همسرم خیلی محدودم کرده

سلام علیکم. میگم قبل ازدواج همش حرفایی میزد که اصلا فکر نمیکردم دیدگاهش نسبت به زن اینجوری باشه. هرجایی مثلا نماز جمعه میخواستم برم برای احکام گفت نه نرو فلانی امام جمعه اش هست من میشناسم بدو فلانه و قبولش ندارم نباید پشتش وایسی نماز یا مثلا بخوام تنها برم مدرسه ایی که قبلا درس می خوندم البته یه ساعت فاصله داره یا مثلا مرکز استانمون که گفتم قبل ازدواج بهم اجازه دادن و حتی گفتم اگه بخوام دوره دوسه روز برم ظاهرا اون موقع قبل عقد قبول کردن ولی متاسفانه بیشتر مردا شاید اینجوری باشن قبل ازدواج همه چی میگن چشم ولی بعد ازدواج این زنه که باید همه چی بگه چشم. یا مثلا اگه کسی مردی زنگ بزنه روی گوشیم فورا میپرسه چی میخواد. البته خیلی جاها این عکس العمل رو نشون نمی ده مثلا برای مشهد قرار بود من خونه گیر بیارم به یه مرد هم زنگ میزدم و چیزی نمیگفت حتی خودش بهم میگفت زنگ بزن. بهم میگه میخوای توشهر برو ولی خونه بابام میگه فقط خودم میبرمت. حق نداری خودت بری میگه چه معنی داره زن تنها بره خونه باباش میگم دلیلش رو بگو میگه تو نمیفهمی اکثر چیزایی که ازش میپرسم دلیلش رو بگو میگه تو نمیفهمی. کلا معتقده زن نفهمه. قبل ازدواج که برای آشنایی صحبت میکردیم یادم یه چیزی جواب سوالاتش دادم که گفت آفرین چه باهوش. بهم میگفت از شخصیتت خوشم اومده ولی بعد از ازدواج از همین شخصیتم ایراد میگرفت. طرز تفکر من رو قبول نداشت. یعنی فکر میکنه زن هرچی مرد میگه بایدبگه چشم. مثل مردای قدیم. ما تقریبا شش ماه دوره آشناییمون بود. حتی قبل ازدواج هم پیش دوتا مشاور رفتیم. توی جمع اگه چیزی خودش نمیخوره کلی از طرف منم میگه مانمی خوریم. جلوی خانواده اش کلی خجالت میکشم از طرف من نظر میده درست خانواده اش میشناسنش ولی خب منم حق انتخاب دارم. یه بارهم بهش گفتم خندید و به شوخی تمومش کرد ولی هنوز هم جایی میریم ازطرف من میگه. یا اگه چیزی نمی خوام مدام اصرار میکنه میگم بابام من سیرم نمیتونم بخورم اما جلوی دیگرون اصرار میکنه منم به خاطر اینکه جلوی بقیه صداش بالا نبره میخورم. و نگاه های ترحم انگیز بقیه رو میبینم اینم بهشون گفتم گفت باشه معذرت میخوام حق ب توه اما بازم تکرار شد انگار عادتشه البته دیدم پدرشم همین اخلاق رو داره مدام اصرار میکنه. با مادرش تند برخورد میکنه میگه مادرم هیچی نمیفهمه هرچقدر هم بهش میگم احترامش بذار میگه داروهاش رو نمی خوره باید سرش داد بزنی تا بخوره آخه مادرش مریضه و همه ی دارو و درمانش بر عهده شوهرم بوده و هست و بقیه زیاد دخالتی نمی کنن. اخلاقش ضدونقیضه. گاهی اوقات میبینه توخودمم و ناراحتم. خودش من رو میبره خونه بابام. حتی چندباری هم گذاشته خونه بابام بمونم که البته دو بارش با دعوا و دلخوری بوده. یه بار هم که اصرار کرد ببرم خونه بابات یکی دو روز  بمون بهش گفتم به شرطی که قهر و دعوا راه نندازی که قبول کرد. اما بارها و بارها شده خانواده ام دور هم جمع هستند و مارو دعوت کردن که قبول نکرد میگفت کار دارم.