شهریار ولایت

شهریار در یك نگاه
سید محمد حسین شهریار تبریزی در سال 1285 هـ. ش در شهر تبریز پا به عرصه هستی نهاد.
او تحصیلات خود را با قرائت قرآن كریم و نصاب و گلستان سعدی آغاز كرد و بر اثر استعداد خدادادی و نبوغ فوق العاده در میان هم سن و سالان خود به نحو زیبایی درخشید و گوی سبقت را از همگان ربود و تحصیلات رائج عصر را در زادگاهش به پایان برد.
شهریار برای ادامه تحصیل به تهران سفر كرد و در مدرسه دار الفنون به همراه ابوالحسن صبا، ملك الشعرای بهار و عارف قزوینی به اندوختن ذخائر علمی و كمالات ادبی پرداخت. او سپس به رشته پزشكی روی آورد و بعد از فراغت از تحصیل به عنوان افسر ارتش در دانشكده افسری، رشته پزشكی ثبت نام كرد، ولی چون علاقه و روحیه‌اش با جراحی سازگار نبود، از شغل پزشكی دست كشید و تقدیر برایش سرنوشت دیگری را رقم زد و بر اثر حادثه‌ای گوهر عشق معنوی برایش كشف شد و در سرودن اشعار ناب و سحرآمیز به مراحل عالیه‌ای از كمال رسید كه منظومه‌های حیرت‌انگیز و دلنشین پدید آورد.
تخلص شهریار
این شاعر اهل بیت ـ علیهم السلام ـ در اوائل «بهجت» تخلص میكرد و هنگامی كه در رشته پزشكی بود وی را «دكتر بهجت» مینامیدند. بعدها با استعانت از دیوان خواجه حافظ شیرازی تخلص «شهریار» را انتخاب كرد. او چون از حافظ تخلص درخواست كرد، این شعر آمد كه:
غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم                به شهر خود روم و شهریار خود باشم
از شهریور سال 1320 هـ. ش دوران بیماری و انزوای این شاعر دلسوخته و شیفته اهل بیت ـ علیهم السلام ـ آغاز گردید و این دوران، تحول روحی بزرگی در وجودش پدید آورد. و از مطامع دنیوی گذشته و تنها فكر و ذكرش عبادت و تلاوت قرآن بود. در این دوران اغلب این جمله را تكرار می‌كرد كه: مرد خدا و مؤمن حقیقی باید امتحان بدهد و امتحان من بسیار سخت است.
در اوائل سال 1331 هـ. ش هیجانات روحی شهریار تخفیف یافت و او می‌گفت: امتحان من تمام شد و علم قرآن را یافته‌ام. بعد از این دوران، منظومه دلنشین و حیرتانگیز «حیدر بابا» را آفرید و قطعه عاطفی و هیجانآور «ای وای مادرم» را سرود.
آثار جاوید شهریار در آسمان فرهنگ و ادب ایران اسلامی از نظر تعالیم عالیه دینی، اخلاقی، اجتماعی و هنری، چون خورشید تابان و گنجینه فنا ناپذیری است كه هر صاحبدل و صاحب نظری می‌تواند به اندازه ذوق و استعداد خود از آن گنج شایان بهره مند گردد.