-
در مدح امام باقر علیه السلام
صیام تا قیام ۲ - غلامرضا سازگار
لبم شهد و دهانم چشمه و فیض و کلامم جان
سـزد بـا جـان خـود ریـزم بـه خـاک پای جانانش
امـــام پنجـــم و معصــوم هفتـم حضـرت باقـر
که تــا شــام ابــد بــادا ســلام از حــی منانش
لقب باقـــر، محمّـــد نـــام او، کنیــه ابا جعفـر
تعالــی الله از ایـن کنیــه و ایــن نــام و عنوانش
رجــال علــم از صبــح ازل، مرهـــون گفتــارش
جهــان فضــل تــا شــام ابــد، مدیون احسانش
سجــود آورده خلقت از پــی تعظیم بـر خاکش
سـلام آورده جابــر از رســول حسن سبحـانش
عجب نبـــود اگر در بــاغ رضــوان پــای بگـذارد
اگر در حشر، شیطان دست خود آرد به دامانش
عجب نی گرشفا بخشد گاهش چشم جابر را
که هر کس درد دارد خاک کوی اوست درمانش
چــراغ روشن دل هــاست قبــر بــی چــراغ او
چه غم گرنیست شمع وآستان وسقف وایوانش
نسیمــی از بقیعش روح بخشد صد مسیحا را
سـزد بـر کسب فیض از طـور آیـد پــور عمرانش
ضریحش کعبـۀ دل بــود و ایـوانش بهشت جان
الهـی بشکنــد دستــی کــه آخــر کرد ویرانش
شنیدی لال شد یک لحظه دانشمنـد نصرانی
میــان جمـع در پیش بیــان و نطــق و برهــانش
کــی ام مـن تـا ثنای حضرتش را خوانم و گویم
خــدا باشــد ثنـــاگویش، نبــی بایــد ثناخوانش
فــروغ دانشش بگـرفت چون خورشید، عالم را
کــه هــم انــوار ایمــان بــود و هم اسرار قرآنش
گهـــی دادنــد در اوج جــلالت نسبت کفـرش
گهــی بستنـد بهتــان و گهــی بردنــد زندانش
ولــی عصـر در شب هـای تاریک است، زوارش
تمــام خلــق عالــم پشت دیوارنـــد مهمـــانش
کنـــار قبـــر او جـــرات نـــدارد زائـــری هرگــز
که ریــزد قطـرۀ اشکــی بـر او از چشم گریانش
مگو در روضه اش شمع و چراغی نیست،می بینم
که باشــد هـر دلی تا بامـدادان شمع سوزانش
به عهـد کودکـی از خردسـالی دیــد جـدش را
که مانـده روی زخـم سینه، جای سم اسبانش
اگــر در روز محشــر هــم ببینـی ماه رویش را
نشـان تشنگـی پیداست بر لب های عطشانش
دویــد از بس کــه بـا پـای برهنــه در دل صحرا
کف پـا شــد چــو دل مجــروح، از خـار مغیلانش
دریغــا آخر از زهــر جفــا کردنــد مسمـومش
نهــان بـا پیکـرش در خـاک شد غم های پنهانش
بوَد در شعلۀ جانسوز، نظم«میثمش» پیدا
غم نـاگفتـــه و ســوز دل و رنج فـراوانش
❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀
در مدح و مصیبت امام باقر علیه السلام
صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار
ای جــان جهـــان امــام باقـر
وی قبلــه ی جــان امام باقر
وی کهــف امــان امــام باقـر
وی فــوق بیــان امــام باقــر
وی نـــور عیـــان امــام باقــر
مـــولای زمـــان امــام باقــر
تـــو باقـــر علـــم کبریایــی
تـــو آینـــه ی خـــدانمـــایی
تــو قبلــه ی جــان انبیایـی
حـق است که حجت خدایی
مـا یکــسره درد و تـو دوایی
مـا جسـم و تو جان امام باقر
تــو مظهــــر رب العـــالمینی
تــو هستــی زین العابــدینی
عیســای مسیــح آفرینـــی
ســر تــا قـــدم آیـت مبینـی
سلطـان جهــان، امام دینی
در کـــون و مکــان امــام باقر
ای دوستــی تــــو اعتبــارم
مــــن آرزوی مدینـــــه دارم
تــا روی بـــه درگــه تــو آرم
تــا چهــره بــه تربتت گذارم
شایـد به بقیع، جـان سپارم
بــا اشــک روان امــام باقــر
ای قلــۀ عـرش، خـاک پایت
ای جـــان جهــانیان فــدایت
گـل واژۀ وحــی در صــدایت
تــو پادشهــی و مـا گــدایت
چشـم همــه بـر در سرایت
از پیــر و جــوان امــام باقـــر
افـسوس که حرمتت دریدند
بعــد از نبــی از شمـا بریدند
در شــام، غریبـی تـو دیدند
ننـگ ابــدی بـه خـود خریدند
بر قتل تو نقشه ها کشیدند
پنهـــان و عیــان امــام باقــر
بودی زحقوق خویش محروم
تا شدجگرت به زهر،مسموم
بــا یاد تــو ای امــام مظلوم
گردیــد قلـوب شیعه مغموم
از قبـر غـریب توست معلوم
صــد رنــج نهــان امــام بـاقر
گریه به عزای تو ثواب است
دل هـا ز مصیبتت کباب است
قبــر تــو میــان آفتاب است
از کینـۀ دشمنان خراب است
این حرمت آل بوتراب است؟!
کــی بـــود گمـان امـام باقـر
تو جــور و جفای شـام دیدی
خاکستر و سنگ و بام دیدی
بـر نیــزه ســـر امــام دیدی
خوشحالی خاص وعام دیدی
بیــداد و ستــم مــدام دیدی
از خــرد و کــلان امــام باقـر
ای وصف تـو بـار نخل«میثم»
وی خاک رهت به زخم،مرهم
وی ریــزه خــور عطـــات، آدم
وی لطف و کـرامتت مسـلم
در حـــشر ز آتــش جهنـــم
مـــا را برهـــان امـــام باقـــر
لبم شهد و دهانم چشمه و فیض و کلامم جان / سـزد بـا جـان خـود ریـزم بـه خـاک پای جانانش / امـــام پنجـــم و معصــوم هفتـم حضـرت باقـر / که تــا شــام ابــد بــادا ســلام از حــی منانش