بیشتر وقتا بیرون خونه است. وقتی هم میاد خونه اکثرا سرش توگوشیشه و به قول خودش کاراش رو انجام میده. به منم میگه وقتی من خونه هستم مخصوصا شبا نباید سرت توی گوشیت باشه اولش فکر میکردم شاید بهم شک داره که باکسی هستم. بعد که باهاش صحبت کردم و توضیح دادم فهمیدم کلا میگه من که خونه ام باید برای من وقت بذاری. البته من وقتی اون سرش توگوشیه و بامن حرف نمیزنه خب حوصله ام سر میره و میرم دور گوشیم. بعد که اون از توگوشیش بیرون میومد منم گوشیم رو میذاشتم کنار. سر همین ماجرا چندبار بحثمون شد که بار آخر بهش گفتم چون شما یا خونه نیستی یا وقتی میای سرتون توی گوشیه خب منم حوصله ام سر میره میرم دور گوشی. گفت من کار دارم. گفتم خب میتونی کنارم بشینی و به کارات برسی نه اینکه فاصله میگیری و دور گوشیتی همش. گفت باشه سعی میکنم بهت توجه کنم. یه چند روزی خوب بود یکم که میرفت دور گوشیش بعد میومد پیشم. باهم میوه یا یه چیزی میخوردیم. اما انگار دیگه یادش رفته. شب من یک ساعت شاید بیتر میرم توی رخت خواب و اون تا دیر وقت دور گوشیش هست. دیگه حوصله ندارم چیزی بهش بگم. خودش میگم کلی پیام ناخونده دارم و برنامه های روزانه اش رو توی گوشیش یادداشت میکنه. من درکش میکنم سرش شلوغه ولی خب منم تنها تو خونه ام کسی هم همزبون خودم نیست باهاش حرف بزنم.خب طبیعیه خیلی دلم بخوادبا کسی حرف بزنم و دلتنگ خانواده ام باشم. ولی چون خودش میگه منم نمیتونم به خانواده ام سر بزنم تو هم نباید بری. بهش میگم خب تو کار داری می دونم منم دوست ندارم وقتی خونه هستی تنها جایی برم. خودت هم که میگی وقت نمیکنی من رو برسونی خونه بابام خب وقتی صبحها سرکاری من میرم خونه بابام سر میزنم و تا قبلی که شما از سرکار بیاد میام خونه میگه نه فقط خودم باید ببرمت. اولا فکر میکردم شاید بخاطر اینکه من سرجاده ماشین بگیرم خوشش نمیاد ولی چندبار رفتم توی شهر و سرجاده ماشین گرفتم چیزی نگفته درست اونم خیلی دوست نداره ولی ظاهرا اگه من کار داشته باشم و مجبور باشم و خودش هم نباشه اجازه میده ولی خونه بابام نه. همه چیزاش رو بذارم کنار بگم یه عمر اینجوری زندگی کرده نمیشه تغییر داد اما این قضیه رو نمی تونم تحمل کنم. من قبل ازدواجم ده سال بخاطر درس و کارم از خانواده ام دور بودم اون موقع ها توی خانواده من به خاطر یه سری مشکلات خیلی دعوا بود ولی الان الحمدلله خیلی بهتر شده و آرومتر. بهمین خاطر دلم بیشتر تنگ میشه. حاضر هم نیست بریم پیش یه مشاور حرف حرف خودشه. بعضی وقتا میبینه زیاد توخونه بودم تقریبا هفته ایی یه بار من رو بیرون میبره بیرون غذا میخوریم ولی موقعه ایی که میگم بریم خونه بابام به شوخی میگه دوری و دوستی و دیگه نمیبرتم. میگفت از دخترای دهاتی خوشش نمیاد ولی من چون ده سال دور از خانواده ام بود  و درس خونده ام فکر میکنه رفتارم بهتره و به روز تره البته خودش هم توی روستا به دنیا اومده و بزرگ شده و تقریبا ۱۵ سال هست توی شهر زندگی میکنن هرچند من معتقدم رفتار خودش بیشتر به ون روستاییان قدیمی می خوره تا رفتار من. البته هیچ وقت بهش نگفتم. (اگه بخوام در جواب توهیناش بهش چیزی بگم خیلی عصبی میشه.) به همین خاطر میگم فکر میکنه رفتار خانواده ام روم تاثیر بد بذاره چون اصلا خوشش نمیاد کسی توی زندگیمون دخالت کنه یا مثلا روی من تاثیر بد بذاره مثل چشم همچشمی. خداشاهده هیچ وقت از مشکلاتمون برای کسی تعریف نکردم. همیشه توی خونه بابام از خوبی هاش گفتم. و اگه خانواده ام گلایه میکردن چرا شوهرت نمیاد خونمون و چرا با ما گرم نیست ازش دفاع میکردم.حتی به خانواده خودش حتی به مادرش هم چیزی نگفتم. درسته میدونم اونا میشناسنش.

