خب گناه ناشی از تبعیت از هوای نفس و گوش دادن به حرف شیطان است. ما وقتی به خواسته نفس توجه می‌کنیم و دستورات الهی را کنار می‌گذاریم و از یاد خدا غافل می‌شویم، دچار گناه و معصیت می‌شویم.
درواقع گناه به ضعف معرفت نسبت به چند چیز بر می‌گردد:
1. ضعف معرفت به خدا. شما وقتی یک نفر را خیلی دوست داشته باشید و او را خیلی قبول داشته باشید، کاری نمی‌کنید که او را ناراحت کند. اینکه ما معصیت خدا می‌کنیم، به دلیل ضعف شناخت به خداست و اینکه او را از سایر موجودات پایین‌تر دانسته و دستوراتش را کوچک می‌شماریم و ناراحتی او برای ما اهمیتی ندارد.
2. ضعف معرفت به گناه. ما چون نسبت به حقیقت گناه و زشتی آن و آثار بدی که بر روی خودمان و در آینده ما می‌گذارد، علم و آگاهی نداریم، دچار گناه می‌شویم. اولیاء الهی که از باطن گناه آگاهند، هیچ‌گاه دچار گناه نمی‌شوند. شما به‌هیچ‌وجه لجن و کثافت نمی‌خورید. اولیاء الهی باطن گناه را لجن و کثافت و آتش می‌دانند؛ به همین دلیل به سراغ آن نمی‌روند.
3. ضعف معرفت به نفس. ما چون نسبت به خودمان و اینکه چه ظرفیتی برای رشد و تعالی داریم، معرفت نداریم، دچار گناه شده و از رسیدن به مراتب عالی باز می‌مانیم. انسان وقتی خود را دست کم می‌گیرد، جلوی خود را باز می‌گذارد تا به هر کاری که تمایل دارد، دست بزند.
یک دکتر چون می‌داند ظرفیت دکتر شدن را دارد، هیچ‌گاه مانند سایر افراد عمرش را تلف نکرده و از اوقاتش به بهترین وجه استفاده می‌کند. ما نیز اگر قدر خود را بدانیم، به سوی گناه نمی‌رویم و عمر خود را در راهی سپری می‌کنیم که خدا از ما خواسته است.
با عرض سلام و ادب خدمت شما
خب گناه ناشی از تبعیت از هوای نفس و گوش دادن به حرف شیطان است. ما وقتی به خواسته نفس توجه می‌کنیم و دستورات الهی را کنار می‌گذاریم و از یاد خدا غافل می‌شویم، دچار گناه و معصیت می‌شویم.
درواقع گناه به ضعف معرفت نسبت به چند چیز بر می‌گردد:
1. ضعف معرفت به خدا. شما وقتی یک نفر را خیلی دوست داشته باشید و او را خیلی قبول داشته باشید، کاری نمی‌کنید که او را ناراحت کند. اینکه ما معصیت خدا می‌کنیم، به دلیل ضعف شناخت به خداست و اینکه او را از سایر موجودات پایین‌تر دانسته و دستوراتش را کوچک می‌شماریم و ناراحتی او برای ما اهمیتی ندارد.
2. ضعف معرفت به گناه. ما چون نسبت به حقیقت گناه و زشتی آن و آثار بدی که بر روی خودمان و در آینده ما می‌گذارد، علم و آگاهی نداریم، دچار گناه می‌شویم. اولیاء الهی که از باطن گناه آگاهند، هیچ‌گاه دچار گناه نمی‌شوند. شما به‌هیچ‌وجه لجن و کثافت نمی‌خورید. اولیاء الهی باطن گناه را لجن و کثافت و آتش می‌دانند؛ به همین دلیل به سراغ آن نمی‌روند.
3. ضعف معرفت به نفس. ما چون نسبت به خودمان و اینکه چه ظرفیتی برای رشد و تعالی داریم، معرفت نداریم، دچار گناه شده و از رسیدن به مراتب عالی باز می‌مانیم. انسان وقتی خود را دست کم می‌گیرد، جلوی خود را باز می‌گذارد تا به هر کاری که تمایل دارد، دست بزند.
یک دکتر چون می‌داند ظرفیت دکتر شدن را دارد، هیچ‌گاه مانند سایر افراد عمرش را تلف نکرده و از اوقاتش به بهترین وجه استفاده می‌کند. ما نیز اگر قدر خود را بدانیم، به سوی گناه نمی‌رویم و عمر خود را در راهی سپری می‌کنیم که خدا از ما خواسته است.