اصرارهای خواستگارم باعث استرسم می شود

سلام

وقتی ریشه ی تردید رو در انتخاب و نهایتا ازدواج بررسی میکنی متوجه میشی همیشه پای یه نفر در میونه!(البته در اکثر موارد) اگه علت مردد بودن شما برمیگرده به اینکه میترسی نکنه تو آینده دچار مشکل بشی و ... بنظرم این مورد خوب رو که خیلیم دوستت داره از دست نده. چون به گفته خودت هم باهم متناسبید ٬ هم خانواده ها راضی اند و هم پیگیر بودنش. خب این موارد چیزای کمی نیست. هرکدوم که نباشه ممکنه کلا ازدواجی رخ نده. پس الکی خودتو نترسون. بلاخره بخوای نخوای باید با مشکلات زندگی روبه رو بشی و غیر قابل اجتناب نیست. این مشکلات هم باعث بالا رفتن ارزش انسانها و هم باعث خودسازی اونا میشه. ادمای راحت طلب همیشه ضعیف ترن. این یادت بمونه.

اما اگه علت‌تردیدت این نبود و مسئله چیز دیگه ایه بنظرم باید بیشتر صبر و البته دقت کنی! میدونی چرا به همچین نتیجه ای رسیدم؟ چون خانمها احساسی تر از این حرفا اند که درمقابل صحبتهای عاشقانه یه مرد سمج مثل خواستگار شما (البته ببخشیدا :) مقاومت کنند.منظورم همه نیست ولی اکثرا اینطورین. وقتی این اقا انقدر اصرار انقدر ابراز علاقه میکنه یا بقول خودت پیگیر بیرون برید و باهم باشید و شما جواب این محبتاشو نمیدی یعنی قلبت یه جا دیگه درگیره عزیزم.(گرچه اقای مصطفوی هم اشاره کردن کار درستو شما میکنی که محتاطی چون ابراز علاقه به این شدت قبل ازدواج اشکال شرعی داره و درست نیست. فقط به این میزان که طرف متوجه بشه شماهم احساس داری یا بهش علاقه مندی کافیه دیگه بقیه چیزا باید بمونه برای بعد ازدواج)

اگه حدسم درست باشه و واقعا دلت پیش یکی دیگه ست بیشتر تو تصمیمت دقت کن. چون اطلاعاتی درخصوص این مورد نداریم نمیشه قضاوت کرد. ولی عشق و علاقه اگه واقعا خالص و حقیقی و بدون هوس باشه به این راحتیا از قلب کسی خارج نمیشه. بنظرم پیش یه مشاور برو تا بتونی تصمیم درستی بگیری.

یازهرا(س)

با سلام به شما کاربر محترم

با توجه به تناسبی که از جهات اعتقادی، اخلاقی، رفتاری، فکری، فرهنگی و خانوادگی میان شما و ایشان وجود دارد و خانواده‌ها نیز همدیگر را پذیرفتند و طرف مقابل هم تمایل زیادی به این وصلت دارد، نباید به راحتی چنین موردی را از دست داد.

در مورد اختلاف سنی 7 سال هم اگر در میزان درک و فهم، مهارتهای زندگی، سلایق و علایق اختلاف زیادی نداشته باشید، این اختلاف مشکل ساز نخواهد بود.

