اشعار ورود کاروان به کوفه

 
      زیبا هلال یک شبه، ای سایه سرم
      بالا نشته ای مرا می کنی نگاه
      عالم همه پناه به نام تو میبرند
      حالا ببین که خواهرتوگشته بی پناه
      **
      تو قرص ماه بودی و حالا شدی هلال
      دیشب مگر چگونه شبت کرده ای سحر
      روی تو سوخته چونان روی مادرم
      خاکستر است لای همه گیسوان  سر
      **
      عمری سرم به سینه ات آرام میگرفت
      حالا تو روی نیزه و من بین محملم
      هربار نیزه دار ، سرت چرخ می دهد
      با هر تکان نیزه تکان می خورد دلم
      **
      از بعد قتلگاه که دیدم به چشم خود
      زخمی شده دو گونه تو در وضوی خاک
      دامن گرفته ام پی رأس تو هرقدم
      تا که نیفتی از سر نیزه به روی خاک
      **
      عمری ندیده است کسی سایه مرا
      حالا ببین که رنج و بلا یاورم شده
      شاه نجف کجاست تماشا کند مرا
      این آستین کهنه حجاب سرم شده
       
      قاسم نعمتی 
            
      ای نیزه دار ؛ آینه بر نیزه میبری؟
      خواهی چگونه از وسط شهر بگذری
       
      از کوچه های خلوت آنجا عبور کن
      خوب است اندکی به ابالفضل بنگری
       
      کمتر بخند قاری قرآن دلش شکست
      بر آیه ها قسم که تو بی دین و کافری
       
      دیگر بس است نیزه خود را زمین مکوب
      تو از یهودیان محل سنگ دل تری
       
      دیدی حسین فاطمه خیر کثیر داشت
      حالا تو صاحب دو سه تا کیسه زری
       
      با رقص نیزه پدرم قصد کرده ای
      در پیش چشم عمه لجم را در آوری؟
       
      داری گل سری که عمویم خریده است
      بی آبرو برای که سوغات میبری؟
       
      حس میکنم به دختر خود قول داده ای
      از کربلا براش دو خلخال میبری
       
      وحید قاسمی
             
      قرآن بخوان از روي نيزه دلبرانه
      ياسين و الرحمان بخوان پيغمبرانه
       
      قرآن بخوان تا خون سرخت پا بگيرد
      همچون درخت روشني در هر کرانه
       
      بايد بلرزاني وجود کوفيان را
      قرآن بخوان با آن شکوه حيدرانه
       
      خورشيد زينب شام را هم زير و رو کن
      قرآن بخوان با لهجه اي روشنگرانه
       
      کوثر بخوان تا رود رود اينجا ببارم
      در حسرت پلک کبودت خواهرانه
       
      قرآن بخوان شايد که اين چشمان هرزه
      خيره نگردد سوي ما خيره سرانه
       
      اما چه تکريمي شد از لب هاي قاري
      تشت طلا و بوسه هاي خيزرانه
       
      گل داده از اعجاز لب هاي تو امشب
      اين چوب خشک اما چرا نيلوفرانه
       
      در حسرت لب هاي خشکت آب مي‌شد
      ريحانه ات با التماسي دخترانه
       
      آن شب که مي‌بوسيد چشمت را سه ساله
      خم شد ز داغت نيزه هم ناباورانه
       
      از داغ تو قلب تنور آتش گرفته
      تا صبح با غمناله هايي مادرانه
       
      یوسف رحیمی
           
      سبز است باغ آینه از باغبانی‌ات
      گل کرد شوق عاطفه از مهربانی‌ات
       
      از بس که خار خاطره بر پای تو نشست
      چشم کسی ندید گل شادمانی‌ات
       
      حتی در آن نماز شبی که نشسته بود
      پیدا نشد تشهدی از ناتوانی‌ات
       
      آن‏جا که روز کوفه ز رزم تو شام بود
      شوق حماسه می‌چکد از خطبه‏خوانی‌ات
       
      امّا شکست خطبه‏ی پولادی تو را
      بر نیزه آیه‌های گل ناگهانی‌ات
       
      با آن سری که در طبق آمد، شبی بگو
      لبریز بوسه باد لب خیزرانی‌ات
       
      عمر سه ساله صبر دل از لاله می‌گرفت
      آتش نمی‌زنیم به داغ نهانی‌ات
       
      جواد محمدزمانی
       
      زن بود مثل مرد اما حرف میزد
      پر جوش و غوغا مثل دریا حرف میزد
       
      بر مردی خود کوفیان شک کرده بودند
      مثل تمام مردها تا حرف میزد
       
      از بغض های در گلو ترکیده میگفت
      از زخم های عشق حتی حرف میزد
       
      راز حضور اهرمن را فاش میکرد
      وقتی که از عشق اهورا حرف میزد
       
      گویی علی در پیکر او زنده میشد
      از بس که زینب مثل بابا حرف میزد
       
      حامد صافی قهدریجانی