برخی با استناد به بعضی از احادیث اهل‌بیت علیهم‌السلام، زلزله اخیر را از علائم ظهور برشمرده‌اند، در حالی‌که روایات ذکر شده هیچ ارتباطی به این حادثه ندارد.
برخی با استناد به بعضی از احادیث، زلزله اخیر ترکیه و سوریه را از علائم ظهور امام زمان علیه‌السلام برشمرده‌اند. در حدیثی از امیرالمؤمنین علیه‌السلام نقل شده که در ضمن بیان علائمی از ظهور فرمودند: «فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْظُرُواخَسْفَ قَرْيَةٍ مِنْ دِمَشْقَ يُقَالُ لَهَا حَرَسْتَا»؛[1] «هرگاه چنین اتفاقاتی پیش آمد پس منتظر فرورفتن منطقه‌‌ای از دمشق که نامش حرستا است، باشید». و در حدیث دیگری از امام باقر علیه‌السلام نقل شده که در ضمن بیان علائم ظهور فرمودند: «وَ تُخْسَف قَرْيَةٌ مِنْ قُرَى الشَّامِ تُسَمَّى الْجَابِيَة»؛ «و از علائم ظهور فرورفتن قریه‌ای از شام است که جابیه نام دارد».[2]
در تحلیل دو روایت نقل‌شده به‌عنوان علائم ظهور و تطبیق آن به زلزله اخیر ابتدا باید دانست که زلزله پیش‌آمده در هیچ‌کدام از دو منطقه سوریه که در روایت ذکرشده، نبوده است. علاوه بر آن، در هر دو روایت به «خسف» اشاره‌شده و «خسف» در لغت به معنای فرورفتن بخشی از زمین و محو شدن آنچه بر روی آن بوده، می‌باشد؛[3] درحالی‌که در زلزله اخیر تنها رانش زمین اتفاق افتاده و خسفی صورت نگرفته است.
اما درمجموع این‌گونه تطبیق علائم ظهور بر حوادثی که اتفاق می‌افتد، کار صحیحی نیست. در گذشته نیز پس از مرگ «ملک عبدالله سعودی» عده بسیاری با استناد به حدیث «مَنْ يَضْمَنْ لِي مَوْتَ عَبْدِ اللَّهِ أَضْمَنْ لَهُ الْقَائِمَ»؛[4] «هر کس مرگ عبدالله را برای من تضمین کند، ظهور قائم را برای او تضمین می‌کنم» و تطبیق اشتباه آن به فرد مذکور، خیلی امیدوار گشته و وعده ظهور داده بودند.
ازآنجاکه حضرت در ادامه حدیث فرموده بودند حکومت سال‌ها از بین رفته و حکومت ماه‌ها جای آن خواهد آمد، و از طرفی بین آل سعود اختلاف‌هایی درگرفته بود، این گمان بسیار تقویت می‌شد که مراد از «عبدالله» در روایت همین عبدالله سعودی باشد، اما می‌بینیم که او چندین سال است که مرده و یک حاکم ثابت بعد از او در عربستان حکومت می‌کند و عدم توافق بر حاکم واحد که در روایت اشاره‌شده محقق نگشته است.
از این نمونه تطبیق‌ها در طول تاریخ کم نداریم که به سرانجام نرسیده است.
پی‌نوشت:
[1]. ابن أبي زينب، محمد بن ابراهيم، الغيبة( للنعماني)، نشر صدوق، ص305.
[2]. همان، ص279.
[3]. بستانى، فؤاد افرام / مهيار، رضا، فرهنگ ابجدى، انتشارات اسلامي، ج1، ص30.
[4]. طوسى، محمد بن الحسن، الغیبه، دار المعارف الإسلامية، ص447.