از همین امروز ، وقتی بچه هایمان به مدرسه می روند ،به ایشان می گوییم :
عزیزم ! من نمی خواهم تو بهترین باشی ، فقط می خواهم تو خوشحال و خوشبخت باشی .
اصلا مهم نیست که همیشه نمره ی ۲۰ بگیری ،جای ۲۰ می توانی ۱۶ بگیری اما از دوران مدرسه و کودکیت لذت ببر.
عزیزم :از “ترین” پرهیز کن ، چرا که خوشبختی جایی هست که خودت را با کسی مقایسه نکنی.
حتی نخواه خوشبخت ترین باشی .
بخواه که خوشبخت باشی و برای این خواستت تلاش کن.همین.
یادمان هست که از وقتی به دنبال پسوند “ترین” رفتیم، خوشبختی از ما گریخت. از ۱۹/۷۵ لذت نبردیم چون یکی ۲۰ شده بود.
از رانندگی با پراید و … لذت نبردیم چون ماشین های مدل بالاتری در خیابان ، در حال خود نمایی بود.
از بودن کنار عشقمان لذت نبردیم چون مدرک تحصیلی و پول توی جیب او ، کمتر از بسیاری دیگر بود.
همچنین ، از خانه مان ، از شغلمان ، از درآمدمان ، از خانواده و دوستانمان و….
می خوام بگو یم تحت تاثیر آموزه های غلط ، بسیاری از ما فقط به “بهترین،بیشترین و بالاترین” چسبیدیم ، در نتیجه تبدیل به انسان هایی افسرده و همیشه نالان شدیم.
شاید لازم است یا بهتر بگویم وقت ان است که در آموزه های غلط تجدید نظر کنیم و تغییر جهت بد هیم ، تا حداقل اجازه ندهیم که نحسیِ “ترین” دامن بچه هایمان رو بگیرد
زیبا بود دکتر ;-)
عالی بود آفرین
سلام
این «ترین»ها از توقع بالای ما سرچشمه میگیره...
کاش بفهمیم زندگی رو باید ساده گرفت
متن زیبایی بود...سپاس
واقعا جالب بود ممنون
به نام خدا
خیلی هم عالی ..حرف حسابه و قطعا جواب نداره..
یکی از عوارض کمالگرا بودن اینه که افراد هیچوقت از داشته هاشون لذت نمی برند و همیشه بدنبال «ترین ها» هستند...و این باعث میشه هرگز از زندگی لذت نبرن و مدام خودشون رو مقایسه کنند با دیگران.
باريكلا... من هم ميگم نمره ي بيست و اول بودن و چسبيدن به اوج و كمالگرايي رو بايد تو تربيت بچه ها كنار بزاريم. چون زماني كه كوچكترين نقصي باشه ، هميشه احساس شكست مي كنه... يكي از دلايلي كه دانشجوهاي امروز فقط دنبال پاس شدن هستن هم همينه. وقتي نفر اول هست وقتي بيست هست، زير 20 معنايي نداره.