نادرشاه افشار در سال ۱۱۴۵ هـ .ق. شاه طهماسب دوم را از سلطنت خلع و پسر هشت ماهه او را به نام شاه عباس سوم به پادشاهی برگزید و خود نیابت سلطنت را در دست گرفت. وی پس از تاجگذاری در دشت مغان، مشهد را به پایتختی برگزید.
پایتخت ایران در دوره افشاریه
افشاریان که از سال ۱۱۱۴ تا ۱۱۷۴ شمسی بر ایران حکومت کردند، سلسله‌ای ترک تبار ایرانی بود که در میانه سده هجدهم میلادی، بر ایران حکومت کرد. این سلسله در سال ۱۷۳۶ میلادی توسط نادرشاه افشار و با کشتن چهارمین شاه هوتکیان اشرف افغان و خلع شاه صفوی از سلطنت، بنیان نهاده شد.
در دوران حکومت نادرشاه، ایران به بزرگترین وسعت خود از زمان سقوط شاهنشاهی ساسانی رسید. نادرشاه بر تمامی یا بخش‌هایی از کشورهای کنونی ایران، ارمنستان، گرجستان، جمهوری آذربایجان، افغانستان، تاجیکستان، بحرین، ترکمنستان، ازبکستان، پاکستان، عراق، کویت، ترکیه، امارات متحده عربی و عمان تسلط داشت.
با مرگ او، امپراتوری وی به سرعت از هم فروپاشید و میان زندیان، درانی‌ها و خانات قفقاز تقسیم شد، درحالی که تنها بخش‌هایی از خراسان تحت حکومت بازماندگان نادرشاه باقی ماند. در نهایت، به سال ۱۷۹۶ میلادی، آغامحمدخان قاجار با فتح خراسان و از بین بردن بازماندگان نادر، مجدداً ایران را یکپارچه کرد و یک شاهنشاهی ایرانی جدید را پایه گذاشت.
نادرشاه افشار
نام سلسله افشار از نام ایل افشار، یکی از قبایل ترکمان در شمال شرقی ایران، گرفته شده‌است. ایل افشار اوایل سده هفدهم میلادی، توسط شاه عباس یکم صفوی و برای دفاع از مرزها در برابر ازبک‌ها، از آذربایجان به مناطق شمال شرقی کوچانده شده بودند.
نادر شاه افشار در سال ۱۱۳۹ هـ .ق. با فریفتن یکی از فرماندهان ملک محمود به نام پیرمحمد، سپاه خود را وارد شهر مشهد کرد. نادر برای استحکام دایمی قدرت خویش در این شهر، خانواده خود را در ارگ مشهد جای داد.
مشهد، پایتخت ایران در دوره افشاریه
وی در سال ۱۱۴۵ هـ .ق. شاه طهماسب دوم را از سلطنت خلع و پسر هشت ماهه او را به نام شاه عباس سوم به پادشاهی برگزید و خود نیابت سلطنت را در دست گرفت. وی پس از تاجگذاری در دشت مغان، مشهد را به پایتختی برگزید. با بسط قلمرو سلطنت نادرشاه در شرق ، مشهد از لحاظ مرکزیت بر اصفهان برتری داشت. علاوه بر آن ، مشهد بزرگترین و مهمترین شهر نزدیک به زادگاهش ابیورد و کلات نادری بود.