با همسران

رفتار انسان‌های بزرگ چون خودشان بزرگ است. بسیاری از ما علاقه داریم مانند ایشان باشیم؛ زیرا  رفتار ایشان همواره برای ما الگوست. در این مجال، رفتار برخی از بزرگان را با همسرشان نمایانده‌ایم.
علامه طباطبایی(ره)
فرزند بزرگ علامه طباطبایی درباره‌ی چگونگی رفتار علامه با همسر خود می‌گوید: «علامه در خانه خیلی مهربان و بی اذیت و بدون دستور بودند و هر وقت به هر چیزی مثل چای و مانند آن نیاز داشتند، خودشان می‌رفتند و می‌آوردند و چه بسا هنگامی  که عیال و یا یکی از اولادشان وارد اتاق می‌شدند، ایشان در جلوی پای آن‌ها تمام قامت بر می‌خاست. این قدر خلیق و مؤدب بود، بارها اظهار می‌داشتند که عمده‌ترین موفقیت‌هایشان را مدیون همسرش بوده است.»[1]
شهید مطهری(ره)
همسر شهید مطهری(ره) نقل می‌کند: «یک بار برای دخترم به اصفهان رفته بودم. بعد از چند روز که به تهران آمدم، نزدیک‌های سحر به خانه رسیدم. وقتی وارد خانه شدم، بچه‌ها همه خواب بودند، ولی آقا بیدار بود. چای و میوه و شیرینی را آماده کرده بودند و ایشان انتظار آمدنم را می‌کشیدند. بعد از احوال پرسی با تأثر به من گفتند: می‌ترسم یک وقت نباشم، شما از سفر بیایید و کسی نباشد که به استقبالتان بیاید. بیشتر اوقات صبح‌ها چای درست می‌کردند. در تمام طول زندگی به یاد ندارم که به من گفته باشند یک لیوان آب به ایشان بدهم.»[2]
علامه محمدتقی جعفری(ره)
فرزند آن فیلسوف فقید، "علیرضا جعفری" خاطره‌ای از دوران کودکی خود اشاره می‌کند و می‌گوید: «به یاد دارم روزی در منزل سوء تفاهم جزیی بین استاد و والده‌ام پیش آمد و عباراتی بین آنان رد و بدل شد. پس از گذشت مدت زمانی، وقتی استاد عازم رفتن به بیرون منزل بود، با نهایت فروتنی جلو آمد و دست مادرم را بوسید و عذرخواهی کرد.»[3]
«اساسا علامه جعفری در برخورد با همسر جایگاه علمی و اجتماعی خویش را فراموش می‌کرد و هیچ گاه سختی و مشکلات مربوط به کارهای خویش را با خود به خانه نمی‌آورد. اگر هم خسته بود، به سخنان همسرش نیکو گوش می‌داد و اظهارات معقول و منطقی را می‌پذیرفت. از کوشش‌های همسرش مدام در مناسبت‌های مقتضی قدردانی می‌کرد.»[4]
حکیم الهی قمشه‌ای(ره)
همسر حکیم الهی قمشه‌ای خاطر نشان کرده است که در خانه به امور داخلی کمک می‌کردند و به هیچ عنوان درس و بحث و تحقیق مانع این همکاری نمی‌شد.[5]
شهید دستغیب(ره)
همسر ایشان می‌گوید: «در امور زندگی به من اختیار تام داده بودند. هر کاری که انجام می‌دادیم، هیچ ایرادی نمی‌گرفتند، چون می‌دانستند که راه ما و راه خودشان و هدف ما یکی است.»[6]
آیت اللّه العظمی مرعشی نجفی(ره)
همسر ایشان نقل کرده است که مدت شصت سال با آیت اللّه مرعشی زندگی کردم و در این مدت هیچ گاه نسبت به من با تحکُّم سخن نگفت و با من رفتاری تند و خشونت آمیز نداشت و با تندی با من صحبت و رفتار نکرد. تا آن زمان که قادر به حرکت کردن و انجام کاری بود، نمی‌گذاشت دیگران کاری برایش انجام دهند. حتی هنگامی که تشنه می‌شد، بر می‌خاست و به آشپزخانه می‌رفت و آب می‌آشامید و به من نمی‌گفت. وی غیر از اینکه همسر خوب و مهربان و دوست داشتنی بود، برای من مانند یک رفیق صمیمی و همکاری غم خوار نیز بود و در کارهای منزل به من کمک می‌کرد. بسیاری از اوقات در کارهای آشپزخانه از قبیل: درست کردن غذا، پاک کردن سبزی و شستن میوه و وسایل آشپزخانه به من کمک می‌کرد و رفتارشان برای تمامی افراد خانه الگو بود.»[7]
پی‌نوشت‌ها:
[1]. نور علم، دوره سوم، ش9، ص79
[2]. سرگذشت‌های ویژه از زندگی استاد مطهری، ج2، ص108 و 109، با اندکی تغییر و تلخیص
[3]. سرای اهل صفا، غلامرضا گلی زواره، ص268، با اندکی تغییر و تلخیص
[4]. همان، ص269
[5]. همان، ص138
[6]. لاله محراب ویژه شهادت آیت الله دستغیب، مرکز پژوهش‌های اسلامی صدا و سیما، ص21
[7]. درنگی در زندگی آیت الله العظمی مرعشی نجفی، علی رفیعی، ص306-307