انتخابات و اَشرافیت

یکی از شاخصه‌هایی که ممکن است مردم برای انتخاب یک کاندیدای ریاست جمهوری مورد اهمیت قرار بدهند این است که افراد منتخب چه طور با مسئله اسراف و تبذیر برخورد می‌کنند؟ مردم به زیبایی هر چه تمامتر نگاه می‌کنند که فلان مسئول کشور، خودشان و نزدیکانشان و  وابستگانشان آیا اهل اسراف و ریخت و پاش هستند یا خیر بلکه خود را مردمی و ساده زیست و همدرد مردم و خادم و خدمت‌گذار این مردم قرار می‌دهند و از درد و رنج این مردم احساس درد می‌کنند و آرام و قرار ندارند؟ آیا سیروسلوک و سبک‌زندگی آنان به سبک اشرافیگری و تجمل‌گرایی تمایل دارد یا چنین نیست؟ فرزندان آنان کدام دانشگاه‌ها را برای تحصیل  خود انتخاب می‌کنند آیا نگاهشان به درون است یا به خاج از مرزهای جغرافیایی این سرزمین سیر می‌کنند؟ اگر این کاندیدا خودش اسراف‌گرا باشد چه طور می‌تواند جلوی اسراف و حقوق‌های نجومی و امثالهم را بگیرد: «أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ» (سوره بقره: آیه 44) کسی که خود اهل عمل نباشد چطور می‌تواند ارشادگر باشد:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ كَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ» (سوره صف: آیات 3-2) اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد چرا چيزى مى‏ گوييد كه انجام نمى‏ دهيد؛ نزد خدا سخت ناپسند است كه چيزى را بگوييد و انجام ندهيد.