تقدس تسبیحات حضرت زهرا(س)

همه آموزه‌های ادیان الهی همسو و در طول هم قرار دارند، بنابراین در آموزه‌های اصلی و بنیادی، با هم مشترک و هدف واحدی را دنبال می‌کنند. تنها تفاوت بین ادیان کامل‌تر شدن دین به مرور زمان است، بنابراین اختلافاتی که بین ادیان دیده می‌شود، در اثر تحریف مغرضان و دین‌ستیزان است .

ذکر، راه ارتباط با خدا
ذکر، یکی از راه‌های ارتباط با خداوند متعال است، که بین همه ادیان توحیدی مشترک بوده؛ ولی در دین اسلام، کامل‌تر شد و قواعد و قوانینی برای آن بیان شد. گفتن برخی ذکرها، نیازی به تعداد خاص ندارد؛ هرچند برای گفتن آنها تعداد نیز گفته شده است. مانند: ذکر صلوات و ذکر استغفار؛ ولی برخی ذکرها نیاز به عدد خاص دارد، مانند: تسبیحات حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها، که برای آن عدد صد، آمده و به سه بخش تقسیم شده است: سی و چهار مرتبه «الله اکبر»، سی و سه بامرتبه «الحمدلله» و سی و سه مرتبه «سبحان الله» و دارای خواص زیادی است.[1] علت نیاز به عدد خاص این است که توقیفی است، یعنی رسول خدا، از طریق وحی آن را با عدد خاص دریافت کرده است .

حال اگر عددی، در ادیان دیگر مقدس باشد، دلیل نمی‌شود که اسلام، آن عدد را از آن دین گرفته باشد، از باب مثال، اگر عدد سی‌وسه در فرقه‌ای مقدس شد، دلیل نمی‌شود که اسلام نیز آن را مقدس بداند؛ زیرا در اسلام، خود عدد به ذات خویش، هیچ تقدسی ندارد. آن چیزی که در اسلام، تقدس دارد اصل «ذکر» است، بنابراین برای اینکه مردم اشتباه نکنند، از عدد و تسبیح سی‌وسه دانه، یا صد دانه، استفاده می‌کنند.

نخستین کسی که تسبیح درست کرد، حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بود، ایشان از همان زمانی که تسبیحات را از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آموخت، رشته‌ای از پشم تابیده، آماده کرد و به عدد تسبیحات، به آن گره زد و با چرخاندن آن، تسبیحات می‌گفت؛ ولی بعد از شهادت حمزه سیدالشهدا، از خاک قبر او، تسبیحی درست کرد.[2]

نتیجه اینکه: گاه انسان برای گفتن ذکرها، به ناچار از وسیله‌ای استفاده می‌کند، که در بین عموم مردم، تسبیح است؛ ولی آنچه مهم است، اصل ذکر گفتن است و آن نیز بین همه ادیان توحیدی مشترک است.

پی نوشت:
[1]. نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، داراحیاء التراث العربی، 1362، چاپ هفتم، ج10، ص396.
[2]. ‌مفید، محمدبن محمد، المزار، محقق، ابطحی، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، 1413 ق، چاپ اول، ج1، ص150.