم بوده و به راحتی ازدواج می‌نمودند و به خوبی یک زندگی را با فرزندان متعدد اداره می‌کردند و شما اگر از افراد مسن این را بپرسید تصدیق می‌کنند. وقتی می‌توان یک شخص را به کودک همسری متهم نمود که به لحاظ جسمی جثه کوچک و ضعیفی داشته باشد یا به لحاظ بلوغ فکری در حد اداره یک زندگی نباشد و با اجبار اطرافیان به ازدواج وادار شده باشد. هیچکدام از این موارد نسبت به حضرت زهرای مرضیه سلام‌الله‌علیها صادق نیست. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه فرمایید: https://btid.org/fa/news/174375

روایات زیادی در باب فضیلت گذاشتن محاسن و حد و اندازه آن وارد شده است ; از جمله از امام صادق (ع ) روایت شده که فرمود: »گذاشتن ریش و چیدن شارب , از جمله تعالیم دین حنیف ابراهیم (ع ) است «, (بحارالانوار, ج 12, ص 56) در روایت دیگر از امیرالموئمنین (ع ) آمده است که حضرت در مذمت »لشکر بنی مروان « فرمودند: »آنان کسانی هستند که ریش را می تراشند و شوارب را رها می کنند«, (بحارالانوار, ج 25, ص 175) از رسول خدا(ص ) نیز روایت شده است که فرمود: »شارب ها را کوتاه کنید و ریش را بگذارید و خود را همانند مجوس نکنید«, (بحارالانوار, ج 76, ص 111) رسول خدا فرمود: پروردگار من دستور به گذاشتن ریش و کوتاه کردن سبیل داده است. و نیز فرمود : سبیل هایتان را کوتاه نمایید و محاسن (ریش) خود را بلند نگاه دارید و خود را شبیه یهودیان مگردانید. و باز هم به نقل از او : مجوسان ریش های خود را می تراشند و سبیل ها را بلند نگه می دارند .ولی ما مسلمین سبیل های خود را کوتاه و محاسن را بلند نگه می داریم و داشتن ریش و کوتاه کردن سبیل مطابق با فطرت انسانی ست. و فرمود کسی که خود را شبیه غیر مسلمان در آورد از ما نیست. الف) رسول خدا : *محاسن را از ته زدن یک نوع مثله است و کسی که خود را شکنجه و اذیت کند لعنت خداوند بر او باد . *ده عمل زشت و گناه باعث نابودی قوم لوط شد ، که دو عمل از آنها تراشیدن ریش و بلند کردن سبیل ها بود . *شانه زدن ریش ها ، رزق و روزی را زیاد می کند . مو و (ریش) زیبا لباسی است که خداوند داده ، بنابراین آن را گرامی بدارید. ب ) حضرت امیر(ع) با تازیانه در بازار حرکت مى کردند و کسانى را که مارماهى و ماهى هاى بى فلس مى فروختند مى زد و مى فرمود اى فروشندگان مُسوخ بنى اسرائیل و جند بنى مروان؛ شخصى از حضرت سؤال کرد جندبنى مروان کیانند؟ حضرت فرمود: اقوامى بودند که ریش خود را مى تراشیدند و سبیل هاى خود را تاب مى دادند. ج ) امام صادق(ع) مى فرماید: «حفوا الشوارب واعفواللحى ولا تشبهوا بالمجوس؛ شارب خود را بچینید و ریش خود را بگذارید و شبیه مجوس نشوید، زیرا مجوسیان ریش خود را مى تراشند و سبیل خود را مى گذاردند اما ما شارب خود را مى زنیم و ریش را مى گذاریم که مطابق فطرت است». د)رسول خدا(ص) مى فرماید: «ان المجوس جزوا الحاهم و وفروا شواربهم و انا نحن نجز الشوارب و نعفى اللحى و هى الفطرة؛ مجوس ریش خود را مى تراشند و شارب هاى خود را بلند مى گذارند واما ما شوارب را مى زنیم و ریش