خونه خواهرش میره و بابچه های خواهرش بازی میکنه اونا رو میاره خونمون. بهش میگم خب شماهم به دیدن خواهرت و خواهرزاده هات میری خب منم دلتگ برادرزاده ام میشم. بهونه میاره میگه به این خاطر بوده وبه اون خاطر بوده. حسرت زندگی خواهرش رو می خورم. خواهرش همیشه وقتی مسافرت با خانواده پدریش هست هرجا بخواد بره آزاده راحت میتونه بیاد خونه مادرش بارها با ما رفتیم مسافرت و تفریح. اما من بعد ازدواجم هنوز یه بارهم باشوهرم باخانواده ام نرفتیم یه تفریح ساده که بیرون از خونه باشه. اینجا پاگشا عروس رسمه که بعد از سه روز خانواده عروس عروس و دامادو خانواده داماد رو دعوت میکنن ما بعد از چند ماه که از عروسیمون گذشته بود اونم بعد از کلی اصرار بابام و مادرم که اونم من به شوهرم گفتم این دعوتی رو باید بریم چه الان چه بعدا پس بهتر زودتر بریم که بالاخره رفتیم بعد از چند ماه از عروسیمون. زیاد به رسم و رسومات اینجا آشنایی نداره چون همیشه دنبال کار بوده. بیشتر وقتش رو بیرون و صرف کار کردن کرده تا اینکه توی خونه و با خانواده باشه. دیدن اقوام خودش هم نمیره مگه مواردی کم. از کسی هم خوشش نیاد باهاش قطع رابطه میکنه توی زندگی بقیه برادراش و خواهرش هم اظهار نظر میکنه و من از این عادتش بدم میاد چون ممکن باعث کدورت بین برادرش و زن برادرش باشه و معمولا بی توجه و فکر میکن چون بزرگتره و بقیه رو خودش سروسامون داده میتونه اظهر نظر کنه و تصمیم بگیره. آخه پدرش ازدواج مجدد کرده و مادرش و پدرش سالهاس جدا زندگی میکنن. خودش برادر بزرگ نیست ولی خب بجای برادر بزرگش هم اظهار نظر میکنه. 

من به زندگی بقیه کاری ندارم هرچند که دلم براش میسوزه که داره راه رو اشتباه میره ولی فعلا فقط به فکر نجات خودم هستم که آرامش داشته باشم اینقدر ناشکری نکنم. من قبلا خیلی شاد بودم هرچند توی خونه بابام مشکلات و دعواها زیاد بود اما به قول استادم بهم میگفت تو اصلا پیر نمی شی. ولی الان یه افسرده ام گوشه خونه. میترسم از شوهرم. همیشه دوست داشتم وشوهرم دوست و رفیقم باشه اما الان ازش میترسم. میترسم ازش چیزی بخوام یا بهش چیزی بگم. وقتی میخوام چیزی بگم چند روز طول میکشه تا بالاخره بگم اونم با کلی ترس. قبلش صلوات میفرستم وایت الکرسی میخونم. الان در طول روز یه لبخند هم نمیزنم. مگه اینکه برم سرکار باهمکارام یا خانواده شوهرم اونم بخاطر اینکه اونا از مشکلاتمون پی نبرن و وقتی شوهرم باهام سرسنگین نیست 

ببخشید زیادی شد. 

