دستور امام على (عليه السلام) به ترك امر به معروف و نهى از منكر:
قال علی علیه‌السلام:
«لعنت خدا بر آنان باد که به معروف امر می‌کنند و خود آن را وامی‌گذارند و از منکر نهی می‌کنند و خود بدان دست می‌یازند.»
نهج‌البلاغه، خطبه 129، ص 386
حالا چون بنده خودم به فلان معروف عمل نمى كنم يا فلان منكر رو ترك نمى كنم، ديگه به بقيه هم تذكر نمی دم و راحـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت ( به همین غلظت
)
حال بياييد در حديث دقيق بشويم؛ آيا واقعا حضرت امير چنين منظورى داشتند؟!
آيا با اين نحوه ى برداشت از حديث به اصل آن واجب تمدن ساز مى رسيم؟!
آيا با اين تفسير هرگز جامعه اصلاح مى شود و يا روز به روز به سمت اضمحلال پيش مى رود؟!
اگر كمى دقت كنيم متوجه مى شويم كه اين حديث نه تنها وظيفه ى ما را سبك نكرده است و نمى توانيم با آن كلاهى بسازيم و بر سرمان بگذاريم؛ بلكه باعث افزايش مسئوليت ما مى شود.
بايد توجه داشت كه اين حديث دو جنبه دارد: يكى خودسازى
و ديگرى دگرسازى
يعنى هم بايد خودمان را بسازيم و در جهت اصلاح خودمان باشيم و هم توجه به جامعه داشته باشيم...
از آن هايى نباشيم كه فقط صحبت كنيم و عمل در كار نباشد.
عَنْ رَسُولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله: ...آمُرُهُمْ بِالمَعْرُوفِ وَ أَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أَتـْقـاهـُـمْ لِلّهِ.
مردى خدمت پيامبراكرم صلي الله عليه و آله آمد: در حالى كه حضرت بر فراز منبر بود٬ پرسيد مَنْ خَيرُالنّاسِ بهترين مردم كيست؟ پيامبر صلي الله عليه و آله فرمودند: آن كس كه از همه بيشتر امر به معروف و نهى از منـكر كند و آن كس كه از همه پرهيزگارتر باشد.