چرا ما از مرگ می‌ترسیم؟

با وجود اینکه مرگ یک سنت الهی و یک امر طبیعی است اما بسیاری از انسانها نه تنها از مرگ بلکه از نام آن مرگ نیز می‌هراسند، و وحشت دارند. از شخص مرده می‌ترسند و اگر نزدیکترین خویشان‌ آنها بمیرد حاضر نیستند لحظه‌ای به تنهایی در کنارش بنشینند و حتی از دیدن جسد او هراسان میشوند بلکه یاد او نیز برای آنها رعب آور خواهد بود. و حتی از مظاهر مرگ مانند گورستان و کفن و .... می‌گریزند؛ از نام گورستان متنفرند و با زرق و برق دادن قبر‌ها می کوشند ماهیت اصلی آن را به فراموشی بسپارند.
شاید این حکایت پیش‌رو دلیل روشنی بر تنفر از لفظ مرگ و یاد آن باشد. گویند: هارون الرشید در رؤیایی چنین دید که همه دندانهایش ریخته است. از دو خواب‌گذار و معبر خواست تا خواب وی را تعبیر نمایند. اولی گفت: همه خویشان تو پيش از تو می‌ميرند و تو تنها خواهى ماند. هارون از سخن وی برآشفت و گفت: «این مرد را صد چوب تازیانه بزنید که چنین سخن دردناکی در پیش روی من گفت زیرا که اگر تمام خویشانم پیش ازمن بمیرند پس من چون باشم؟!!!!!! معبر دوم را احضار نمودند و وی چنین بیان کرد که عمر امیر از عمر خویششانش طولانی‌تر و درازتر خواهد بود. هارون اندیشید و گفت هر دو تعبیر یکی است ولیکن از این عبارت تا آن عبارت بسیار فرق است. هارون به خاطر عبارت معبر دوم به وی صد دینار عطا نمود.[1] اما از انجا که معبر اول در تعبیرش از لفظ مرگ استفاده کرد و هارون نیز از مرگ واهمه داشت  از تعبیرش ناخشنود شد و او را تنبیه نمود.
اکنون باید دید،منشأ و سرچشمه این ترس و وحشت چیست و از کجاست؟