- یکی از ویژگی های بارز امیر مومنان شجاعت و دلاوری های ایشان است که تاریخ بر این مطلب گواهی می‌دهد، اما با همه این دلیری‌ها، عشق به شهادت در درونشان شعله می کشید و حضرت از مشتاقان شهادت بودند.
پيامبر اكرم (صلی‌الله‌‌علیه‌وآله) در موارد مختلف خبر شهادت على (علیه‌السلام) را به او داده بودند و حضرت از همان روز به عشق شهادت زنده بود. در جنگ خندق، وقتى پيشانى على (علیه‌السلام) توسط عمروبن عبدود مجروح گشت، نزد رسول خدا آمد و پیامبر پيشانى او را بست و بر آن دمید پس بهبودى يافت، آنگاه فرمود: «كجا هستم آن زمانى كه اين (محاسن) بوسيله اين(خون سر) خضاب میشود.» (مناقب، ج 2، ص 61)
در جنگ احد هفتاد زخم بر بدن ایشان وارد شد، حضرت با همان حال زخمى، در صورتى كه بيش از 25 سال نداشت، عرض كرد: «يا رسول اللّه حمزه، و ديگر ياران به شهادت رسيدند ولى شهادت قسمت من نگشت، پيامبر اكرم (صلی‌الله‌‌علیه‌وآله) فرمود: على (جان) تو هم به شهادت مىرسى، اما چگونه در مقابل شهادت صبر خواهى كرد؟ عرض كرد: اى رسول خدا اين (كه انسان لياقت شهادت پيدا كند) از موارد صبر نيست، بلكه جاى شكر و سپاسگزارى است.» (بحار الأنوار، ج 32، ص 241)
و در شب نوزدهم ماه مبارک رمضان وقتی شمشیر بر فرق مبارک ایشان فرود آمد عشق خود به شهادت را با شعار «فُزْتُ وَ رَبِ الْكَعْبَة» (مناقب، ج 3، ص 312) بیان کردند و بدین ترتیب وجود نازنینشان زینت بخش شهادت گشت.
__________________________
ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام، علامه، قم، 1379 ق
مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحارالانوار، دار إحياء التراث العربي، بيروت، 1403 ق