فرق، ادیان و مذاهب

وهابیون به جنگ با دیگر فرقه ها و مذاهب اسلامی معتقد  هستند و مدعی اند یا باید به آیین وهابیت در آیند و یا جزیه دهند، از این رو همیشه با مسلمانان دیگر به جنگ می پردازند

پس از درگذشت پیامبر شرایط آن چنان حساس بود كه زمینۀ فروپاشی اصل اسلام مطرح بود، و در آن شرایط صحیح نبود امام علم مخالفت برافرازد، و خود امام در یكی از نامه های خود در نهج البلاغه (نامه بیست و ششم) بر آن تصریح كرده است

این چهار كتاب جزء جوامع دست دوم شیعه است و مؤلفان این كتابها روایات آنها را از جوامع اولیه شیعه با اساتید صحیح و قطعی جمع كرده اند كه در قرن دوم و سوم هجری نوشته شده اند.

نباید تصور كرد كه وجود نص، انگیزه های گوناگون مخالفت را از میان می برد چه بسا انگیزه ها بر نص غلبه كند، لذا اختلافات به خاطر عدم پیروی از نص بوده، نه به خاطر وجود نصّ یا بی اثر بودن نص.

پیدایش دو مکتب شیعه و سنی به دواختلاف  مهم بر می¬گردد: 1- اعتقاد به عصمت اهل بیت(ع) و اعتبار سنت آنان در احکام و مسائل دینی، نیز دوازده امام که شیعیان پذیرفته¬اند.......

امام باقر(ع) با این وصیت عملاً مبارزه سیاسی خویش را ادامه داد. این راهكار بسیار مناسب بود، زیرا در ایام حج مسلمانان به منی رفته، با ابعاد شخصیت امام باقر(ع) آشنا شده ، این پرسش را مطرح می كردند كه چرا امام را به شهادت رساندند؟ چرا برای حضرت در ایام حج در منی عزاداری شود؟

گردآورندۀ پرسش ها فقط برای مطلب سوم مردك ارائه داده، امّا دو مطلب نخست را مثل غالب ادعاهایش بی مدرك آورده است. هیچ جوان شیعی با این سخنان بی سر و ته كه هیچ مدرك تاریخی ندارد هدایت نمی شود.

پاسخ این سؤال نیز تكراری است، كراراً پاسخ آن گفته شد. اوّلاً:‌ پیروزی مسلمانان، بر فارس و روم عللی داشت: 1. خستگی جهان آن روز روم و فارس بر اثر جنگهای پیاپی و نبودن یك برنامۀ صحیح كه طبقات مختلف كشور را سعادتمند سازد و عدالت را در میان آنان گسترش دهد. و این خود زمینۀ پیدایش این حالت بود كه وقتی ندای عدالت را بشنوند، همگی به آن پاسخ مثبت بگویند.

اختلاف شیعه و اهل سنت در این مسائل به اختلاف در مبانی استنباط احكام دینی بر می گردد. هر یك از مذاهب فقهى اسلامى براى استنباط احكام دین، از یكسرى اصول و مبانى بهره می گیرند. طبیعى است كه اگر در اصول، مبانى و منابع استنباط با هم اختلاف داشته باشند، نتیجه و ره آورد استنباط ها متفاوت خواهد شد.

قرآن صریحاً به مسلمانان دستور می  دهد كه در مواردی از در تقیه وارد شوند چنان كه می  فرماید: «إلّا أن تتقوا منهم تقاة».

شیعه هرگز صحابه را تکفیر نکرده، زیرا گروهی عظیمی از آنان بر بیعت امام علی باقی مانده و پیشگامان تشیع بودند و گروه زیادی از صحابه برای ما شناخته نیستند، و ما دربارۀ آنان جز خیر گمانی نمی بریم، و گروهی بیعتی را که با امام داشتند، شکستند.

از نیت هر فردی فقط خدا آگاه است ولی گاهی می توان از اعمال افراد، به نیت آنها پی برد