از همسرداری بدم می اومد به زور شوهرم دادند

سلام..من دانشجو ترم ۴ هستم و داشتم زندگی عادی خودم رو میکردم که یهو خانوادم از یه خواستگار با من صحبت کردن که البته حدود ۱۲ سال از من بزرگتره... لازمه اینو بگم ک من از همسرداری و بچه و بچه داری و این چیزا متنفرم..معمولا خانواده من هیچوقت به خواستگار جواب بله نمیداد و رد میکرد همه رو..ولی این یکی...خب من اولش خیلی مخالفت کردم و گفتم نه ولی والدینم خیلی از اون آدم خوششون اومده بود و تمام معیار های خوب رو از نظر اونا داشت.. من درحالی که از تنهایی خودم لذت میبردم و درحالی که از جنسیت مذکر به شدت متنفر بودم و هستم بارها و بارها بهم فشار وارد شد از طرف خانواده و به جایی رسید که من ازدواج رو راه فراری دیدم تا بتونم از خانوادم فرار کنم (البته مشکلاتی هم از قبل ها بود و من دل خوشی نداشتم اینم روش اومد ) خلاصه من قبول کردم که سر زندگیم قمار کنم و از دست والدینم فرار کنم به این روش..ولی از چاله افتادم تو یه چاله دیگه...همه چی خیلی سریع پیش رفت و من خیلی راحت بدست پسره رسیدم و یهو حتی بدون نامزدی عقد کردم..خیلی تو شوک بودم..نمیدونستم چه غلطی کردم..

الان دارم میبینم که این آدم رو اصلا دوست ندارم و رفتار هاش واقعا برای من اعصاب خورد کن و غیر قابل تحمل هست..و نمیتونم مزدوج بودن خودم رو قبول کنم و با تمام وجود حس میکنم دلم میخواد برگردم به روز هایی که با دوستام خوش بودم توی خونه  دانشجوییم استقلال داشتم..دوست دارم برگردم و پله های زندگیم رو طی کنم و با تلاش خودم زندگیم رو بسازم و حتی شده بار ها شکست بخورم تا به موفقیت برسم..

خب اون بنده خدا هم آدم بدی نیست..تقصیر اون نیست..این مشکل منه..و من عذاب وجدان میگیرم از اینکه بهش بگم دوسش ندارم و تا الان تظاهر به دوست داشتن میکردم..انگار ک دلم میسوزه واسش..ولی خب من قراره یک بار تو این زندگی باشم و تا چشم بهم بزنم تموم میشه...پس خیلی ارزشمنده واسم...نمیخوام زندگیم رو از دست بدم..دوست دارم شاد زندگی کنم

حتما میگید ک خب با همسرت زندگیت رو بساز..ولی من وقتی میسنجم میبینم وقتی نیست ( اون یه شهره و من یه شهر دیگه ) خوشحال ترم و وقتی میگه اخر هفته میام دوست دارم نیاد و منو تو حال خودم بزاره..وقتی هم هست شاید بد نگذره ولی برای من رو مخه.. خب من دوسش ندارم و همش باید بهش ابراز علاقه کنم..حس میکنم این دوست نداشتن رفته رفته داره بیشتر میشه..میترسم یه جا تبدیل به تنفر بشه..خودخواه هم نیستم..اگه بودم تا همینجا هم بهش یکم هم ابراز علاقه نمیکردم..از سر دلسوزیه..من آدم ساده و مهربون و بی سرزبونی هستم..و تا قبل این همیشه تو خودم میریختم..ولی الان به خودم اومدم و دیدم اگه الان راه  درست رو انتخاب کنم پشیمون نمیشم..ولی مشکلم اینجاست ک نمیدونم کدوم درسته

موندم چیکار کنم..جدا بشم و همه چیزو بزارم کنار و راحت برگردم و خودم رو بسازم..

بمونم و بسازم و زندگی روزانه عادی مثل بقیه داشته باشم

------------------------------------

کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي را که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register