در مورد اینکه خواستگارتان به شما ابراز علاقه می‌کند، می‌تواند نشان از شدت علاقه و تمایل ایشان به شما باشد، امّا اینکه شما محدودیت روابط را لحاظ می‌کنید، کار درستی است. امّا در مورد تردیدتان در پاسخ دادن باید عرض کنم: به خاطر اینکه می‌خواهید یک تصمیم بزرگی را برای زندگی خود بگیرید، طبیعی است که در انتخاب خود جانب احتیاط را داشته باشید. امّا برای اینکه از این تردید خلاصی پیدا کنید و اطمینان به تصمیم خود داشته باشید، توصیه می‌کنم برای مدتی مثلاً یک ماه یا نهایتاً دو ماه تحت نظارت خانواده‌ها و با حفظ مسائل شرعی و عرفی باهم در ارتباط باشید. (اگر در این مدت، صیغه محرمیت هم خوانده شود، بهتر است.) در این مدت نیز به نوعی تجربه (زندگی مشترک) را احساس می‌کنید و با ایجاد ارتباط و شناخت بیشتر از خواستگارتان و بررسی تناسبات طرفینی، ببینید آیا تمایلتان به ایشان روز به روز بیشتر می‌شود یا نه؟ اگر احساس کردید که تمایلتان به ایشان در حال افزایش است، این روند را ادامه دهید تا جایی که به این اطمینان برسید که حاضر هستید ایشان را به عنوان همسر بپذیرید. در آن صورت دیگر جای شک و تردیدی باقی نمی‌ماند و آن موقع می‌توانید تصمیم به ازدواج بگیرید.

در مورد اینکه چرا برخی قبل از ازدواج و حتی اوایل آن، با عشق و علاقه شروع می‌کنند ولی در ادامه به نزاع و درگیری و تنش کشیده می‌شود باید عرض کنم که اولاً همه اینگونه نیستند، بلکه بسیاری از افراد بعد از ازدواج، زندگی نرمال و رضایت بخشی دارند. ثانیاً آن کسانی که دچار مشکل می‌شوند، بخش مهمی از آن به خاطر اشتباه در انتخاب بوده است؛ یعنی طرفین تناسبات لازمه را در نظر نگرفته‌اند و در انتخاب دچار اشتباه شده‌اند. امّا وقتی طرفین از جهات اعتقادی، اخلاقی، رفتاری، فکری، فرهنگی و خانوادگی مناسب هم هستند، احتمال عدم رضایت طرفین در زندگی مشترک بسیار پایین خواهد آمد. مضاف براینکه براساس روایات، در انتخاب همسر به دو عامل بسیار توجه شده است: 1. ایمان (دینداری) 2. اخلاق بطوریکه در روایات آمده است که اگر از ایمان و اخلاق طرف مقابل رضایت داشتید، می‌توانید با او ازدواج کنید. 

قال رسول الله (ص): «إِذَا جَاءَكُمْ مَنْ تَرْضَوْنَ خُلُقَهُ وَ دِينَهُ فَزَوِّجُوهُ؛ هرگاه كسى كه اخلاق و دينش را مى‌‏پسنديد براى خواستگارى نزد شما آمد، پس دختر خود را به نكاح او در آوريد.»[1]

یا در روایت دیگری آمده است؛

«رَوَى يَعْقُوبُ بْنُ يَزِيدَ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ بَشَّارٍ الْوَاسِطِيِّ قَالَ كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا (ع) أَنَّ لِي قَرَابَةً قَدْ خَطَبَ إِلَيَّ ابْنَتِي وَ فِي خُلُقِهِ سُوءٌ فَقَالَ لَا تُزَوِّجْهُ إِنْ كَانَ سَيِّئَ الْخُلُق؛
حسن بن بشّار واسطىّ گويد: به امام أبى الحسن الرضا (ع) طىّ نامه‌‏اى نوشتم كه يكى از بستگان من، دختر مرا خواستگارى كرده و كمى تندخو است، در پاسخ فرمود: اگر اخلاقش خوب نيست به وى زن مده.»[2]

البته این به معنای عدم بررسی دیگر ملاکهای ازدواج نیست، امّا توجه به این دو عامل مهم؛ یعنی ایمان (دینداری) و اخلاق می‌تواند میزان رضایت زوجین از زندگی مشترکشان و موفقیت را افزایش دهد.

با آرزوی موفقیت

پی‌نوشت:
[1]. تهذیب الاحکام، ج7، ص  39.
[2]. من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 410.