سلام علیکم. ممنون از صحبتهای دلگرم کنندتون یکم آرومم کرد. راستش همسرم وقتی محبت میکنه خیلی خوب محبت میکنه اما به قول شما کسیه که حرف حرف خودشه توی چیزای مهم زیاد بامن مشورت یا صحبت نمیکنه اما توی چیزای بی ارزش و کوچیک مثل اینکه می خوایم بریم بیرون میگه چی می خورید البته اونم گزینه هاش مشخصه. من زیاد به این چیزا یعنی به خوردن و پوشیدن علاقه ایی ندارم بله یکم توی خرید لباس و لوازم مورد نیاز البته به جز خوردنی خسیس هست که اینم خیلی اذیتم نمیکنه. مثلا بهم میگه حق نداری وضعیتی درباره سیاست بذاری جدیدا میگه نمی خوام رای بدم اما من دوست دارم رای بدم نمی دونم واکنشش چیه. اهل مسافرت هست ولی راستش خانواده من وضعیت مالی خوبی ندارن و برادرام هم خجالتی ان و کار دولتی و رسمی ندارن البته الان خداروشکر همون سرکار هستن. ولی اینجور که فهمیدم همسر دوست داشته خانواده خانمش کار و بار درست و حسابی داشته باشن یعنی توی شرکت یا اداره ایی استخدام باشن و یه جورایی وضع مالیشون خوب باشه دقیق نمی دونم چرا ولی حدس میزنم به خاطر اینکه بعضی اها بدردش بخورن چون تو این مدت دیدم که همه جا پارتی و آشنا دارن و طوری برخورد میکنن که یعنی همه باید کارشون رو راه بندازن سر همین قضیه چند جا که باهاشون بودم با منشیها دعواشون شده و اینم من رو ناراحت میکنه. راستش من طلبه ام و توی حوزه کار هم میکنم اما ایشون گفتن که تمام وقت سرکار نباش منم قبول کردم ولی حرفهای خودشون که زدن رو فراموش کردن. گاهی اوقات فکر میکنم براسون مثل کنیز میمونم چون توی کارای خونه بهم دستور میدن و اگه کاری فراموش کنم دعوام میکنن و به قول خودشون تنبیه ام میکنه نه فیزیکی بلکه با بی محلی. البته میدونم دل مهربونی داره ولی قد بودن و یه دندگی و خودخواهیش اون دل مهربونش رو مخفی کرده دوستم داره اما بارها دلم رو شکسته با سختگیریاش باعث شده روز به روز از دوست داشتنم بهش کم بشه گاهی اوقات متنفرمیشم ازش و توی دل خودم نفرینش میکنم بعد به خاطر نفرین به اون خودم رو نفرین میکنم چون هیچ وقت دلم نمی خواست عزیزترین کسم رو نفرین کنم. باورتون میشه تا قبل از ایشون هیچ وقت هیچ کس رو نفرین نکرده بودم حتی کسی که باهام دشمنی کرده بود ولی الان به کسی که فکر میکنم عزیزترین کسم هست بد و بی راه میگم البته همه اینهارو در تنهایی میگم. وهمیشه پیش حرفای تندش سکوت میکنم. گاهی اوقات مثل ارباب ازم بازخواست می کنه چرا نخوردی چرا نخوابیدی چرا خوابیدی چرا خوردی چرا چرا و چرا حتی جلوی دیگران هم تحقیرم کرده. همیشه سعی کردم جلوی خانواده ش مخصوصا خانواده خودم احترامش رو حفظ کنم وخانواده ام هم همیشه احترامش رو حفظ کردن اما اون انگار از خانواده من خوشش نمیاد خیلی سرد برخورد میکنه که انگار هیچ ارزشی براشون قائل