مؤمنانی ترسو خواسته قرآن است

پاسخ اجمالی:
آن ترس مذموم و بد که شما در ذهن دارید "جُبن" است که "تهوّر و بی باکی" نیز جنبه افراطی آن و حالت پسندیده و اعتدالی این دو صفت زشت، "شجاعت" است. در حالی که ترس از خدا از جنسی دیگر است و ماهیتی متفاوت دارد.

پاسخ تفصیلی:
اشتباه شما اینجاست که ترس از خدا را مانند ترس از یک دشمن یا فرد خطرناک برابر می دانید. در حالی که این ترس همان ترس مذموم و صفت متعادل شده و پسندیده آن شجاعت است. حال شنیده اید که کسی را بابت آنکه در مقابل خدا شجاعت ورزیده باشد تحسین کنند؟! معلوم است که نه. پس ترس از خدا آن ترس و ترسویی ای نیست که نقطه مقابل آن شجاعت باشد. بلکه ترس از خدا ماهیتی متفاوت دارد. از این رو در زبان عربی نیز به آن "جُبن" نمی گویند.
ترس از خدا همان ترس از قصور و تقصیر در انجام اعمال و وظایفی است که خداوند بر ما واجب کرده می باشد. ترس از خدا همان ترس از ارتکاب حرام هاست. ترس از خدا همان ترس از عدم عفو و رحمت الهی است. درآیه ای از قرآن کریم خداوند فرموده است:« وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ[الرحمن/46] و هر كس را كه از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است.» امام صادق(علیه السلام) در تفسیر این آیه فرمودند:«مَنْ‏ عَلِمَ‏ أَنَ‏ اللَّهَ‏ يَرَاهُ‏ وَ يَسْمَعُ مَا يَقُولُ وَ يَعْلَمُ مَا يَعْمَلُهُ مِنْ خَيْرٍ أَوْ شَرٍّ فَيَحْجُزُهُ ذَلِكَ عَنِ الْقَبِيحِ مِنَ الْأَعْمَالِ‏ فَذَلِكَ الَّذِي‏ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‏[نازعات/40]؛ کسى که بداند خداوند او را مى بیند و سخن او را مى شنود و اعمال خیر و شر او را مى داند این آگاهى او را از ارتکاب اعمال زشت باز مى دارد پس وى همان کسى است که از مقام پروردگارش ترسان است و نفس خود را از پیروى خواهش نفسانى از داشته است.»[الكافي، کلینی، ج‏2، ص70] در اصل ترس از خدا نمی گذارد که انسان با تکیه بر رحمت گسترده خداوند به دام لغزش ها بیفتد. همان مطلبی که دائماً با نام خوف و رجاء یا حالت بیم و امید بنده نسبت به خداوند مطرح می شود.
نگاهی دوباره به آیه 2 سوره انفال بیاندازیم. در آن آیه خداوند فرموده:« إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ[انفال/2] مؤمنان همان كسانى‏ اند كه چون خدا ياد شود دلهايشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار خود توكل مى كنند.» آیا این دعوت به ترسویی است؟ آیا بحث ترس به عنوان پایه ای از ایمان مطرح است؟ آیا انسان به آغوش کسی که از او می ترسد پناه می برد؟ مگر ایمان چیزی جز پناه بردن به خداست؟ آیا انسان بر کسی که از او می ترسد توکل و تکیه می کند؟ مگر در انتهای همین آیه توکل مطرح نشده؟! پس قبول کنید که فهم معنای ترس دچار اشتباه شدید.
در انتها یادآور می شویم که مؤمنان هیچگاه ترسو با معنایی که شما در ذهن داشتید نبودند و میدانهای مبارزه از صدر اسلام تا مبارزان مدافع حرم در سالهای کنونی بیانگر شجاعت و رشادت دلیرمردان قله های ایمان و تقواست.