اروپا بر مبارزه سنتي و طولاني مدت خود با نمادها و سمبل دين، اصرار داشته و هر روز به دنبال شيوه هاي جديد در دين زدايي مي باشد اما سرانجام همه اينها، چيزي جز رسوايي براي دموكراسي غربي نخواهد بود.
هرروز خبر پنجه کشیدن بر رخسار دین به اشکال مختلف از اروپای جدید گزارش می‌شود. گویا مقامات اروپا حاضر به جدایی از خط مبارزه با نمادهای دینی نیستند و خود را رسولان به چالش کشیدن آموزه‌های دینی و تازه نگه‌داشتن این ستیز نافرجام می‌دانند. در تازه ترین اتفاق حکم به ممنوعیت استفاده از حجاب و نمادهای مذهبی در اماکن کاری اروپا شده است. [1]
به‌راستی چند صدسال پشتکار در افول دین و برخورد مافیایی با دینی که افیون نامیده شد، برآمده از کدام کینه و دسیسه در تاریخ اروپا می‌باشد؟
از همان روزی که تحولات همه جانبه در اروپای قرون وسطی به اسم «انقلاب صنعتی» نام‌گذاری شد، باید در ماهیت آن تردید می‌شد چراکه بیشتر از آنکه دانش‌های بشری در اروپا دچار پروژه رنسانس شود و چرخ صنعت، به‌صورت غول‌آسا به جنبش درآید این دین و معنویت بود که شاهد هجمه‌ها و حملات سنگین بود.
گرچه نقش کلیسا و آموزه‌های تحمیلی آن، در جریان روشنفکری ضد دینی موثر بود ولی این‌همه دین‌ستیزی متناسب با میزان جرم کلیسا نبود و مشکل را باید در جای دیگری جستجو کرد. لذا به نظر می‌رسد در تحولات گذشته اروپا تحریفی آشکار و عامدانه صورت گرفت و با یک عملیات حساب‌شده بدست اتاق‌های فکر مخفی و فراماسونی وابسته به دربار کشورهایی همانند فرانسه و انگلیس، دین در برابر تک سالاری نوین اروپایی وادار به تسلیم شد و رقابت سیاسی ارباب کلیسا و مقامات اروپا پایان یافت اما پیامدهای این برخورد ناجوانمردانه و سیاه نمایی اغراق آمیز دین، هنوز دامن اروپا را رها نکرده است و آنان را وادار به گزافه‌گویی روزانه کرده است.
بهتر است در دوران پسا مدرن، مقامات اروپایی از این میراث سلف لژیونرهای كهنه كار، دست شسته و با رشد روزافزون توجه به دین و شتاب گسترش معنویت کنار آمده و پروژه حذف دبن و یا محدود کردن دین در حوزه‌های فردی را شکست‌خورده بدانند.
پي نوشت:
1- خبرگزاري صدا و سيما(https://b2n.ir/q18722)