مى گذاریم که مطابق فطرت است». ه ) در کتاب سیرة النبویه و الاثار المحمدیه و جلد 6 بحارالانوار آمده است که پیامبر به دو فرستاده خسرو پرویز پادشاه ایران فرمود: واى بر شما چه کسانى شما را امر کرده که ریش ها را بتراشید و سبیل بگذارید. عرض کردند پروردگار ما (کسرى). رسول خدا فرمود: «لکن ربّى امرنى باعفاء لحیتى و قص شاربى؛ پروردگار من مرا امر کرده که ریش خود را بگذارم و شاربم را کوتاه کنم» . هم چنین امام صادق (ع ) فرموده است : »شارب ها را کوتاه و ریش را بگذارید و خود را به یهود شبیه نکنید«, (بحارالانوار, ج 76, ص 112) گفتنى است که حرمت تراشیدن ریش اجماعى است؛ شیخ بهایى در کتاب اعتقادات مى فرماید: «تراشیدن ریش مانند سایر گناهان (قمار، سحر، رشوه) است و احدى از علماى اعلام در حرمت ریش تراشى خدشه نکرده اند. نیز محقق داماد در رساله خود (الشارع النجاة) آورده: «ان حلق اللحیة حرام بالاجماع؛ تراشیدن ریش به اجماع همه علما حرام است». ضمنا سیره قطعیه متدینین از زمان حضرت آدم تا خاتم و حضرات ائمه معصومین(ع) بر این بوده است و در تاریخ نمى یابیم که پیامبران الهى و اوصیاى آنها و پیامبر اسلام و اوصیاى آن حضرت و متدینین به آن حضرات ریش خود را تراشیده باشند روایات دیگرى نیز هست که در این مختصر نمى گنجد. ناگفته نماند گذشته از »ریش « آن چه مهم است »ریشه « آدمی است و بیش از ظاهر باید به رشد باطن و ثبات شخصیت پرداخت که در پی آن هویت شخصی و فرهنگی انسان و جامعه به ثبات می رسد. به گونه ای که ظاهری آراسته و مطابق با فرهنگ اصول دینی خود را پیدا می کند و به آسانی و با آگاهی می تواند مدل رفتاری خود را انتخاب کند و با توجه به فرهنگ جامعه ما ریش - البته با رعایت آراستگی و پیراستگی - نمادی از روحیه دین پذیری و نشانه ای از حفظ استقلال خویش در برابر فرهنگ بیگانگان است و کسانی که ریش خود را می زنند اگر با آگاهی به مخالفت با حکم شرعی چنین کاری را می کنند, گرفتار اصرار بر گناه می باشند و حکم »فسق « بر آنها بار می شود. البته ما هم قبول داریم که ریش تراشی یک امر شخصی است و حکومت در مسایل شخصی افراد دخالت نمی کند. اما بدین معنا نیست که ارتباط با دین ومذهب نداشته باشد زیرا تمام برنامه های فردی واجتماعی یک مسلمان از دین مایه می گیردوباید براساس آموزه های دین انجام گیرد. ریش تراشی مانند بی حجابی نیست که بر سلامت و امنیت اجتماعی اثر سوء بگذارد و لذا با آن برخورد اجتماعی صورت نمی گیرد. در این زمینه همین مقدار که احکام آن گوشزد می شود، کافی است. حکم ریش تراشی ازدیدگاه فقها نظر همه مراجع (به جز آیات عظام بهجت و صافى): تراشیدن ریش - خواه با تیغ باشد یا ماشین - بنابر احتیاط واجب حرام است.امام، استفتاءات، ج 2، مکاسب محرمه، س 79؛ آیت الله نورى، استفتاءات، ج 1، س 492 و 493؛ آیت الله مکارم، استفتاءات، ج 2، س 750 و 753؛ آیت الله تبریزى، استفتاءات، س 1089 و 1096؛ آیت الله فاضل، جامع المسائل، ج 1، س 957 و 955؛ آیت الله سیستانى، Sistani.org، ریش تراشى، س 1 و 3؛ آیت الله خامنه اى، اجوبة الاستفتاءات، س 1421 و 1416؛ دفتر آیت الله وحید. آیات عظام بهجت و صافى: تراشیدن ریش حرام است.