در جواني جان گرگت را بگير!.........

حكایت خلوت بایزید بسطامی

بایزید بسطامی، یک شب در خلوت خانه ی مکاشفات، کمند شوق بر کنگره ی کبریایی در انداخت و آتش عشق را در نهاد خود بر افروخت و زبان را در عجز و درماندگی بگشاد و گفت : بار خدایا تا کی در آتش هجران تو سوزم؟کی مرا شربت وصال دهی؟

به سرّش ندا آمد که بایزید، هنوز تویی باتو همراه است. اگر خواهی که به ما رسی، خود را بر در بگذار و در آی.

شعر بسیار زیبایی بود اما گذشته از زیبائی معنای عمیقی دارد که قابل تامله  ، و چقدر خوبه بیشتر از اینکه غرق در زیبائی های  سجع و قافیه و وزن یک شعر شویم در معنای  آن بیشتر تامل کنیم  تا زیبائی های مفهومی رو هم درک کنیم 

واقعا زیبا بود....ممنون باران جان....

خیلی زیبا و جالب بود.

فریدون مشیری همیشه شعرهاش به دل میشینه و تکه...
ممنون از شما بانو باران.