«ابن تیمیه» بزرگ‌ترین مقتدای وهابیت، چالش‌برانگیزترین عالم سنی است که سخت‌گیرانه‌ترین برخوردها را با پیروان مذاهب داشته و بسیاری را تکفیر نموده است و بدستور وی اولین تخریب آثار اسلامی بدست تکفیریان سلفی صورت پذیرفت
ابن تیمیه سال 704هـ.ق به مسجد نارنج [یا مسجد تاریخ] در جوار مصلای شهر دمشق رفت و سنگی را که می‌گفتند: اثر پای حضرت رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سلم بر آن هست و مردم بدان تبرک می‌جستند، شکست و گفت تبرک و بوسیدن آن جایز نیست. «مقریزی» (متوفای ۸۴۵) در ذیل حوادث سال ۷۰۴ق نوشته است: «نامه‌رسان از دمشق خبر آورد که تقی‌الدین احمد بن تیمیه با اهالی دمشق بر سر سنگ موجود در مسجد نارنج، کنار مصلای دمشق، و این‌که اثر موجود در آن قدمگاه پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، اختلاف و درگیری پیدا کردند؛ زیرا وی معتقد است که تبرک مردم به این سنگ و بوسیدن آن جایز نیست». او در ادامه افزوده است که ابن‌تیمیه در روز ۱۶ رجب همان سال، با خود تعدادی سنگ‌تراش آورد تا صخره را ببُرند و این کار موجب اعتراض مردم شد.[1] این اولین اقدام ابن تیمیه برای تخریب زیارت‌گاه‌ها بوده است.
همین عقائد و اعمال و رفتار ابن تیمیه، الگویی برای سلفیان وهابی شده است که پس از به قدرت رسیدن «محمد عبدالوهاب» و پیروانش در سرزمین حجاز چه جنایت‌های بسیاری را بر پیروان مذاهب مرتکب شدند و چه بسیار آثار اسلامی را تخریب نمودند که زبان از بیان آن جنایات درمانده می‌شود.
_______________________________
[1]. السلوک لمعرفة دول الملوک، احمد بن علی المقریزی، تحقیق: محمد مصطفی زیادة، القاهرة: مطبعة لجنة التألیف والترجمة والنشر، ۱۹۷۱م، ج ۲، صص ۸ و9 ./ و البدایه و النهایه ج14، ص34،/ و دائرةالمعارف ج3، ص173