حمله عرب ها به ایران

تفکیک بین اسلام حقیقی و اسلام ظاهری
اسلام به عنوان آخرین دین الهی، تمام معارف و دستورالعمل های لازم جهت رسیدن به کمال انسانی را توسط پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در اختیار انسان ها قرار داد. با بررسی این دستورالعمل ها، عقلانیت، اخلاق، عطوفت و مهربانی و... در تعالیم دین اسلام برای اهل تحقیق به وضوح نمایان و مبرهن است. 

بعد از غصب خلافت امیرالمومنین علیه السلام که با اهداف سیاسی و دنیا پرستی و... صورت پذیرفت، نه تنها به دستورالعمل های انسان ساز اسلام توجهی نشد بلکه برخی این تعالیم را مانع از رسیدن به اهداف خویش دیدند. اگرچه برای فریب اذهان عموم مردم، شعارهای اسلامی  را سر می دادند ولی در رفتار و عملکرد ایشان، نشانی از اسلام نبود. یک نمونه از اقداماتی که به اسم اسلام صورت دادند ولی هرگز اسلامی نبود، جنگ ها و کشور گشایی هایی بود که در راستای آن جنایاتی صورت می گرفت که نه تنها اسلامی نبود، بلکه اساس ظهور اسلام، مخالفت با این گونه رفتارها بود.

امیرالمومنین علیه السلام، با این گونه اعمال و رفتار ضد اسلامی مخالف بودند و در هیچ کدام از جنگ های ایشان شرکت نکردند و در کتب معتبر شیعه و سنی، حتی یک نقل تاریخی نیز بر شرکت کردن امام علی علیه السلام در این جنگ ها وجود ندارد. در نتیجه باید بین تعالیم اسلام و رفتار غیر اسلامی عرب ها در آن زمان، تفکیک کرد و اقدامات ایشان را به پای اسلام ننوشت. 

کشتار در حمله عرب ها به ایران
اهل تسنن مدعی هستند که در فتح ایران هیچ جنایتی صورت نگرفته است. این در حالی است که کتب تاریخی معتبر ایشان خلاف این مطلب را بیان کرده است. ارتش عرب در سال 11هجری قمری و در زمان خلیفه اول، فتح ایران را آغاز کرد. در زمان خلیفه دوم، ارتش عرب از غرب، وارد ایران شد و در سال 31 هجری قمری و در اواخر خلافت «عثمان بن عفان»، شهر «مرو» و قسمت های دیگر شرق ایران نیز فتح شد. بنابراین حدود بیست سال فتح ایران به طول انجامید. مورخین اهل تسنن جنایاتی را که در این کشورگشایی صورت گرفته است، به گونه ای نقل کرده‌اند که روی نمرود و فرعون و هامان را سفید کرده است. به نمونه هایی از آن ها اشاره می شود:

دوران خلیفه اول
اولین کشتار توسط ارتش عرب در عصر خلیفه اول صورت گرفته است که این جنایات بدون هیچ حجت شرعی از قرآن و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله صورت پذیرفت؛ اتفاقات هولناکی که قلب هر انسانی را به درد می آورد. برای نمونه سه مورد از آن ها ذکر می شود:

1- جنگ ذات العیون
طبری، مورخ پرآوازه اهل تسنن در تاریخ خود می نگارد: خالد بن ولید، پيشاپيش لشكر آمد و اطراف خندق می چرخيد و آتش جنگ را شعله‌ور می كرد، او هر وقت جنگى را مى‌ديد و يا مى‌شنيد، بسيار كم‌طاقت مى‌شد. پيش تيراندازان رفت و به آنها اين چنين سفارش كرد: من مى‌بينم كه اين مردم جنگيدن نمى‌دانند؛ پس چشمان آنها را هدف تير قرار دهيد و جاى ديگر هدر ندهيد؛ سپس خودش يك تير رها كرد و تيراندازان به دنبال او هزار چشم را در اين روز هدف قرار دادند. از اين رو، اين روز به «ذات العيون» نام گرفت، مردم فرياد مى‌زدند كه چشمان مردم الأنبار كور شد.[1] «الأنبار» در آن زمان، جزء ایران بوده است ولی اکنون جزء قلمرو کشور عراق است. در آن جنگ هولناک، فقط در یک روز، چشم هزار نفر انسان را از حدقه در آوردند.