آیت الله صافى، جامع الاحکام، ج 2، س 1740 و 1742؛ آیت الله بهجت، توضیح المسائل، متفرقه، م 4. در پایان راجع به پاسخ سوال شما به چند نکته اشاره می کنیم: اولا: فلسفه همه احکام و جزئیات آنها به طور تفصیلى روشن نیست و آگاهى از آن د انشى فراتر از تنگناهاى معارف عادى بشرى مى طلبد. لیکن بطور اجمالى روشن است که همه احکام الهى تابع مصالح و مفاسد واقعى در متعلق آنهاست. بنابراین در صورتى که فلسفه حکمى را بالخصوص ندانیم بنابر قاعده کلى فوق از آن باید پیروى کرد. زیرا یقین به وجود مصلحتى در آن هست هر چند بر ما ناشناخته باشد. ثانیا: در جست و جوى فلسفه احکام نباید همیشه به دنبال علوم تجربى رفت و دلیلى مادى و فیزیولوژیک برایش جست و جو نمود. این فرایند که همواره در پى یافتن مصلحت یا مفسده اى طبى یا... باشیم برخاسته از نگرشى مادى گرایانه است. در حالى که بسیارى از احکام مصالحى معنوى دارند که در حوزه هیچ یک از علوم بشرى قابل تحقیق نیست و آنها با متد تجربى خود قادر به حکمى نفیا یا اثباتا پیرامون آن نیستند و یا اگر نظرى بدهند بسیار سطحى است و چه بسا مسأله حکمتى برتر و بالاتر داشته باشد. چنان که در مورد روزه علوم به خواص بهداشتى آن پرداخته اند ولى قرآن مجید فلسفه اى بالاتر را بیان فرموده و آن «تقوایابى» است. در مورد تراشیدن صورت نیز گفته اند: الف) همه احکام الهى تابع مصالح و مفاسد در متعلق آنهاست. از طرف دیگر چنان نیست که دقیقا فلسفه همه احکام براى ما روشن باشد، بلکه برخى از آنها در متون دینى منصوص گردیده مانند فلسفه نماز، روزه، حج، جهاد، امر به معروف و نهى از منکر و برخى ذکر نگردیده است. شاید علت عدم ذکر همه آنها هم این باشد که گرایش افراطى به دانستن فلسفه احکام کاهش دهنده روح تعبد در برابر پروردگار است و این خود ضرر بزرگى در بردارد، و انسان را دچار نوعى شرک مى گرداند، یعنى فلسفه جویى را جایگزین خداگرایى مى کند. البته در مواردى نیز انسان از طریق عقلى مى تواند فلسفه هایى را بفهمد ولى این فلسفه ها اولا کلیت ندارد و ثانیا به تدریج در طول زمان و با رشد دانش بشرى یکى یکى روشن مى شود و در هر زمان براى هر حکم احتمال وجود فلسفه ها و علل دیگرى مى رود که براى ما مکشوف نیست. بنابراین در چنین مواردى باید ابتدا این فرهنگ نادرست را اصلاح کرد که مى گوید اول باید فلسفه اش را بدانم تا بعد عمل کنم چنانکه در دیگر موارد زندگى مانند انجام دستورات پزشک اینچنین است. ب ) از نظر دندانپزشکان وجود محاسن در صورت براى حفاظت از لثه ها و دندانها مفید است. ج ) از نظر متخصصین پوست نیز وجود محاسن در صورت رعایت نظافت و اصول بهداشتى براى حفاظت از پوست و لطافت آنها مفید است، مگر در مورد کسانى که گرفتار قارچ هاى پوستى و ... باشند که مساله اى استثنایى است. وجود محاسن متناسب با ساختار طبیعى بدن مرد مى باشد.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم همواره دشمنان و دین ستیزان برای خدشه دار کردن اعتقادات شیعیان، دست به هر کاری می زنند تا بتوانند اعتقادی را نسبت به اهل بیت علیهم السلام سست کنند که یکی از آنها همین شبهه و شبهاتی مانند این است، لذا هر چند در مورد شهربانو تفاوت نظرهایی وجود دارد ولی اصل اینکه مادر امام سجاد و همسر امام حسین علیهما السلام است و ایرانی است، کاملا صحیح و مستند است.  بنابر اسناد تاریخی، از منابع شیعه و سنی، مادر امام سجاد، شهربانو نام داشت. پدر شهربانو هم یزدگرد نام داشت که یک شاهزاده ساسانی بود (و ممکن است با یزدگرد سوم متفاوت باشد. اما این از اصل ماجرا چیزی کم نمی‌کند و مادر امام سجاد بنا بر اسناد، یقیناً یک شاهزاده خانم ساسانی بود.) همچنین امامت از دید شیعه، یک امانت الهی است و ربطی به خون ایرانی و یا خون عربی ندارد. بزرگان شیعه و بسیاری از علمای اهل تسنن، بر این امر هم نظر هستند از باب نمونه به دو مورد اشاره می‌کنیم. یک. شیخ مفید (متوفای 413 هجری) در الارشاد، نه به صورت خبر، بلکه به عنوان عقیده می‌نویسد که مادر علی بن الحسین زین العابدین (امام سجاد)، شهربانو دختر یزدگرد فرزند شهریار فرزند کسری بود: «و الإمام بعد الحسين بن علي ع ابنه أبو محمد علي بن الحسين زين العابدين ص و كان يكنى أيضا أبا الحسن و أمه شاه زنان بنت يزدجرد بن شهريار بن كسرى و يقال إن اسمها شهربانو» (الارشاد، شیخ مفید، چاپ کنگره، ج2، ص135تا 137)  دو. ابن داود حلى از بزرگترین حدیث شناسان شیعه در قرن 8 هجری، و از بزرگان علما در زمینه رجال الحدیث، می‌نویسد که مادر امام سجاد (علیه السلام)، شهربانو نام داشت، و در زمانی که امام کودک بودند، شهربانو از دنیا رفتند: «و كان والدته شهربانويه و قد توفيت و هو طفل».(رجال ابن داود، علامه حلى، انتشارات دانشگاه تهران، ص  372)   برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/238296

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  پرسش دوم   در مورد پرخوری و پرخوابی و پرگویی، نیز باید گفت که مقدار نیاز به خواب، خوراک و سخن گفتن در هر کسی متفاوت است و هر کسی می‌تواند تشخیص دهد که بدنش به چه مقدار غذا و خواب احتیاج دارد،  مثلا در مورد غذا، به طور معمول انسان هنگامی که سر سفره می نشیند عادتا شروع به خوردن می کند، ولی گاهی متوجه می‌شود که الان چند لقمه دارم اضافه می خورد، همین چند لقمه می‌شود پرخوری.  روایت در مورد خوردن چنین آمده است:َ «أَصْلُ كُلِّ دَاءٍ الْبُرُودَةُ كُلْ‏ وَ أَنْتَ‏ تَشْتَهِي‏ وَ أَمْسِكَ وَ أَنْتَ تَشْتَهِي‏؛ اصل هر بیماری سردی است، بخور درحالیکه اشتهاء داری و دست نگه دار از خوردن، درحالیکه اشتهاء به خوردن داری» [مستدرک الوسائل، ج16، ص224] این روایت اندازه خوردن را مشخص کرده است، غذا بخور تا زمانی که اشتها داری، ولی به اندازه‌ای نباشد که کامل سیر شوی، تا زمانی غذا بخور که هنوز مقداری اشتها به خوردن، وجود دارد، یعنی یکی دو لقمه، مانده به سیری،  دست از خوردن بکشید.، زیرا پرخوری باعث سردی و کم کاری معده می‌شود.  در مورد خواب نیز گفته‌اند که یک شبانه روزت را به چهار بخش تقسیم کن و از آن یک چهارمش را برای خواب قرار بده. که به طور معمول شش ساعت می‌شود، معمول خواب شش ساعت است، این برای انسان‌های عادی است ولی برخی کمتر خواب می‌روند و بعضی که معمولا نوجوانان هستند، بیشتر نیاز به خواب دارند.  امام کاظم علیه‌السلام فرمود: «إجْتَهِدُوا فِی أَنْ یَکُونَ زَمَانُکُمْ أَرْبَعَ سَاعَاتٍ، ساعتی را برای مناجات با خدا، ساعتی را برای کار، ساعتی را برای تفریح و ساعتی را برای خواب» بنابر می‌توان گفت که حد وسط خواب همان شش ساعت است.[تحف العقول، ص409] در مورد پرگویی در این مورد نیز به قول نظامی کم گوی و گزیده گوی چون دُر... تا ز اندک تو جهان شود پر این بیت شعر خلاصه روایات و قرآن در مورد سخن گفتن است، قرآن کریم می‌فرماید: «وَ قُلْ لِعِبادي يَقُولُوا الَّتي‏ هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبينا»؛[إسراء : 53 ] «به بندگانم بگو: «سخنی بگویند که بهترین باشد! چرا که (شیطان بوسیله سخنان ناموزون)، میان آنها فتنه و فساد می‌کند؛ همیشه شیطان دشمن آشکاری برای انسان بوده است».  زمانی که انسان بخواهد سخن بگوید، باید سخنش دارای شرائطی باشد که یکی از آنها در این آیه «احسن بودن است؛ یعنی بهترین سخن‌ها را انتخاب کند و بگوید» برای انتخاب بهترین، انسان مجبور است که قبلش فکر کند، از بین سخنانی که خوب است بهترین را انتخاب کند و... همین باعث می‌شود که سخنانش پخته تر و سنجیده تر باشد و از سویی تعداد سخنانش نیز کم می‌شود.  نکته دیگر اینکه: اگر کسی سعی کند طبق آنچه که خدا دستور داده است عمل کند، همین‌ها برای رضای خدا می‌باشد و لو اینکه عادت کرده باشد.  به عبارت دیگر درست است که انسان عادتا می خوابد و غذا می خورد و .. ولی از آن جهت که خدا فرموده است، اینها نسبت به خدا می شود، تنها باید توجه به این مطلب داشته باشد همین برای ابتدای کار کفایت می کند. به همین خاطر است که گفته اند قبل از غذا بسم الله بگویید، یا قبل از خواب با وضو باشید و ذکر بگویید و ... قبل از سخن گفتن بسم الله بگویید و... همه اینها برای این است که انسان توجه خودش را به خدا فراموش نکند، یعنی تمام اینها را دارد به خدا نسبت می دهد.  هر باری که شکست خورد، باز استغفار کند؛ و آن را امری مصنوعی و .. نداند، زیرا همین مصنوعی دانستن گاهی حربه شیطان است که استغفار و توبه را از انسان بگیرد، یعنی می گوید که مصنوعی استغفار می کنید، پس فایده ای ندارد، پس چرا خودت را به زحمت می اندازی، و ... اینها باعث می شود که کم کم راه توبه و استغفار به روی انسان بسته شود.  پس حتی اگر هزاران بار نیز شکست خورد، باز باید توبه و استغفار کند.  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/158817 https://btid.org/fa/news/185149 برای آگاهی با آداب غذا خوردن و خوابیدن و سخن گفتن به لینک های زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/224861 https://btid.org/fa/news/183221 https://btid.org/fa/photogallery/177796