قرآن

هر دو واژه (تبدیل و تحویل) را می توان به معنای نسخ دانست، اگر چه نسخ و تبدیل به هم نزدیک ترند تا نسخ و تحویل.

برخی گفته‌اند واژه‌ی «غسّاق» در آیه‌ی «هذا فَلْیَذُوقُوهُ حَمیمٌ وَ غَسَّاقٌ»، یک کلمه تُرکی است.البته ویژگى سخن قرآن نسبت به سایر زبان‌ها و زبان عربى این است که برترین مرتبه‌ی فنون سخن در آن رعایت شده اما بر اساس همان قواعد زبان عرب می‌باشد.

امام على(ع)، نخستین مؤمن و معروف‏‌ترین صحابه‌ی پیامبر اسلام(ص) است که پیشگام و پیشتاز در تفسیر قرآن است و همیشه قرین و ملازم پیامبر اکرم(ص) بوده و از آن حضرت کسب علم می‌نمود و پیامبر ص فرمودند: من شهر علم و على باب و راه ورود به آن شهر است.

علوم قرآنی از همان ابتدای نزول قرآن شکل گرفت، و فرد خاصی را نمی‌توان واضع علوم قرآنی به شمار آورد. البته امام علی(ع) با توصیه به فراگیری ادبیات قرآنی در این زمینه نقش چشم‌‌‌گیری داشتند.

روش تفسیر قرآن به قرآن ریشه در آغازین روزهاى نزول وحى و پیدایش تفسیر دارد؛ به گونه‌اى که نخستین نمودها و تجلیّات تفسیر و تبیین مفاهیم قرآن که توسّط معصومان(ع) صورت گرفت، در قالب روش تفسیرى «قرآن به قرآن» بوده است.

تقسیم قرآن به سوره‌هایى که دامنه اختلاف آیات آنها بسیار زیاد است، خود پدیده جالب دیگرى است؛ زیرا قرآن، که در آیات «تحدّى» همگان را به مبارزه دعوت کرده است، تا اگر می‌توانند حتى یک سوره همانند قرآن بیاورند،

معنای خاص آنها فقط شامل کسانی می‌شود که با ایمان کامل و محکم به آیات آن عمل می‌کنند و آن را سرلوحه زندگی خود قرار می‌دهند. ولی معنای عام، هم شامل این افراد و هم دیگرانی که یا کمتر عمل می‌کنند یا اصلاً عمل نمی‌کنند، می‌شود.

در نگاهی خاص و در دانش حدیث به هرآنچه از پیام‌­ها و الهامات الهی متفرقه‌­ای که عین متن آن در قرآن وجود نداشته اما حضرتشان و یا دیگر معصومان آنها را در اختیار مردم قرار دادند، حدیث قدسی گفته می‌­شود.

در روایات سفارش به قرائت قرآن با صدای حزین و غمگین شده است؛ زیرا قرآن کریم، کتاب جدّیت است و شوخى بر نمی‌دارد و یادآور مسئولیت خطیر انسانى و هشدار دهنده عاقبت بد زندگى بر اساس افکار غلط و روحیّات فاسد می‌باشد.

با توجه به کنیز بودن آن بانو و این‌که ایشان را مغربیه دانسته‌اند،‌ به نظر می‌رسد نژاد ایشان از قومی غیر عرب و ساکن در شمال غرب آفریقا باشد.

کم مهری به قرآن کریم حداقل در سده‌های منتهی به زندگی علامه در میان طالبان علوم دینی به چشم می‌خورد و این ضعف قابل انکار کامل نبود، اما باید در نظر داشت که: در سال‌های اخیر تلاش شده تا این ضعف به تدریج از بین برود.

تصمیم آن حضرت در مورد عزل یک فرد و جایگزینی فردی دیگر در یک مأموریت خاص را به سادگی می‌‌پذیرند و مطمئن‌اند که حتما مصلحتی در این تغییر نهفته است، و تنها زمانی سخن از آبروریزی به میان خواهد آمد که بر همگان واضح شود فردی در انجام مسئولیت خود کوتاهی و کاهلی کرده باشد.