2- رودخانه خون
مورخین شهیر اهل تسنن، جنایتی را در کتب تاریخی خود ثبت کرده اند، که ارتکاب آن نه تنها از یک مسلمان بلکه از یک انسان بعید به نظر می آید. در یکی از جنگ ها خالد گفت: خدايا اگر آن‌ها را شكست دادم، سوگند ياد مى‌كنم هيچ يک از كسانى را كه به آن‌ها دست يافتم باقى نگذارم؛ مگر اينكه رودخانه خون به راه بيندازم. اهالى فارس شكست خوردند، شخصى از مأموران خالد فرياد مى‌زد: اسیران را بگيريد و هركس مقاومت كرد، بكشيد. پس مسلمانان آن ها را اسير كردند و افرادى را مأمور كردند كه شبانه روز گردن آنها را بزنند. قعقاع و ديگران به خالد گفتند: اگر تمام مردم روى زمين را نيز بكشى، رودخانه خون راه نخواهد افتاد، آب را بر خون ها جارى كنيد، تا از دست سوگندى كه ياد كرده‌ايد، آزاد شويد. خالد همين كار را كرد و نام آن رود را «رود خون» گذاشت... در اين روز تعداد كشته شدگان به هفتاد هزار نفر مى‌رسيد و این واقعه در ماه صفر اتفاق افتاد.[2]

3- قتل عام 30 هزار نفر در یک روز
ابن اثیر، مورخ مشهور، در ماجرای فتح مدائن که در آن زمان جزو ایران بوده است می نگارد: وقتى نامه هرمز به اردشير رسيده و خبر خالد بن ولید را براى او آورد، به قارن بن قريانس دستور داد که از مدائن به کمک هرمز برود... و از ايرانيان گروه بسيارى کشته شدند که به 30000 نفر مي رسيدند؛ جداى از کسانى که در رود غرق شدند و آب مانع آن شد که مسلمانان بقيه ايرانيان را بگيرند.[3]

دوران خلافت خلیفه دوم
جنایات صورت گرفته در زمان خلیفه دوم به مراتب فجیع تر و دردناک تر ادامه یافت. برای آگاهی یافتن از این حوادث رقت آور تنها به ذکر دو مورد بسنده می شود:

1- کشتار 100 هزار نفر در یک روز
مورخین در توصیف جنگ های دوران خلیفه دوم در سال 13 هجری قمری این چنین نگاشته اند: «فَمَا كَانَتْ بَيْنَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْفُرْسِ وَقْعَةٌ أَبْقَى رِمَّةً مِنْهَا، بَقِيَتْ عِظَامُ الْقَتْلَى دَهْرًا طَوِيلًا، وَ كَانُوا يَحْزِرُونَ الْقَتْلَى مِائَةَ أَلْفٍ؛[4] هيچ جنگى بين مسلمانان و ايرانيان نبود که بعد از آن جنازه ها مانند اين جنگ بر جاى بماند. استخوان کشته ها مدتى طولانى باقى ماند و کشته ها را صد هزار نفر مي دانستند.»

2- قتل عام 40 هزار نفر در یک روز
در سال 14 هجری قمری و در دوران خلافت خلیفه دوم، حادثه ای اسفناک رخ داد که در کتب تاریخ چنین ثبت و ضبط شده است: اما لشکر احتياط آنها فرار کرده و به صورت نامنظم در بيابان به راه افتادند؛ مسلمانان آنان را تيرباران کردند؛ به صورتى که حتى يک نفر از آنان زنده نماند و آنان 30000 نفر بودند... و در جنگ، ده هزار نفر کشته شد؛ جداى از کسانى که در روزهاى بعد کشته شدند.[5]

دوران خلیفه سوم
نسل کشی در دوران خلیفه سوم به حدی رسید که تاریخ نویسان از بیان تعداد کشته ها عاجز ماندند. برای بیان گوشه ای از این مقیاس بزرگ جنایت بشری، به چند نمونه اشاره می شود:

1- فتح همدان
تاریخ طبری، در جریان فتح همدان نگاشته است: جنگ همدان در جمادى الأولى و شش ماه بعد از كشته شدن عمر، اتفاق افتاد. فرمانده اين جنگ مغيرة بن شعبه بود. سيف گفته است وقتى ما در همدان بوديم، مقدمه لشکر ايران 12000 نفر بودند که به اهل ديلم و رى و آذربايجان نامه نوشتند و سپس همگى آماده براى جنگ به ديلم آمدند تا به «واج رود» رسيدند. در آنجا جنگ شديدى کردند که مانند جنگ نهاوند بود و از ايرانيان گروهى بسيار که قابل شمارش نبودند کشته شد.[6]  

2- فتح گرگان
لشکر عرب ها در سال 30 هجری قمری شهر را به محاصره درآوردند. مردم شهر درخواست امان كردند، به آنان اين امان داده شد تا كسى از آنان را نكشند و لذا درب قلعه را باز كردند؛ ولى لشکر خلیفه همه مردم شهر را كشتند به جز يک مرد. سپس آنچه كه در قلعه بود غارت كردند.[7]

3- به دارآویختن انسان ها
در یکی از روزهای جنگ در ایران، قتيبه با اهل طالقان درگير شد. در برخى اخبار آمده است كه قتيبه در اين روز انبوهى از مردم را كشت و يک صف از مردم را كه چهار فرسخ مى‌شدند، به دار آويخت.[8] به راستی چه تعداد انسان را در مسافت چهار فرسخ (حدود 25 کیلومتر) می توان درکنار هم قرار داد؟

این جنایات، تنها مواردی از هزاران جنایات صورت گرفته توسط اشخاصی بود که تظاهر به اسلام می کردند ولی با معارف اسلامی بیگانه بودند. داعش و گروه های تکفیری نیز در ظاهر خود را مسلمان می خوانند ولی بویی از اسلام نبرده اند. در نتیجه لازم است بین اسلام ناب که اصلا معتقد به ترویج اسلام با شمشیر و خون‌ریزی نیست و به طور کلی دین منطق، گفتمان و عقلانیت است با چنین رفتارهای مدعیان اسلام، تفکیک قائل شویم.

روش ترویج اسلام همان است که پیامبر و امیرالمومنین علیهما السلام در یمن انجام دادند. با بیان معارف و زیبایی های اسلام و بدون جنگ و خون‌ریزی مردم یمن را به اسلام دعوت کردند و همگی مسلمان شدند.[9]

نکته قابل توجه این است که این مطالب را مورخین اهل تسنن نقل کرده‌اند و شیعه این نقل‌های تاریخی را قبول ندارد و معتقد است بسیاری از این موارد به دروغ و با اهداف مختلف سیاسی نقل شده است.

پی نوشت
[1] تاريخ الطبري، ج2، ص 323.
[2] الكامل في التاريخ، ج2، ص242؛ تاريخ الطبري، ج2، ص313؛ البداية و النهاية، ج6، ص346؛ مقدمة ابن خلدون، ج2، ص 509؛ نهاية الأرب في فنون الأدب، النويري، ج19، ص68.
[3] الکامل فی التاریخ، ج2 ص240.
[4] الكامل في التاريخ، ج2، ص290؛ صفة جزيرة الأندلس، الحمیری، ج1، ص117.
[5] تاريخ الطبري، ج2، ص242؛ الكامل في التاريخ، ج2 ، ص330؛ نهاية الأرب في فنون الأدب، ج19 ، ص 138؛ مقدمة ابن خلدون، ج2 ، ص 535.
[6] تاریخ طبری، ج2، ص536.
[7] تاريخ الطبري، ج2، ص607؛ الكامل في التاريخ، ج3، ص7.
[8] تاريخ الطبري، ج3، ص683؛ الكامل في التاريخ، ج4، ص256؛ نهاية الأرب في فنون الأدب، ج21، ص176؛ مقدمة ابن خلدون، ج3، ص78.
[9] تاریخ الطبری، ج۲ص ۲۵۵-۲۵۷.