- شراب در بهشت پاکیزه است و عقل را زائل نمی‌کند.
یکی از حرام‌های الهی که قرآن کریم به آن تصریح کرده است «خمر» به معنای شراب است.(مائده/90) علت این حرمت در روایات متعددی بیان شده است، در این روایات بیان شده که هر مست کننده‌ای حرام است و شراب(اب نگور) نیز به عنوان یکی از مسکرات حرام شده است.(تفسير العياشي، ج1، ص 106؛ الكافي، ج1، ص 267) یعنی علت حرمت «خمر» آب انگور بودن نیست، بلکه مسکر بودن است و این‌که عقل انسان را از بین می‌برد. براین اساس، آب انگور موضعیت نداشته و هر نوع آب میوه‌ای که مسکر باشد و عقل آدمی را زائل کند، خوردنش حرام خواهد بود؛ لذا آب انگوری هم که مست کننده نباشد حلال است، مانند سرکه، سرکه هم آب انگور است، ولی خمر و مست کننده نیست.
اما برخی جاهلان به علت حرمت، بر اسلام اشکال کرده که خداوند متعال خودش در قران شراب را حرام کرده و در بهشت همان را به بهشتیان می‌دهد. در پاسخ می‌گوییم: اولا: سیستم بهشت با دنیا فرق می‌کند و لازم نیست تمام قوانین دنیا بر بهشت حاکم باشد. ثانیا: علت حرمت شراب مسکر بودن آن است و حال آن‌که آن‌چه در بهشت است به هیچ وجه این خصوصیت را ندارد؛ پس اگر در قرآن از خمر نام برده شده(محمد/ 15) در آیه‌ای دیگر از طهارت و پاکیزه بودن نوشیدنی‌های موجود در بهشت سخن می‌گوید.(انسان/ 27) پس چیزی که در بهشت است پاک و پاکیزه است و مسکریت ندارد و عقل را زائل نمی‌کند، لذا دلیلی برای حرمت و منع وجود نخواهد داشت.
پی‌نوشت
تفسير العيّاشي، عياشى، محمد بن مسعود، المطبعة العلمية، تهران، چاپ اول،1380 ق.
الكافي، كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق.