من يك پسره ٢٥ ساله هستم، و بنده هم فوق العاده ادم حساسي هستم، و شرايط شمارو درك ميكنم. معضلي كه ما ادم هاي حساس داريم اينه كه ما بيشتر به فكر طرفمون هستيم تا بفكره خودمون و اين باعث اذيتمون ميشه. ببينيد صباخانم ، من كاملا شمارو درك ميكنم ، ولي بايد بدونيد اين خصلت حساس بودن زياديش جالب نيست و خوب هم نيست . بيايد منطقي بريم جلو ، حساس بودن ما منشا اش چيه ؟! آيا از تنهايي بيزاريم ؟! آيا به طرفمون بي اعتماديم ؟! آيا وسواس فكري داريم ؟! آيا دلمون ميخواد طرفمون همونجوري باشه كه ما دلمون ميخواد كه اين يعني خيلي اشتباه ، چون حتما خودتون هم ميدونيد كه نبايد توي زندگي مشترك به فكر عوض كردن طرفمون باشيم ، جز اينها منشا حساسيتمون چي ميتونه باشه ؟! ريشه يابي كنيد ، توي همه ي اين سوالاتي كه پرسيدم ، ما بيشتر اشتباه ميكنيم با حساسيتمون. جزئي نگر نباشيد در طول زندگي، به دوام و ثبات زندگيتون تا اخر عمر فكر كنيد. ببينيد بنظره بنده ، حساسيتتون رو ريشه يابي كنيد و. بعدش اگر اهل فكر هستيد با واقعيت كنار بيايد، اگه بي اعتماديه كه بده، اگه دوست داشتنه اينه كه طرف مثل خودمون باشه اينهم خوب نيست، پس بايد اين مشكلمون (حساسيت زيادي ) رو كنترلش كنيم، بنظره من خيلي سعي كنيد كه حساسيتتون رو كنترل كنيد و من شخصا ترجيح ميدم كه اگر همسرتون دوستان خوبي دارند و مطمئنيد كه گناهي انجام نميگيره پس اصلا ديگه توي اين موضوع بهش تذكر نديد و يه پيشنهاد ديگه دارم و اينكه باهاش صحبت كنيد ، راجب منطق زندگي كردن و منطق رفتار زوجين نسبت به يكديگر، نسبت به سناريو هايي كه ممكنه در اينده ايجاد بشه ، راجب اتفاقاتي كه ممكنه بيفته، راجب اينده ي زندگيتون ، و سعي كنيد باهم و همگام باهم راجب ايندتون بيشتر صحبت كنيد كه اگه فلان رفتار مداومت داشته باشه ممكنه ادم به كجاها كشيده بشه ، و حتما سعي كنيد صريح و رك صحبت كنيد با صميميت
با عرض سلام و احترام
من يك پسره ٢٥ ساله هستم، و بنده هم فوق العاده ادم حساسي هستم، و شرايط شمارو درك ميكنم. معضلي كه ما ادم هاي حساس داريم اينه كه ما بيشتر به فكر طرفمون هستيم تا بفكره خودمون و اين باعث اذيتمون ميشه. ببينيد صباخانم ، من كاملا شمارو درك ميكنم ، ولي بايد بدونيد اين خصلت حساس بودن زياديش جالب نيست و خوب هم نيست . بيايد منطقي بريم جلو ، حساس بودن ما منشا اش چيه ؟! آيا از تنهايي بيزاريم ؟! آيا به طرفمون بي اعتماديم ؟! آيا وسواس فكري داريم ؟! آيا دلمون ميخواد طرفمون همونجوري باشه كه ما دلمون ميخواد كه اين يعني خيلي اشتباه ، چون حتما خودتون هم ميدونيد كه نبايد توي زندگي مشترك به فكر عوض كردن طرفمون باشيم ، جز اينها منشا حساسيتمون چي ميتونه باشه ؟! ريشه يابي كنيد ، توي همه ي اين سوالاتي كه پرسيدم ، ما بيشتر اشتباه ميكنيم با حساسيتمون. جزئي نگر نباشيد در طول زندگي، به دوام و ثبات زندگيتون تا اخر عمر فكر كنيد. ببينيد بنظره بنده ، حساسيتتون رو ريشه يابي كنيد و. بعدش اگر اهل فكر هستيد با واقعيت كنار بيايد، اگه بي اعتماديه كه بده، اگه دوست داشتنه اينه كه طرف مثل خودمون باشه اينهم خوب نيست، پس بايد اين مشكلمون (حساسيت زيادي ) رو كنترلش كنيم، بنظره من خيلي سعي كنيد كه حساسيتتون رو كنترل كنيد و من شخصا ترجيح ميدم كه اگر همسرتون دوستان خوبي دارند و مطمئنيد كه گناهي انجام نميگيره پس اصلا ديگه توي اين موضوع بهش تذكر نديد و يه پيشنهاد ديگه دارم و اينكه باهاش صحبت كنيد ، راجب منطق زندگي كردن و منطق رفتار زوجين نسبت به يكديگر، نسبت به سناريو هايي كه ممكنه در اينده ايجاد بشه ، راجب اتفاقاتي كه ممكنه بيفته، راجب اينده ي زندگيتون ، و سعي كنيد باهم و همگام باهم راجب ايندتون بيشتر صحبت كنيد كه اگه فلان رفتار مداومت داشته باشه ممكنه ادم به كجاها كشيده بشه ، و حتما سعي كنيد صريح و رك صحبت كنيد با صميميت
يا علي