نیست. البته بی انصافی نکنم برای اعیاد یا مناسبتی که باشه خودش شیرینی میگیره و خودش پیشنهاد میده بریم خونه بابام. ولی نمی دونم چرا بعضی رفتاراش باهم تضاد داره مثلا هروقت مادرم دعوتمون میکنه میگه کاردارم بارها تکرار شده خیلی وقتها خانواده ام دور هم جمع هستن ولی نمیذاره من برم میگه کاردارم. تاحالا باخانواده من مسافرت نرفتیم. اما بارهاشده باخانواده اش رفتیم مسافرت. بابام اینها خواستن بیان خونمون گفت بهشون بگو امشب نیان. خواهرم ایناخواستن بیان گفتن برای شام میایم بهم گفت بهشون بگو برای شام وقت نیست برای نشستن بیان فکرکنید طرف نزدیک ترین کست بگه میخوام بیام خونتون اما شوهرت بگه نیان و تو مجبور بشی بهشون بگی نیان. در صورتی که توی این مدت یه سال خانواده خودش رو چندبار دعوت کرده خونمون و من بی هیچ ایرادی ازشون پذیرایی کردم نمیگم پشیمونم من از مهمون خوش میاد حالا که خانواده شوهرم هستن باکمال میل روی چشمم میذارمشون رو ازشون پذیرایی میکنم. اما رفتاراون باخانواده ام برام خیلی سخته. یک سال ویک ماه عروسی کردیم و خانواده من فقط یه بار اومدن خونمون که بابام هم نیومده. عید امسال خانواده خودش دعوت کردیم چندبار و بعد یکسال به من گفت کی خانوادت رو دعوت کنیم منم چون ازش ناراحت بودم بخاطر رفتارش با خانواده ام بهش گفتم نمیخواد دعوتشون کنید. گفتش یکشنبه دعوتشون میکنیم. من چیزی نگفتم وخودش هن به روی خودش نیاورد و دیگه این شد که دعوتشون نکردیم. فکر میکنم از ته دل راضی نیست بهمین خاطر گفتم بهتر خانواده ام نیان اینجوری بهتره تا بخوان بهشون بی احترامی کنن. 

ببخشید زیاد شد چون کسی هم برای درددل ندارم اینهارو گفتم. خیلی حرفادارم ولی اون نمیذاره برم پیش مشاور مطمئنم افسردگی گرفتم همش دوست دارم یه گوشه بشینم و گریه کنم. اوایل ازدواجمون با یه خانمی از آشناهاشون در تماس بود و حد و حدود رو رعایت نمی کردن خیلی اذیت میشدم که دل رو زدم به دریا بهش گفتم سعی کردم طوری هم بگم که فکر نکنه بهش شک دارم بهش گفتم اون خانم توی رفتارش بانامحرم حدش رو رعایت نمیکنه دوست ندارم باهاش درارتباط باشید تا چند روز باهام قهر کرد و کلی دعوام کرد گفت با هرکسی ارتباط دارم به تو مربوط نیست شاید من درست بهش نگفتم ولی سعیم رو کردم طوری بگم که بهش بر نخوره ولی میدونم احترام اون خانم رو بیشتر از من داره باوجود اینکه چندتا دلیل هم براش آوردم و چند وقت بعدش هم یه اتفاقی افتاد که برای خودم و شاید برای اون هم ثابت شد که حق با من بود اما همسرم یا به حرف من پی برده و چیزی نمیگه یا اینکه نه. نمی دونم الان هنوز در ارتباط هستن یا نه ولی می دونم خانمه براش مهمه. هنوز این قضیه اش هم اذیتم میکنه ولی سعی کردم بی خیالش بشم. و دیگه چیزی بهش نگفتم.

بازم ببخشید زیاد شد.