دخترم به شدت می ترسه...

با عرض سلام و احترام

خاشحالیم که می توانیم راهنمای شما باشیم.

نگرانی های شما جهت مشکل پیش آمده موجب شده است تا آزارهایی در این مسیر ببینید. از این بابت متاسفیم و دعا می کنیم به زودی دغدغه و نگرانی شما حل شود.

بچه‌های زیر سه سال به طور معمول به والدین خود می‌چسبند. ممکن است همه جا دنبال آن‌ها راه بروند. وقتی والدین نزدیکشان نیستند گریه می‌کنند و وقتی مجبور می‌شوند توجه والدین را با دیگران تقسیم کنند ناراضی هستند.

کودکان خردسال تشنه‌ی دلبستگی به والدین هستند. زیرا فاقد خودکفایی لازم برای مراقبت و تامین نیازهایشان می‌باشند. به همین جهت برای مراقبت، به بزرگسالان وابسته می‌شوند. زمانی که آن‌ها به پنج تا هفت سالگی می‌رسند قاعدتا باید بتوانند به تنهایی و آزادانه بازی کنند. مسئولیت کارهای ساده مانند لباس پوشیدن را بر عهده بگیرند. حتی کارهایی نظیر تمیز کردن اسباب بازی‌های خود را شروع کنند. اینکه واقعا می‌توانند یا نه بستگی به سـبک فرزندپروری والدین دارد.

برای وابستگی فرزند به والدین مخصوصا مادر دلایلی بیان شده است:

1. وجود اضطراب جدایی در کودک

2. داشتن اضطراب اجتماعی است

3. کودک خانواده‌ا‌ی پر تنش دارد.

4. ویژگی‌های شخصیتی کودک. مثلا کودکانی که درون‌گرا یا خجالتی باشند، بیشتر در معرض وابستگی بیش از حد به مادر یا پدر خود هستند.

5. گاهی وقت‌ها رفتار خود والدین می‌تواند این وابستگی را در کودک تشدید کند. مثلا والدینی که به کودک استقلال کافی نمی‌دهند، باعث می‌شوند که کودک، حتی در سنین بالاتر هنگامی که برای مدت کوتاهی از والدین خود دور باشد دچار اضطراب و استرس شود.

والدین چه کارهایی باید انجام دهند:

الف: انجام ندادن بعضی کارها: مثلا سرزنش نکردن، توهین نکردن، تحقیر کردن، مقایسه کردن، اجبار نکردن به انجام کارها و نترساندن کودک

ب. انجام بعضی کارها و تکنینک ها:

1. انجام بازی‌ها: مثلا با کودک قایم موشک بازی کنید.

2. داستان گفتن: بیان داستان‌هایی از کودکانی که به آسانی از والدین فاصله می‌گیرند و کارهای خود را مستقلانه انجام می‌دهند.

3. قرار گرفتن در جمع همسالان: در کنار مادر بتواند با همسالان خود بازی کند به مرور وابستگی کم خواهد شد.

4. تغییرات یک شبه به وجود نمی‌آیند، پس بهتر است تلاش‌های کوچک او را ستایش کنید و صبر داشته باشید. وقتی فرزند شما در مهمانی‌ها یا دیگر دورهمی‌ها با دیگران دوست می‌شود و بازی می‌کند یا به هر نحوی رفتار مستقلی از خودش نشان می‌دهد او را تشویق کنید و از او تعریف و تمجید به عمل بیاورید. حتما هم نیاز نیست کادو برای او بخرید، تشویق کلامی و گفتن جمله های ساده ای مثل (آفرین که سلام دادی) یا (دیدین چه پسر خوبی شده، دیشب تنها خودش رو تخت خوابیده بود) می‌تواند تاثیر زیادی روی شکل‌گیری استقلال در کودک ایفا کند.

5. اگر نیازهای عاطفی کودک برطرف نشود و او احساس ایمنی نکند دچار درماندگی و نوعی حالت وابستگی می‌شود.

6. بسیاری از مشکلات زناشوئی عاملی در ایجاد ترس و عدم امنیت کودک است که در بزرگسالی باعث وابستگی شدید کودک می‌شود. این حالات اگر ادامه پیدا کند فرد دچار اختلال شخصیت وابسته می‌شود. افرادی که دچار این اختلال هستند به نوعی در انجام فعالیت‌های روزانه خود محتاج دیگران هستند، از دیگران متوقع بوده و مسئولیت‌های مهم زندگی را به دیگران محول می‌کنند.

7. کودکی که والدین او تمام کارهایش را انجام می‌دهند، او از استقلال می‌ترسد، از مسئولیت فرار می‌کند و فاقد اعتماد به نفس است دچار وابستگی می شود.

8. ممکن است در ابتدا کودک شما گریه و زاری کند اما رفته رفته وقتی کودک متوجه شود که در زمان غیبت شما می‌تواند به زندگی ادامه دهد، گریه و فریادهای او کم می‌شود، چون می‌داند مادرش دوباره باز خواهد گشت و با او بازی خواهد کرد.

9. اگر وابستگی کودک به شما در حدی زیاد است که حتی لحظه‌ای از شما جدا نمی‌شود، و موارد بالا را برای مدتی انجام دادید و نتیجه‌ای حاصل نشد، بهتر است به یک روانشناس کودک خوب مراجعه کنید.

آرزوی موفقیت شما را داریم.