استفاده از "وَ عَجِّلْ‏ فَرَجَهُمْ" در صلوات

در برخی از احادیث و دستورالعمل های دینی که از ائمه(علیهم السلام) به ما رسیده است؛ ذکر "وَ عَجِّل فَرَجَهُم" پس از ذکر شریف صلوات وارد شده است. ابتدا به دو مورد از آن موارد اشاره می شود و سپس نتیجه گیری می نماییم.
۱- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي أَخَافُ الْعَقَارِبَ فَقَالَ انْظُرْ إِلَى بَنَاتِ نَعْشٍ الْكَوَاكِبِ الثَّلَاثَةِ الْوُسْطَى مِنْهَا بِجَنْبِهِ كَوْكَبٌ صَغِيرٌ قَرِيبٌ مِنْهُ تُسَمِّيهِ الْعَرَبُ السُّهَا وَ نَحْنُ نُسَمِّيهِ أَسْلَمَ أَحِدَّ النَّظَرَ إِلَيْهِ كُلَّ لَيْلَةٍ وَ قُلْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ اللَّهُمَّ رَبَّ أَسْلَمَ‏ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ‏ فَرَجَهُمْ‏ وَ سَلِّمْنَا قَالَ إِسْحَاقُ فَمَا تَرَكْتُهُ مُنْذُ دَهْرِي إِلَّا مَرَّةً وَاحِدَةً فَضَرَبَتْنِي الْعَقْرَبُ؛ اسـحـاق بـن عـمـار گـويـد: بـه حـضـرت صـادق (ع ) عرضكردم : قربانت گردم من از عـقـربـهـا مـى ترسم ؟ فرمود: به ستارگان بنات النعش به سه تاى آنها نگاه كن ، و سـتاره وسـطـى آنـهـا در كنارش ستاره كوچكى است كه عرب آن را "سُها" نامد و ما آنرا "اَسـلَم" نـاميم ، و هـر شـب بـدان خـيـره نـگـاه كـن و سـه بار بگو: "اللَّهُمَّ رَبَّ أَسْلَمَ‏ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ‏ فَرَجَهُمْ‏ وَ سَلِّمْنَا " اسحاق گويد: در تمام عمر خود آن را ترك نكردم جز يك مرتبه كه آن بار هم عقرب مرا زد.[الکافی، کلینی، ج۲، ص۵۷۰]
۲- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ خَلَفِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِي الْمِقْدَامِ‏ قَالَ أَمْلَى عَلَيَّ هَذَا الدُّعَاءَ- أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ جَامِعٌ لِلدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ تَقُولُ بَعْدَ حَمْدِ اللَّهِ وَ الثَّنَاءِ عَلَيْهِ- اللَّهُمَّ أَنْتَ اللَّهُ‏ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ‏ الْحَلِيمُ الْكَرِيم ... وَ لَا يَبْلُغُ مِدْحَتَكَ قَوْلُ قَائِلٍ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ‏ فَرَجَهُمْ‏ وَ رُوحَهُمْ وَ رَاحَتَهُمْ وَ سُرُورَهُمْ وَ أَذِقْنِي طَعْمَ فَرَجِهِم‏...؛  عمرو بن ابى المقدام گوید: حضرت صادق (علیه السلام) این دعا را كه جامع حاجت هاى دنیا و آخرت است بمن املاء نمود و فرمود: كه پس از حمد و ثناى خداوند مى گویى:"خدایا تو الله هستی که هیچ خدایی جز توی حکیم و کریم نیست... و گفته هیچ گوینده ای مدح تو را نمی رساند خداوندا  صلوات بفرست بر محمد و آل محمد و فرج و خوشی و راحتی و شادمانی آنها را تعجیل بفرما و طعم فرج آنها را به من بچشان...»[الکافی، کلینی، ج۲، ص۵۸۴]
نتیجه گیری
در این دو مورد که هر دو از احادیث صحیح هستند و در یکی از معتبرترین کتابهای حدیثی ما آمده است؛ می بینیم که ذکر و دعا برای تعجیل در فرج در انتهای صلوات ذکر شده است. بنابراین هم عبارت " وَ عَجِّلْ‏ فَرَجَهُمْ" از عبارات صادر شده معصومین است و به هیچ عنوان استفاده از آن بدعت نیست و هم اینکه مفهوم بلند آن به ما این اجازه را می دهد که آن را پس از صلوات و به صورت پر تکرار استفاده کنیم. این نوع استفاده حتی پاسخی به وظیفه ما نسبت به دعا برای فرج نیز به شمار می رود.