با سلام خدمت شما کاربر گرامی
خداوند آفریننده همه موجودات است. اگر خدا نباشد دیگر هیچ انسانی و هیچ موجودی باقی نخواهد بود. وجود و هستی انسان وابسته به اوست.
خداوند به انسان علاقه و لطف فراوانی دارد. مهر و محبت خداوند به انسان بسیار فراتر و بالاتر از محبت پدر و مادر است. نعمت‌هایی که خداوند به انسان داده است قابل شمارش نیست.
در قرآن هدف از خلقت انسان «عبادت خداوند» عنوان شده است:
«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون؛[۱] جن و انس را جز براى پرستش خود نيافريدهام.»
پرستش خدا چه به درد انسان می‌خورد و چرا ما باید خدا را بپرستیم؟
همانطور که گفتیم خداوند خالق انسان و عاشق و دستدار مخلوق خودش هست. از همین رو جز صلاح و مصلحت را برای انسان نمی‌خواهد.
پیش از آنکه به موضوع پرستش خداوند بپردازیم، بهتر است دقت کنیم که خداوند از نوع موجودات جسمانی نیست تا با چشم مادی دیده شود او فراتر از ماده و جسمیت و خالق آن است خالق هیچ‌گاه شبیه مخلوق خود نیست بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که خداوند با چشم سر دیده شود اما آثار خلقت و نعمت‌های او، هویدا کنند و آشکارکننده وجود خداوند هستند.
اما پرستش خداوند، بدون شک خداوندی که آفریننده انسان است هیچ نیازی به مخلوقات خود ندارد چرا که بسیار بالاتر و برتر از آن است که نیازمند آفریده‌های خود شود. اما مهربانی، لطف، عشق و علاقه او به انسان موجب شده است که به انسان بیامموزد اگر می‌خواهی به تکامل و کمال برسی باید هر چه بیشتر خودت را به من نزدیک کنی.
انسان در عالم ماده قرار گرفته است برای رهایی از این دنیا و رسیدن به رشد و کمال باید هر چه بیشتر خودش را به مرکز هستی نزدیک کند. پرستش خداوند تنها عاملی است که انسان را به این مهم می‌رساند. هر چه انسان با عبودیت و پرستش حق تعالی مانوس شود بیشتر به او نزدیک شده و کامل‌تر می‌شود.
بهشت نیز جایگاهی است که انسان در آن به کمال و رشد واقعی خودش می‌رسد. هر انسانی به طور طبیعی به دنبال تلاش و کوشش برای رسیدن به لذت و کمال است. کمال و لذت دو روی یک سکه هستند هر چقدر انسان کامل‌تر باشد و به مبدا و منشا هستی نزدیک شود لذت و آرامش بیشتری خواهد داشت.
دنیا محل گذار است لذت‌های دنیوی ناپایدار و زودگذر است به همین خاطر هیچ‌گاه انسان در این دنیا به آرامش واقعی و ابدی نمی‌رسد.
آرامش واقعی انسان زمانی است که با توشه‌‌ی پربار از بندگی خدا و عمل به دستورات او راهی دیار باقی شود. در آنجا در بهشت الهی است که هیچ سختی و اندوه و غمی نیست.
پی‌نوشت
[۱] سوره زاریات، آیه ۵۱.
با سلام خدمت شما کاربر گرامی
خداوند آفریننده همه موجودات است. اگر خدا نباشد دیگر هیچ انسانی و هیچ موجودی باقی نخواهد بود. وجود و هستی انسان وابسته به اوست.
خداوند به انسان علاقه و لطف فراوانی دارد. مهر و محبت خداوند به انسان بسیار فراتر و بالاتر از محبت پدر و مادر است. نعمت‌هایی که خداوند به انسان داده است قابل شمارش نیست.
در قرآن هدف از خلقت انسان «عبادت خداوند» عنوان شده است:
«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون؛[۱] جن و انس را جز براى پرستش خود نيافريدهام.»
پرستش خدا چه به درد انسان می‌خورد و چرا ما باید خدا را بپرستیم؟
همانطور که گفتیم خداوند خالق انسان و عاشق و دستدار مخلوق خودش هست. از همین رو جز صلاح و مصلحت را برای انسان نمی‌خواهد.
پیش از آنکه به موضوع پرستش خداوند بپردازیم، بهتر است دقت کنیم که خداوند از نوع موجودات جسمانی نیست تا با چشم مادی دیده شود او فراتر از ماده و جسمیت و خالق آن است خالق هیچ‌گاه شبیه مخلوق خود نیست بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که خداوند با چشم سر دیده شود اما آثار خلقت و نعمت‌های او، هویدا کنند و آشکارکننده وجود خداوند هستند.
اما پرستش خداوند، بدون شک خداوندی که آفریننده انسان است هیچ نیازی به مخلوقات خود ندارد چرا که بسیار بالاتر و برتر از آن است که نیازمند آفریده‌های خود شود. اما مهربانی، لطف، عشق و علاقه او به انسان موجب شده است که به انسان بیامموزد اگر می‌خواهی به تکامل و کمال برسی باید هر چه بیشتر خودت را به من نزدیک کنی.
انسان در عالم ماده قرار گرفته است برای رهایی از این دنیا و رسیدن به رشد و کمال باید هر چه بیشتر خودش را به مرکز هستی نزدیک کند. پرستش خداوند تنها عاملی است که انسان را به این مهم می‌رساند. هر چه انسان با عبودیت و پرستش حق تعالی مانوس شود بیشتر به او نزدیک شده و کامل‌تر می‌شود.
بهشت نیز جایگاهی است که انسان در آن به کمال و رشد واقعی خودش می‌رسد. هر انسانی به طور طبیعی به دنبال تلاش و کوشش برای رسیدن به لذت و کمال است. کمال و لذت دو روی یک سکه هستند هر چقدر انسان کامل‌تر باشد و به مبدا و منشا هستی نزدیک شود لذت و آرامش بیشتری خواهد داشت.
دنیا محل گذار است لذت‌های دنیوی ناپایدار و زودگذر است به همین خاطر هیچ‌گاه انسان در این دنیا به آرامش واقعی و ابدی نمی‌رسد.
آرامش واقعی انسان زمانی است که با توشه‌‌ی پربار از بندگی خدا و عمل به دستورات او راهی دیار باقی شود. در آنجا در بهشت الهی است که هیچ سختی و اندوه و غمی نیست.
پی‌نوشت
[۱] سوره زاریات، آیه ۵۱.