امام حسین علیه‌السلام و دفاع از جایگاه رفیع امامت

امام حسین ـ علیه السلام ـ در دامان مادری رشد و نمو كرد كه تا پای جان از امام خویش و مقام امامت دفاع نمود. آن گاه كه مهاجمان به سمت خانه علی ـ علیه السلام ـ هجوم آوردند تا علاوه بر غصب امامت، از صاحب حق نیز بیعت اجباری بگیرند!! فریاد فاطمه ـ علیها السلام ـ طنین انداز شد: «اَیها الضّالُّون الْمُكَذِّبُونَ ماذا تَقُولُونَ؟ وَاَی شَیء تُریدُونَ؛ شما‌ای گمراهان و دروغگویان! چه می‌گویید و چه می‌خواهید؟» و فریاد برآورد:«واللهِ لا اَدَعُكُمْ تَجُرّونَ ابْنَ عَمّی ظُلماً؛ [1] سوگند به خدا! نمی‌گذارم پسر عموی مرا ظالمانه [به سوی مسجد] بكِشید..»
و هنگامی كه امام علی ـ علیه السلام ـ از مسجد بیرون آمد فرمود: «علی جان! جانم فدای جان تو! و جان و روح من سپر بلاهای جان تو! یا اباالحسن! همواره با تو خواهم بود..» [2]
امام حسین ـ علیه السلام ـ در چنین خانه‌ای پرورش یافته و از چنین مادری شیر نوشیده است؛ لذا او نیز چون مادر فداكارش، مدافع ولایت بود و با سخنان خویش مقام امامت را با بیانات و شیوه‌های مختلفی معرفی نمود كه برخی را اشاره و بحث می‌كنیم:
1. ضرورت شناخت امام
امام حسین ـ علیه السلام ـ روزی در جمع یاران به پاخواست و پیرامون هدف آفرینش انسان و نقش امامت فرمود: «اَیها النّاسُ! اِنَّ اللهَ جَلَّ ذِكْرُهُ ما خَلَقَ الْعِبادَ اِلاّ لِیعْرِفُوه... فقالَ رَجُلٌ: یابن رَسُولِ اللهِ ما مَعْرِفَةُ الله؟ قالَ: مَعْرِفَةُ اَهْلِ كُلِّ زَمان اِمامَهُمْ الَّذی یجِبُ عَلیهِمْ طاعَتُهُ؛ [3] ‌ای مردم، خداوند بندگان را نیافرید مگر برای اینكه او را بشناسند.
یكی از یاران پرسید:‌ای فرزند رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ] معنای [شناخت خداوند چیست؟ حضرت فرمود: [شناخت خداوند به این است كه] مردم هر زمان، رهبر و امام خویش را بشناسند، امامی كه اطاعت او بر آنان واجب است..»
در بیان مذكور حضرت در واقع فلسفه آفرینش را شناخت خداوند كه در شناخت امام تبلور یافته معرفی نموده است؛ به این معنا كه بدون امام و شناخت امامِ هر وقت، شناخت خداوند هم انجام نمی‌شود.